Page 123 - talesiz
P. 123
ESİZ
nuncu çadırın qarşısındakı dәstәnin arxa sıralarında qәrar 123
tutdum. Burada bir xeyli durmalı olduq. O qәdәr
dayandım ki, ayaqlarım keylәşdi; onsuz da, ağır olan gün
indi ağır yük kimi çiynimdәn basırdı. Nahaq yerә gözüm
öz uşaqlarımızı axtarırdı, әtrafda ancaq tanımadığım
sifәtlәr idi. Solumda hündür, bir az da qәribә bir adam
dayanmışdı. Elә hey burnunun altında nәsә donquldanır,
bәdәnini ritmik tәrzdә yırğalayırdı. Sağımda dayanan isә
pota, enlikürәk adamdı. Bu adam hәrdәn dişlәrini sıxıb,
sonra da tozlu torpaqda özünün bildiyi bir nöqtәni nişan
elәyib oraya tüpürmәklә bayaqdan uzanan intizarımıza
bir növ rәng qatırdı. Sağ qonşum әvvәlcә ötәri, sonra
diqqәtlә üzümә baxdı: gözlәri bir az çәpdi vә düymә kimi
parıldayırdı. Mәn dә öz növbәmdә ona baxdım. Gülmәli,
kiçik, biçimsiz burnuna, başında eybәcәr şәkildә yana
әyilmiş kepkaya fikir verdim. “Hә, danış görәk, haralar-
dan gәlmisәn?” – deyә üçüncü dәfә mәnә sarı dönüb ma-
raqlandı, bu zaman gördüm ki, qabaq dişlәri dә yoxdur.
Deyәndә ki, Budapeştdәnәm, o saat canlandı. Soruşdu:
“Kolsoto yerindә dururmu? Altı nömrәli tramvay mәn
qoyub gәlәndәn bәri işlәyirmi?” Cavab verdim ki, bәli,
hamısı yerindәdir. O, eşitdiyindәn razı görkәm alıb
soruşdu ki, mәni buralara hansı külәk atıb? Dedim ki, çox
sadәcә: avtobusdan düşürüb apardılar. “Sonra nә oldu?”
– adam sakitlәşmәk bilmirdi. Cavab verdim ki, sonra
bura gәtirdilәr. Bir az tәәccüblәnәn kimi oldu. Sanki
vәtәnindә baş verәnlәri çox da dәqiq tәsәvvür etmirdi.
Ondan soruşmağa hazırlaşırdım ki... amma elә bu an
güclü bir şapalaq gәldi. Onu bilirәm ki, zәrbәnin cingiltisi
qulağımın dibindә sәslәnәndә yerә çökdüm, sifәtimin sol
tәrәfinin od tutub yandığını hiss elәdim. Qarşımda qara
rәngdә süvari kostyumu geyinmiş, başına da rәssam-
larınkı kimi qara beret qoymuş gursaçlı, nazik, qara bığlı,
nuncu çadırın qarşısındakı dәstәnin arxa sıralarında qәrar 123
tutdum. Burada bir xeyli durmalı olduq. O qәdәr
dayandım ki, ayaqlarım keylәşdi; onsuz da, ağır olan gün
indi ağır yük kimi çiynimdәn basırdı. Nahaq yerә gözüm
öz uşaqlarımızı axtarırdı, әtrafda ancaq tanımadığım
sifәtlәr idi. Solumda hündür, bir az da qәribә bir adam
dayanmışdı. Elә hey burnunun altında nәsә donquldanır,
bәdәnini ritmik tәrzdә yırğalayırdı. Sağımda dayanan isә
pota, enlikürәk adamdı. Bu adam hәrdәn dişlәrini sıxıb,
sonra da tozlu torpaqda özünün bildiyi bir nöqtәni nişan
elәyib oraya tüpürmәklә bayaqdan uzanan intizarımıza
bir növ rәng qatırdı. Sağ qonşum әvvәlcә ötәri, sonra
diqqәtlә üzümә baxdı: gözlәri bir az çәpdi vә düymә kimi
parıldayırdı. Mәn dә öz növbәmdә ona baxdım. Gülmәli,
kiçik, biçimsiz burnuna, başında eybәcәr şәkildә yana
әyilmiş kepkaya fikir verdim. “Hә, danış görәk, haralar-
dan gәlmisәn?” – deyә üçüncü dәfә mәnә sarı dönüb ma-
raqlandı, bu zaman gördüm ki, qabaq dişlәri dә yoxdur.
Deyәndә ki, Budapeştdәnәm, o saat canlandı. Soruşdu:
“Kolsoto yerindә dururmu? Altı nömrәli tramvay mәn
qoyub gәlәndәn bәri işlәyirmi?” Cavab verdim ki, bәli,
hamısı yerindәdir. O, eşitdiyindәn razı görkәm alıb
soruşdu ki, mәni buralara hansı külәk atıb? Dedim ki, çox
sadәcә: avtobusdan düşürüb apardılar. “Sonra nә oldu?”
– adam sakitlәşmәk bilmirdi. Cavab verdim ki, sonra
bura gәtirdilәr. Bir az tәәccüblәnәn kimi oldu. Sanki
vәtәnindә baş verәnlәri çox da dәqiq tәsәvvür etmirdi.
Ondan soruşmağa hazırlaşırdım ki... amma elә bu an
güclü bir şapalaq gәldi. Onu bilirәm ki, zәrbәnin cingiltisi
qulağımın dibindә sәslәnәndә yerә çökdüm, sifәtimin sol
tәrәfinin od tutub yandığını hiss elәdim. Qarşımda qara
rәngdә süvari kostyumu geyinmiş, başına da rәssam-
larınkı kimi qara beret qoymuş gursaçlı, nazik, qara bığlı,
