Page 70 - Stiven Kinq
P. 70
ven Kinq
– Haqqım var, çünki mәn Conninin atasıyam, – o, sәrt bir
şәkildә dedi, – bu, bәlkә dә, sәndәn sonuncu xahişimdir. Onun
yolunun üstündә durma, Vera. Anladın? Nә sәn, nә Tanrı, nә dә
әzabkeş müqәddәs İsa. Başa düşürsәn?
Vera ona yad nәzәrlәrlә baxır vә cavab vermirdi.
– Ona, eynәn elektrik lampası kimi, dörd il öncә söndürüldüyü
fikri ilә barışmaq, onsuz da ağırdır. Hәkimlәrin sәylәrinә baxma-
yaraq, onun gәzә bilәcәyi dә sual altındadır. Yalnız onu bilirik ki,
әgәr özü istәsә, onun bәdәninin bәzi bağlarını әmәliyyat edәcәklәr.
Veyzak belә dedi. Hәtta, ola bilsin, bir neçә әmәliyyat aparılsın.
Yenә dә terapiyaya mәruz qalmalı olacaq. Bütün bunlar isә
cәhәnnәm әzabı demәkdir. Sәn sabah ona sadәcә ana olacaqsan,
danışdıq?
– Mәnimlә belә danışma, belә danışma!
– Əgәr sәn öz moizәlәrinә başlasan, Vera, saçından tutub
palatadan çıxaracağam.
Veranın solğun vә titrәk baxışları onun üzünә dikildi. Onun
gözlәrindә sevinc vә qәzәb bir-birinә qarışmışdı.
– Əynini geyin, – Herbert dedi, – getmәliyik.
Banqora aparan yolboyu susdular. Hәr ikisinin hiss etmәli
olduqları xoşbәxtlikdәn әsәr-әlamәt yox idi. Çılğın, davakar
sevinc hissi Veranın qәlbinә hakim kәsilmişdi. O, әlindә tutduğu
Bibliyanın iyirmi üçüncü Zәbur surәsini açaraq dimdik oturmuşdu.
Ertәsi gün sәhәr saat ona on beş dәqiqә işlәmiş Mari
Conninin palatasına gәlib dedi:
– Atanızla ananız gәlib. Siz onları görmәk istәyirsiniz?
– Hә, istәyirәm, – o, bu sәhәr özünü daha yaxşı vә toparlanmış
hiss edirdi. Amma indi görәcәklәrindәn bir qәdәr ehtiyatlanırdı.
Yaddaşına istinad elәsә, o, valideynlәrini sonuncu dәfә tәxminәn
beş ay bundan qabaq görmüşdü. Onda atası evin özülünü qoyurdu.
Anası onu özünün hazırladığı paxlaya vә desert üçün alma
piroquna qonaq elәyәrәk, onun arıqlaması barәdә danışırdı.
Mari getmәk istәyәrkәn o, öz gücsüz barmaqlarıyla onun
әlindәn tutdu.
– Onlar necә görünürlәr? Yәni demәk istәyirәm ki...
– Əla görünürlәr.
– Yaxşı. Oldu.
70
– Haqqım var, çünki mәn Conninin atasıyam, – o, sәrt bir
şәkildә dedi, – bu, bәlkә dә, sәndәn sonuncu xahişimdir. Onun
yolunun üstündә durma, Vera. Anladın? Nә sәn, nә Tanrı, nә dә
әzabkeş müqәddәs İsa. Başa düşürsәn?
Vera ona yad nәzәrlәrlә baxır vә cavab vermirdi.
– Ona, eynәn elektrik lampası kimi, dörd il öncә söndürüldüyü
fikri ilә barışmaq, onsuz da ağırdır. Hәkimlәrin sәylәrinә baxma-
yaraq, onun gәzә bilәcәyi dә sual altındadır. Yalnız onu bilirik ki,
әgәr özü istәsә, onun bәdәninin bәzi bağlarını әmәliyyat edәcәklәr.
Veyzak belә dedi. Hәtta, ola bilsin, bir neçә әmәliyyat aparılsın.
Yenә dә terapiyaya mәruz qalmalı olacaq. Bütün bunlar isә
cәhәnnәm әzabı demәkdir. Sәn sabah ona sadәcә ana olacaqsan,
danışdıq?
– Mәnimlә belә danışma, belә danışma!
– Əgәr sәn öz moizәlәrinә başlasan, Vera, saçından tutub
palatadan çıxaracağam.
Veranın solğun vә titrәk baxışları onun üzünә dikildi. Onun
gözlәrindә sevinc vә qәzәb bir-birinә qarışmışdı.
– Əynini geyin, – Herbert dedi, – getmәliyik.
Banqora aparan yolboyu susdular. Hәr ikisinin hiss etmәli
olduqları xoşbәxtlikdәn әsәr-әlamәt yox idi. Çılğın, davakar
sevinc hissi Veranın qәlbinә hakim kәsilmişdi. O, әlindә tutduğu
Bibliyanın iyirmi üçüncü Zәbur surәsini açaraq dimdik oturmuşdu.
Ertәsi gün sәhәr saat ona on beş dәqiqә işlәmiş Mari
Conninin palatasına gәlib dedi:
– Atanızla ananız gәlib. Siz onları görmәk istәyirsiniz?
– Hә, istәyirәm, – o, bu sәhәr özünü daha yaxşı vә toparlanmış
hiss edirdi. Amma indi görәcәklәrindәn bir qәdәr ehtiyatlanırdı.
Yaddaşına istinad elәsә, o, valideynlәrini sonuncu dәfә tәxminәn
beş ay bundan qabaq görmüşdü. Onda atası evin özülünü qoyurdu.
Anası onu özünün hazırladığı paxlaya vә desert üçün alma
piroquna qonaq elәyәrәk, onun arıqlaması barәdә danışırdı.
Mari getmәk istәyәrkәn o, öz gücsüz barmaqlarıyla onun
әlindәn tutdu.
– Onlar necә görünürlәr? Yәni demәk istәyirәm ki...
– Əla görünürlәr.
– Yaxşı. Oldu.
70
