Page 134 - talesiz

İMRE KERTES

Düşәrgәdә zavoddan qayıdışla axşam yoxlaması
arasındakı bir saat şәxsi vaxt sayılırdı – bu müddәtdә
sәrbәst dolaşmaq, azadlığı bütün çalarıyla hiss elәmәk
mümkün idi. Hәmin saatı hәmişә sәbirsizliklә gözlәyir
vә çox sevirdim. Yeri gәlmişkәn, bu hәm dә şam yemә-
yinin vaxtı idi. Bir dәfә hasarın yanında toplaşıb qızğın
söhbәt elәyәn, alqı-satqı ilә mәşğul olan adamların
böyründәn harasa tәlәsәrәk keçirdim. Birdәn kimsә
üstümә şığıdı. Sürüşüb alnına düşәn kepkasının altından
bir cüt kiçik, hәyәcanlı göz düz üzümә baxırdı. “Aman
Allah!” – ikimiz dә eyni vaxtda dillәndik. Mәni tanı-
134 mışdı, elә mәn dә onu tanımışdım: Bәxtsiz idi. Hiss olu-
nurdu ki, mәni gördüyünә çox sevinib, dәrhal da harada
qaldığımı soruşdu. Dedim ki, beşinci blokdayam.
“Heyif”, – dilxorcasına dedi. Özü haradasa başqa yerdә
mәskunlaşmışdı, şikayәtlәnirdi ki, tanışlardan heç birini
görmürәm. Deyәndә ki, heç mәn dә heç kimi görmürәm,
onda lap mәyus oldu. “Pәrәn-pәrәn düşdük, qardaşım”,
– qәmli-qәmli dedi. Bu sözlәrә anlamadığım bir mәna
qatıb, başını xeyli yırğaladı. Sonra birdәn sifәti işıqlandı,
yaxasındakı sarı üçbucağı göstәrib: ““U” hәrfinin nә
demәk olduğunu bilirsәn?” – soruşdu. “Әlbәttә”, – deyә
cavab verdim. – “Ungarn”, yәni “Macarıstan”. “Yox,
әşşi, elә deyil, mәnası “Unschuldig”, yәni
“günahsız”dır”, – bunu deyib xәfifcә güldü, sonra isә
xeyli vә düşüncәli halda yenә başını yırğaladı. Amma
üzündәki ifadә ayrı şey deyirdi: sanki öz günahsızlığı
barәdә düşüncәdәn o qәdәr dә sevinmirdi. Niyәsini başa
düşә bilmirdim. Qәribәdir ki, sonralar düşәrgәdә bu
zarafatı eşitdiyim adamların üzündә dә tamamilә eyni
ifadәni görürdüm. Elә bil zarafat sadәcә onların ürәyini
qızdırır, nәsә bir güc verirdi. Hәr halda, bu zarafatın
ardınca gәlәn eynimәzmunlu gülüşlәrdәn, hәmçinin onu