Page 68 - Stiven Kinq

ven Kinq

– ...Orel Roberte vә...
Veranın sözü ağzında qaldı. O, qәfildәn büzüşdü, sanki
kimsә ona әl qaldırmağa hazırlaşırdı. Daha heç nә demәk
iqtidarında olmayan Herbert üzünü yana çevirdi. O, sevinmәk
istәyirdi, amma qorxurdu, hәdsiz dәrәcәdә qorxurdu.
– Conni... – Vera dayandı, udqundu vә yenidәn başladı.
Conni... bizim Conni?
– Hә. O, doktor Braunla on beş dәqiqәyә yaxın danışıb. Bu,
açıq-aşkar onların әvvәl-әvvәl düşündüklәri kimi deyil... yalançı
oyanma deyil... o, rabitәli danışır. Hәrәkәt edә bilir.
– Conni oyanıb?
Vera әlini ağzına apardı. Yarıyeyilmiş qarğıdalının qabı
barmaqlarının arasından sürüşüb şappıltıyla xalçanın üstünә düş-
dü, qarğıdalı dәnәlәri әtrafa sәpәlәndi. Onun әllәri sifәtinin aşağı
hissәsini örtmüşdü. Gözlәri get-gedә daha da genişlәnirdi vә elә
bir mәqam yetişdi ki, Herbert onun gözlәrinin öz hәdәqәsindәn
çıxıb sapdan asılı qalacağını düşünәrәk qorxdu. Amma bu an
Veranın gözlәri yumuldu. Vera, әllәri ağzında, nәsә mızıldandı.
– Vera, sәnә nә olub?
– İlahi, şükürlәr olsun sәnә, tәşәkkür edirәm sәnә! Mәnim
Connim! Sәn oğlumu mәnә qaytardın, mәnim dualarımı eşitdin...
mәnim Connim. Adil Allahım, Conniyә görә hәyatımın hәr
günündә sәnә tәşәkkür edәcәyәm... Conni... Conni...
Onun sәsindә isterik, qalibanә, tәntәnәli çalarlar әmәlә gәldi.
Herbert arvadına yaxınlaşdı, onun xalatının yaxasından tutub
silkәlәdi. Görünmәmiş әcaib parça kimi astarı üzünә çevrilmiş
zaman sanki birdәn-birә geriyә getmәyә başladı, onlar, hәmin
telefonla, hәmin yerdә, elә bil maşın qәzası barәdә eşitdiklәri
hәmin axşamı yenidәn yaşayırdılar.
– Ey mәrhәmәtli Allahım, mәnim İisusum, ey mәnim Con-
nim... möcüzәdir, deyirdim axı möcüzә baş verәcәk.
– Vera, bәsdir!
Veranın gözlәri qaraldı, dumanlandı vә vәhşi gözlәrini
xatırlatmağa başladı.
– Sәn onun ayılmasına sevinmirsәn? Neçә ildir ki, mәni әlә
saldıqdan sonra? Ona-buna mәnim dәli olduğum barәdә danışandan
sonra?

68