Page 200 - talesiz
P. 200
İMRE KERTES
şәn, ağıllı, çoxbilmişlәrә xas ifadә vardı. Bütün bu cizgilәr
onu nәzәrimdә yaraşıqlı edirdi. Hәrçәnd ki, mәsәlәn,
Petkanı ona dәyişmәzdim. Onlar bir az aralıda qoyulmuş
masanın arxasında әylәşir, şam elәyәndәn sonra uzun-
uzadı danışır, zarafatlaşıb gülüşürdülәr. Söhbәtlәrinә
palatada yatan polyaklardan da kimsә qoşulurdu. Bir dә
görürdün ki, iki sanitar dirsәklәrini masanın üstünә qoyub,
әllәrini dә bir-birinә keçirәrәk güclәrini sınayırdı. Adәtәn,
Petka qonağı (hәrçәnd ilk baxışda o daha güclü görünürdü)
mәğlub edir vә bu, palatadakıların (tәbii ki, mәnim dә)
sevincinә sәbәb olurdu. Uzun sözün qısası, anlaşılırdı ki,
Petka ilә Zbışek öz imtiyazlarını, dәrdlәrini, sevinclәrini,
200 qayğılarını, hәtta yemәk paylarını da bir-birilә bölüşürlәr.
Yәni onlar bir-birinin ürәk dostu, can yoldaşıydılar.
Zbışekdәn başqa da Petkanın yanına gәlәnlәr olur, bir-
birinә xoş sözlәr deyirdilәr. Bәzәn isә ora-bura baxa-baxa
әllәrindә hansısa әşya ilә tezbazar gәlib-gedәrdilәr. Mәn o
әşyanın nә olduğunu görә bilmirdim, hәrçәnd mәzmunu
aydın idi vә tәbii ki, onları başa düşürdüm. Üçüncü dәstә
adamlar isә xәstәlәrdәn hansınınsa yanına xәlvәti
gәlirdilәr. Gәlәn adam bir dәqiqәliyә çarpayının kәnarında
oturur, hәrdәn çәkinә-çәkinә (sanki özünә haqq
qazandırırdı) adyalın üstünә qalın kağıza bükülmüş balaca
bağlama qoyurdu. Sonra isә (hәrçәnd pıçıltıları eşitmirdim,
lap eşitsәm dә, bir şey anlamayacaqdım), görünür, xәstә
ilә hal-әhval tuturdular ki, vәziyyәti necәdir, müalicә necә
gedir, irәlilәyiş varmı vә sair. Özlәri dә bәzi şeylәrdәn,
mәsәlәn, işlәrindәn danışırdılar, yaxud kiminsә salamını
çatdırır, xәstәnin salamını da ünvanına çatdırmağa söz
verirdilәr. Birdәn yadlarına düşürdü ki, ay sәni, zaman nә
tez keçdi, getmәk vaxtıdır vә xәstәnin çiyninә vurub tәlәsik
sağollaşırdılar: yәni “darıxma, dostum, imkan elәyәn kimi
yenә qaçıb gәlәcәyik”. Vә elә gәldiklәri kimi dә gizlincә,
tәlәsik, amma çox vaxt üzlәrindәki mәmnuniyyәt
ifadәsiylә qayıdırdılar (hәrçәnd, mәnim fikrimcә, belә vi-
şәn, ağıllı, çoxbilmişlәrә xas ifadә vardı. Bütün bu cizgilәr
onu nәzәrimdә yaraşıqlı edirdi. Hәrçәnd ki, mәsәlәn,
Petkanı ona dәyişmәzdim. Onlar bir az aralıda qoyulmuş
masanın arxasında әylәşir, şam elәyәndәn sonra uzun-
uzadı danışır, zarafatlaşıb gülüşürdülәr. Söhbәtlәrinә
palatada yatan polyaklardan da kimsә qoşulurdu. Bir dә
görürdün ki, iki sanitar dirsәklәrini masanın üstünә qoyub,
әllәrini dә bir-birinә keçirәrәk güclәrini sınayırdı. Adәtәn,
Petka qonağı (hәrçәnd ilk baxışda o daha güclü görünürdü)
mәğlub edir vә bu, palatadakıların (tәbii ki, mәnim dә)
sevincinә sәbәb olurdu. Uzun sözün qısası, anlaşılırdı ki,
Petka ilә Zbışek öz imtiyazlarını, dәrdlәrini, sevinclәrini,
200 qayğılarını, hәtta yemәk paylarını da bir-birilә bölüşürlәr.
Yәni onlar bir-birinin ürәk dostu, can yoldaşıydılar.
Zbışekdәn başqa da Petkanın yanına gәlәnlәr olur, bir-
birinә xoş sözlәr deyirdilәr. Bәzәn isә ora-bura baxa-baxa
әllәrindә hansısa әşya ilә tezbazar gәlib-gedәrdilәr. Mәn o
әşyanın nә olduğunu görә bilmirdim, hәrçәnd mәzmunu
aydın idi vә tәbii ki, onları başa düşürdüm. Üçüncü dәstә
adamlar isә xәstәlәrdәn hansınınsa yanına xәlvәti
gәlirdilәr. Gәlәn adam bir dәqiqәliyә çarpayının kәnarında
oturur, hәrdәn çәkinә-çәkinә (sanki özünә haqq
qazandırırdı) adyalın üstünә qalın kağıza bükülmüş balaca
bağlama qoyurdu. Sonra isә (hәrçәnd pıçıltıları eşitmirdim,
lap eşitsәm dә, bir şey anlamayacaqdım), görünür, xәstә
ilә hal-әhval tuturdular ki, vәziyyәti necәdir, müalicә necә
gedir, irәlilәyiş varmı vә sair. Özlәri dә bәzi şeylәrdәn,
mәsәlәn, işlәrindәn danışırdılar, yaxud kiminsә salamını
çatdırır, xәstәnin salamını da ünvanına çatdırmağa söz
verirdilәr. Birdәn yadlarına düşürdü ki, ay sәni, zaman nә
tez keçdi, getmәk vaxtıdır vә xәstәnin çiyninә vurub tәlәsik
sağollaşırdılar: yәni “darıxma, dostum, imkan elәyәn kimi
yenә qaçıb gәlәcәyik”. Vә elә gәldiklәri kimi dә gizlincә,
tәlәsik, amma çox vaxt üzlәrindәki mәmnuniyyәt
ifadәsiylә qayıdırdılar (hәrçәnd, mәnim fikrimcә, belә vi-
