Page 17 - talesiz
P. 17
TALESİZ 17
Evә gәlәndә bizimkilәr artıq stolun arxasında
oturmuşdular. Analığım durub mәnimçün dә qab-qacaq
gәtirdi vә ac olub-olmadığımı soruşdu. “Lap canavar
kimi acam”, – başqa heç nә düşünmәdәn dedim, çünki,
hәqiqәtәn, ac idim. O, qabağıma dolu nimçә qoydu,
özünә isә lap azacıq. Amma bunu mәn yox, atam gördü
vә ondan soruşdu: “Sәnә nәsә olub?” Ögey anam cavab
verdi ki, hazırda mәdәsi heç nә hәzm elәmәk gücündә
deyil; bax bu yerdә mәn öz sәhvimi bildim. Düzdür, atam
onun davranışını tәqdir etmәdi, dedi ki, ona güc vә
dözüm lazım olduğu indiki vaxtda pis әhvalda olmaq qәti
yaramaz. Ögey anam cavab vermәdi, әvәzindә mәn
hansısa anlaşılmaz sәslәr eşitdim, gözümü qaldıranda isә
gördüm ağlayır. Yenә әhvalım pozuldu, başımı nimçәmin
üstünә salladım, amma gözümün qırağıyla atamın onun
әlindәn yapışdığını sezdim. Bir dәqiqә keçdi, tam sakitlik
idi, onda mәn ehmalca başımı qaldırıb onlara baxdım:
bir-birinin әlindәn tutub, eynәn filmlәrdәki cütlüklәr kimi
baxışırdılar. Belә şey heç vaxt xoşuma gәlmәyib, indi dә
özümü naqolay hiss etdim. Hәrçәnd burada qeyri-adi heç
nә olmadığını bilirdim, adi şey idi. İntәhası, xoşlamıram
belә şeylәri. Niyәsini heç özüm dә bilmirәm. Onlar
tәzәdәn danışmağa başlayanda mәn yüngüllәşib nәfәsimi
dәrdim. Yenidәn cәnab Şütyonu yada saldılar, amma bu
dәfә ötәri – yalnız sandıqça vә ikinci anbarla bağlı. Atam
yenә analığımı sakitlәşdirmәyә çalışdı ki, indi, әn
azından, bu iki şeyin etibarlı әldә olmasından arxayındır.
Ögey anam onunla razılaşdı, hәrçәnd iki daşın arasında
yenә “zәmanәt” mәsәlәsini yada saldı – yәni, әlbәttә ki,
elәdir, amma axı onların bütün xatircәmliyi quru sözdәn
o yana keçmir vә belә işlәrdә bu cür namusla verilmiş
sözün kifayәt edib-etmәmәsi hәlә böyük sual altındadır.
Atam çiyinlәrini çәkib cavab verdi ki, indi nәinki kom-
Evә gәlәndә bizimkilәr artıq stolun arxasında
oturmuşdular. Analığım durub mәnimçün dә qab-qacaq
gәtirdi vә ac olub-olmadığımı soruşdu. “Lap canavar
kimi acam”, – başqa heç nә düşünmәdәn dedim, çünki,
hәqiqәtәn, ac idim. O, qabağıma dolu nimçә qoydu,
özünә isә lap azacıq. Amma bunu mәn yox, atam gördü
vә ondan soruşdu: “Sәnә nәsә olub?” Ögey anam cavab
verdi ki, hazırda mәdәsi heç nә hәzm elәmәk gücündә
deyil; bax bu yerdә mәn öz sәhvimi bildim. Düzdür, atam
onun davranışını tәqdir etmәdi, dedi ki, ona güc vә
dözüm lazım olduğu indiki vaxtda pis әhvalda olmaq qәti
yaramaz. Ögey anam cavab vermәdi, әvәzindә mәn
hansısa anlaşılmaz sәslәr eşitdim, gözümü qaldıranda isә
gördüm ağlayır. Yenә әhvalım pozuldu, başımı nimçәmin
üstünә salladım, amma gözümün qırağıyla atamın onun
әlindәn yapışdığını sezdim. Bir dәqiqә keçdi, tam sakitlik
idi, onda mәn ehmalca başımı qaldırıb onlara baxdım:
bir-birinin әlindәn tutub, eynәn filmlәrdәki cütlüklәr kimi
baxışırdılar. Belә şey heç vaxt xoşuma gәlmәyib, indi dә
özümü naqolay hiss etdim. Hәrçәnd burada qeyri-adi heç
nә olmadığını bilirdim, adi şey idi. İntәhası, xoşlamıram
belә şeylәri. Niyәsini heç özüm dә bilmirәm. Onlar
tәzәdәn danışmağa başlayanda mәn yüngüllәşib nәfәsimi
dәrdim. Yenidәn cәnab Şütyonu yada saldılar, amma bu
dәfә ötәri – yalnız sandıqça vә ikinci anbarla bağlı. Atam
yenә analığımı sakitlәşdirmәyә çalışdı ki, indi, әn
azından, bu iki şeyin etibarlı әldә olmasından arxayındır.
Ögey anam onunla razılaşdı, hәrçәnd iki daşın arasında
yenә “zәmanәt” mәsәlәsini yada saldı – yәni, әlbәttә ki,
elәdir, amma axı onların bütün xatircәmliyi quru sözdәn
o yana keçmir vә belә işlәrdә bu cür namusla verilmiş
sözün kifayәt edib-etmәmәsi hәlә böyük sual altındadır.
Atam çiyinlәrini çәkib cavab verdi ki, indi nәinki kom-
