Page 133 - talesiz

ESİZ

baxışlarla üzümә baxdı. Sabahısı gün isә dәrin düşüncәlәr 133
içindә yenidәn bu mahnını әvvәlcә fitlә çalıb, sonra
sakitcә oxumağa başladı, sanki hәr şeyi unutdu. Onun
tez-tez tәkrar elәdiyi bir fikri dә vardı. Deyirdi: “Gün
gәlәcәk, “Unutma mәni” küçәsinin sәkisiylә yenidәn
addımlayacağam”. Onun evi hәmin küçәdә yerlәşirdi.
Küçәnin adını da, evinin nömrәsini dә gündә azından yüz
dәfә xatırladırdı. Bunu yeri gәldi-gәlmәdi o qәdәr tәkrar
elәyirdi ki, artıq hansısa qarşısıalınmaz cazibәnin onu
çәkdiyini düşünürdüm. Hәrçәnd ora yaddaşımda Şәrq
vağzalı tәrәfdә iyli-qoxulu bir küçә kimi qalmışdı. Ümu-
miyyәtlә, biz Bandi ilә Budapeştin müxtәlif yerlәrini,
meydanlarını, dalanlarını, evlәrini xatırlayırdıq. Axşam-
lar evlәrin damında vә vitrinlәrdә müxtәlif reklam
yazılarının, elanların alışıb-yandığını yada salır, hәmin
işıqları “Budapeştin alovları” adlandırırdı. Bu yerdә
çarәm qalmırdı, sәhvlәrini düzәltmәli olurdum vә başa
salırdım ki, daha heç bir alov-filan yoxdur, o deyәn
işıqları daha yandırmırlar, üstәlik, bombardman da
şәhәrin bütün mәnzәrәsini әmәlli-başlı dәyişib. Mәni
diqqәtlә dinlәyirdi, amma görürdüm ki, bu düzәliş vә
izahlar heç dә ürәyincә deyil. Ertәsi gün “Budapeşt
alovları”ndan danışmağa yenidәn bәhanә tapılırdı.
Dünyada inadkarlığın neçә növü olduğunu bilmirәm.
Bilsәydim, Seysdә olanda hәmin variantlardan birini
seçәrdim. Burada hәrә bir cür inadkardı. Mәn insanların
keçmiş haqqında, gәlәcәk haqqında danışıqlarını din-
lәyirdim. Әn әsası isә, azadlıq barәdә söhbәtlәrin düşәrgә
sakinlәrindәn eşitdiyim qәdәrini, boynuma alıram ki,
başqa heç yerdә eşitmәmişdim vә bu, mәnә çox adi
görünürdü.

Bәzilәri hәr şeydә, hәtta hәr lәtifәdә, hәr zәrb-
mәsәldә özlәri üçün sevinmәyә nәsә tapırdılar. Mәn, tәbii
ki, hamısına qulaq asırdım.