Page 191 - talesiz
P. 191
ESİZ
gözüm almışdı. Reproduktora oxşayırdı vә başa düşdüm 191
ki, düşәrgә komendaturası öz göstәrişlәrini bu qurğunun
vasitәsilә çatdırır. Bir az keçәndәn sonra Pfleger bir dә
gәldi vә yenә qonşu çarpayıya yönәldi. Adyalı vә
mәlәfәni qatladı, hansısa yarıqdan әlini döşәyin içinә
saldı, oradakı samanı hamarlamasından anladım ki, onun
üstündә yatan adamı, böyük ehtimalla, bir daha görmә-
yәcәyәm. Vә tәxәyyülüm (bununla bacarmırdım) yenidәn
coşdu: “Bәlkә, onu cәzalandırmağa apardılar? Bәlkә,
mәnә sirr verdiyini qapının üstündәki cihazla (niyә dә
yox?), ya da kim bilir, başqa qurğuyla dinlәyirmişlәr,
sonra da belә qәrara gәliblәr?” Vә bu zaman yenidәn sәs
eşidib qulaqlarımı şәklәdim. Mәndәn üç çarpayı aralıda,
pәncәrә tәrәfdә yatan xәstәnin sәsi idi. Zәiflikdәn әldәn
düşmüş çox arıq, solğun bәnizli bir cavan idi. Açıqrәngli,
qalın, dalğalı saçları vardı. Sait sәslәri uzada-uzada,
zarıya-zarıya, iki-üç dәfә eyni sözü, daha doğrusu, adı
tәkrar elәdi. Mәn onun dediklәrini yavaş-yavaş anladım:
“Petka!.. Petka!..” Pfleger onun sәsinә yumşaq tonla
cavab verdi: “So?” Xәstә yenә nәsә dedi vә Petka (başa
düşdüm ki, sanitarın adı imiş) onun çarpayısına yaxın-
laşdı. Xәstәnin qulağına (elә bil şıltaq uşağı özünü yaxşı
aparması, bir azca da dözmәsi vә sözә baxması üçün dilә
tuturdu) uzun-uzadı nәsә pıçıldadı. Petka onun başı
üstündә dayandı, әlini kürәyinin altına saldı, yastığını
düzәltdi, adyalın kәnarlarını qatladı. Bunların hamısını
elә hәvәslә, elә şәfqәtlә elәdi ki, beynimdә qurduğum
bütün ehtimallar darmadağın oldu. Çünki başını yenidәn
yastığa qoyan adamın sifәtindә yaranmış ifadәni başqa
cür anlamaq mümkün deyildi: xәstә rahatlanmış, bir
qәdәr yüngüllәşmişdi; onun solğun dodaqlarından qopan,
“ah” kimi sәslәnsә dә, aydın eşidilәn “Dzenkuye...
dzenkuye bardzo...” sözlәri minnәtdarlıq (әlbәttә, әgәr
yanılmıramsa) ifadә edirdi. Vә nәhayәt, öncә uzaqdan
gözüm almışdı. Reproduktora oxşayırdı vә başa düşdüm 191
ki, düşәrgә komendaturası öz göstәrişlәrini bu qurğunun
vasitәsilә çatdırır. Bir az keçәndәn sonra Pfleger bir dә
gәldi vә yenә qonşu çarpayıya yönәldi. Adyalı vә
mәlәfәni qatladı, hansısa yarıqdan әlini döşәyin içinә
saldı, oradakı samanı hamarlamasından anladım ki, onun
üstündә yatan adamı, böyük ehtimalla, bir daha görmә-
yәcәyәm. Vә tәxәyyülüm (bununla bacarmırdım) yenidәn
coşdu: “Bәlkә, onu cәzalandırmağa apardılar? Bәlkә,
mәnә sirr verdiyini qapının üstündәki cihazla (niyә dә
yox?), ya da kim bilir, başqa qurğuyla dinlәyirmişlәr,
sonra da belә qәrara gәliblәr?” Vә bu zaman yenidәn sәs
eşidib qulaqlarımı şәklәdim. Mәndәn üç çarpayı aralıda,
pәncәrә tәrәfdә yatan xәstәnin sәsi idi. Zәiflikdәn әldәn
düşmüş çox arıq, solğun bәnizli bir cavan idi. Açıqrәngli,
qalın, dalğalı saçları vardı. Sait sәslәri uzada-uzada,
zarıya-zarıya, iki-üç dәfә eyni sözü, daha doğrusu, adı
tәkrar elәdi. Mәn onun dediklәrini yavaş-yavaş anladım:
“Petka!.. Petka!..” Pfleger onun sәsinә yumşaq tonla
cavab verdi: “So?” Xәstә yenә nәsә dedi vә Petka (başa
düşdüm ki, sanitarın adı imiş) onun çarpayısına yaxın-
laşdı. Xәstәnin qulağına (elә bil şıltaq uşağı özünü yaxşı
aparması, bir azca da dözmәsi vә sözә baxması üçün dilә
tuturdu) uzun-uzadı nәsә pıçıldadı. Petka onun başı
üstündә dayandı, әlini kürәyinin altına saldı, yastığını
düzәltdi, adyalın kәnarlarını qatladı. Bunların hamısını
elә hәvәslә, elә şәfqәtlә elәdi ki, beynimdә qurduğum
bütün ehtimallar darmadağın oldu. Çünki başını yenidәn
yastığa qoyan adamın sifәtindә yaranmış ifadәni başqa
cür anlamaq mümkün deyildi: xәstә rahatlanmış, bir
qәdәr yüngüllәşmişdi; onun solğun dodaqlarından qopan,
“ah” kimi sәslәnsә dә, aydın eşidilәn “Dzenkuye...
dzenkuye bardzo...” sözlәri minnәtdarlıq (әlbәttә, әgәr
yanılmıramsa) ifadә edirdi. Vә nәhayәt, öncә uzaqdan
