Page 55 - Stiven Kinq
P. 55
Ölü zona
Sara әyilib astaca onun dodaqlarından öpdü – elә bil köhnә
nağılı bir qәdәr dәyişdirib, öpüşlә onu yuxudan oyadacaqdı.
Amma Conni oyanmırdı ki, oyanmırdı.
Sara xәstәxanadan özünün Vizidәki mәnzilinә qayıtdı,
çarpayıya uzanıb ağlamağa başladı, pәncәrәnin o tәrәfindә isә
sarı-qırmızı yarpaqları havaya sovuran külәk cövlan edirdi. Bazar
ertәsi o, Uolta dedi ki, әgәr doğrudan da, ona brilyant üzük
almaq istәyirsә, alsın – bununla onu çox xoşbәxt etmiş olar. Sara
Breknell üçün 1972-ci il belә keçdi.
1972-ci ildә Edmund Maski, Sanni Ellimanın “bu keçәl
yaramaz” adlandırdığı şәxsin iqamәtgahı önündә, prezidentlik
iddiasında olanlardan birinin odlu-alovlu çıxışını dinlәyib ağladı.
Corc Makqovern ilkin seçkilәrdә alәmi bir-birinә vurdu vә Loyb
öz qәzetindә sevinclә bәyan etdi ki, nyu-hempşirlilәr ağlağan
adamları sevmirlәr. İyulda Makqovern prezidentliyә namizәd
seçildi. Elә hәmin ay Sara Breknell Sara Hezlit oldu. Uoltla o,
Banqordakı birinci metodist kilsәsindә kәbin kәsdirdilәr.
Hәmin yerdәn iki mil aralıda Conni hәlә dә uyumaqda idi.
Nikah mәrasiminә toplaşmış qohum-әqrәbanın vә dostların gözü
önündә Uolt onu öpәrkәn, Sara qәfildәn dәhşәtlә Connini xatırladı.
Xatırlayan kimi dә Conninin surәti gözlәri önünә gәldi – gur
işıqda o, yenә dә hәminki kimi idi, sifәtinin yarısı Cekili, o biri
yarısı isә Haydı yada salırdı. Xatirә idi, xәyal idi, nәydisә, bir
azdan bu surәt gözü önündәn çәkilib getdi.
Uzun tәrәddüdlәrdәn vә Uoltla söhbәt edәndәn sonra Sara
Conninin ata-anasını da toya dәvәt etdi. Toya yalnız Herbert
gәldi. Banketdә ondan Veranın barәsindә soruşdu. O, әtrafına
boylanıb Sarayla tәk qaldıqlarını görüncә, әlindәki sodalı viskini
başına çәkdi. “Son il yarımda o, düz beş il qocalıb”, – Sara
düşündü. Onun saçları seyrәlmişdi, üzünün qırışları daha da
dәrinlәşmişdi. Tәzәcә gözlük taxan hәr kәs kimi, o da gözlüyü
ilә ehtiyatlı davranır vә sanki bundan utanırdı. Zәif optik şüşәlәrin
ardından әzab-әziyyәt dolu gözlәr baxırdı.
– Doğrusunu desәm, Sara, o, Vermontdadır. Fermada. Dün-
yanın axırını gözlәyir.
– Nә?
Herbert ona danışdı ki, yarım il öncә Vera on nәfәrdәn
ibarәt bir qrup adamla yazışırmış – onlar özlәrini son günlәrin
55
Sara әyilib astaca onun dodaqlarından öpdü – elә bil köhnә
nağılı bir qәdәr dәyişdirib, öpüşlә onu yuxudan oyadacaqdı.
Amma Conni oyanmırdı ki, oyanmırdı.
Sara xәstәxanadan özünün Vizidәki mәnzilinә qayıtdı,
çarpayıya uzanıb ağlamağa başladı, pәncәrәnin o tәrәfindә isә
sarı-qırmızı yarpaqları havaya sovuran külәk cövlan edirdi. Bazar
ertәsi o, Uolta dedi ki, әgәr doğrudan da, ona brilyant üzük
almaq istәyirsә, alsın – bununla onu çox xoşbәxt etmiş olar. Sara
Breknell üçün 1972-ci il belә keçdi.
1972-ci ildә Edmund Maski, Sanni Ellimanın “bu keçәl
yaramaz” adlandırdığı şәxsin iqamәtgahı önündә, prezidentlik
iddiasında olanlardan birinin odlu-alovlu çıxışını dinlәyib ağladı.
Corc Makqovern ilkin seçkilәrdә alәmi bir-birinә vurdu vә Loyb
öz qәzetindә sevinclә bәyan etdi ki, nyu-hempşirlilәr ağlağan
adamları sevmirlәr. İyulda Makqovern prezidentliyә namizәd
seçildi. Elә hәmin ay Sara Breknell Sara Hezlit oldu. Uoltla o,
Banqordakı birinci metodist kilsәsindә kәbin kәsdirdilәr.
Hәmin yerdәn iki mil aralıda Conni hәlә dә uyumaqda idi.
Nikah mәrasiminә toplaşmış qohum-әqrәbanın vә dostların gözü
önündә Uolt onu öpәrkәn, Sara qәfildәn dәhşәtlә Connini xatırladı.
Xatırlayan kimi dә Conninin surәti gözlәri önünә gәldi – gur
işıqda o, yenә dә hәminki kimi idi, sifәtinin yarısı Cekili, o biri
yarısı isә Haydı yada salırdı. Xatirә idi, xәyal idi, nәydisә, bir
azdan bu surәt gözü önündәn çәkilib getdi.
Uzun tәrәddüdlәrdәn vә Uoltla söhbәt edәndәn sonra Sara
Conninin ata-anasını da toya dәvәt etdi. Toya yalnız Herbert
gәldi. Banketdә ondan Veranın barәsindә soruşdu. O, әtrafına
boylanıb Sarayla tәk qaldıqlarını görüncә, әlindәki sodalı viskini
başına çәkdi. “Son il yarımda o, düz beş il qocalıb”, – Sara
düşündü. Onun saçları seyrәlmişdi, üzünün qırışları daha da
dәrinlәşmişdi. Tәzәcә gözlük taxan hәr kәs kimi, o da gözlüyü
ilә ehtiyatlı davranır vә sanki bundan utanırdı. Zәif optik şüşәlәrin
ardından әzab-әziyyәt dolu gözlәr baxırdı.
– Doğrusunu desәm, Sara, o, Vermontdadır. Fermada. Dün-
yanın axırını gözlәyir.
– Nә?
Herbert ona danışdı ki, yarım il öncә Vera on nәfәrdәn
ibarәt bir qrup adamla yazışırmış – onlar özlәrini son günlәrin
55
