Page 348 - Stiven Kinq
P. 348
ven Kinq
olmadığını hiss etdi. Uşaqları missis Eyblnepin yanında qoydu
(indi onların qulluqçusu, iki maşını vardı, Uoltun illik gәliri isә
otuz min dollara çatırdı) vә payızın son sәhәr şәfәqlәrinin
içәrisindәn keçәrәk, tәk-tәnha Paunala doğru istiqamәt götürdü.
Gәlib çatdıqdan sonra maşını mәnzәrәli kәndarası yolun
kәnarında saxladı vә yolun o üzündәki qәbiristanlığa tәrәf getdi.
Kiçik, rәngi soluxmuş lövhәnin üstündә TOZAĞACI KÖLGƏLİYİ
yazılmışdı. Daş hasar, sәliqәli qәbirlәr. Bir neçә ay bundan qabaq
keçirilmiş “Hәlak olmuşların xatirә günü”ndәn yadigar kimi
bozarmış bayraqlar. Tezliklә onlar qarın altında qalacaq.
O, heç yerә tәlәsmәdәn, yavaş-yavaş gedirdi. Külәk onun
tünd-yaşıl donunun әtәyini oynadırdı. BOUDENLƏR nәsli,
Böyük MARSTENLƏR klanı әbәdi olaraq burada uyuyurdu.
Kökü 1750-ci illәrә dayanan PİLSBERRİ sülalәsinin qәbirlәri
hündür mәrmәr obelisklә haşiyәyә alınmışdı. Qәbiristanlığın
içәrilәrindә o, üzәrindә sadәcә CON SMİT yazılmış nisbәtәn
tәzә qәbiri gördü. Sara dizlәri üstә çökdü, ehmalca әlini daşa
toxundurdu. Fikirli-fikirli barmaqlarını daşın hamar sәthindә
gәzdirdi.
23 yanvar, 1979-cu il.
Əziz Sara.
Elә indicә atama çox vacib bir mәktub yazdım. Bu mәktubu,
demәk olar ki, saat yarıma yazdım. İkinci belә bir mәktub
yazmağa, sadәcә olaraq, gücüm çatmayacaq, odur ki bu mәktubu
alan kimi atama zәng vur. Atama elә indi, mәktubu oxuyub
qurtarmamış zәng vur.
Hә, deyәsәn, artıq hәr şeydәn xәbәrdarsan. Demәk istәyirәm
ki, son vaxtlar sәninlә Estidәki yarmarkaya getmәyimiz haqqında
çox düşünürәm. Mәndәn soruşsalar ki, o zaman әn çox yadımda
qalan iki әsas şey nә olub, belә cavab verәrdim: ruletkada әlimin
gәtirmәsi (yadındadırmı, orada bir oğlan tez-tez tәkrarlayırdı:
“bu tipin dәrsini necә verәcәyinizә baxmaq istәrdim”) vә gülüş
doğurmaq üçün üzümә taxdığım maska. Mәn sәni şәnlәndirmәk
istәyirdim, ancaq sәn hirslәndin, odur ki, az qala hәr şey puç
olacaqdı. Ancaq onda hәr şey puç olsaydı, mәn indi, yәqin ki,
burada oturmazdım, taksi sürücüsü isә sağ qalardı. Nә bilmәk
olar? Yәqin, olacağa çarә yoxdur – onsuz da sonda güllә
atılacaqmış. Bu, bir hәftәdәn, bir aydan vә ya bir ildәn sonra da
baş verә bilәrdi.
Neylәmәk olar, biz öz bәxtimizi sınadıq, ancaq udan “sahib”
348
olmadığını hiss etdi. Uşaqları missis Eyblnepin yanında qoydu
(indi onların qulluqçusu, iki maşını vardı, Uoltun illik gәliri isә
otuz min dollara çatırdı) vә payızın son sәhәr şәfәqlәrinin
içәrisindәn keçәrәk, tәk-tәnha Paunala doğru istiqamәt götürdü.
Gәlib çatdıqdan sonra maşını mәnzәrәli kәndarası yolun
kәnarında saxladı vә yolun o üzündәki qәbiristanlığa tәrәf getdi.
Kiçik, rәngi soluxmuş lövhәnin üstündә TOZAĞACI KÖLGƏLİYİ
yazılmışdı. Daş hasar, sәliqәli qәbirlәr. Bir neçә ay bundan qabaq
keçirilmiş “Hәlak olmuşların xatirә günü”ndәn yadigar kimi
bozarmış bayraqlar. Tezliklә onlar qarın altında qalacaq.
O, heç yerә tәlәsmәdәn, yavaş-yavaş gedirdi. Külәk onun
tünd-yaşıl donunun әtәyini oynadırdı. BOUDENLƏR nәsli,
Böyük MARSTENLƏR klanı әbәdi olaraq burada uyuyurdu.
Kökü 1750-ci illәrә dayanan PİLSBERRİ sülalәsinin qәbirlәri
hündür mәrmәr obelisklә haşiyәyә alınmışdı. Qәbiristanlığın
içәrilәrindә o, üzәrindә sadәcә CON SMİT yazılmış nisbәtәn
tәzә qәbiri gördü. Sara dizlәri üstә çökdü, ehmalca әlini daşa
toxundurdu. Fikirli-fikirli barmaqlarını daşın hamar sәthindә
gәzdirdi.
23 yanvar, 1979-cu il.
Əziz Sara.
Elә indicә atama çox vacib bir mәktub yazdım. Bu mәktubu,
demәk olar ki, saat yarıma yazdım. İkinci belә bir mәktub
yazmağa, sadәcә olaraq, gücüm çatmayacaq, odur ki bu mәktubu
alan kimi atama zәng vur. Atama elә indi, mәktubu oxuyub
qurtarmamış zәng vur.
Hә, deyәsәn, artıq hәr şeydәn xәbәrdarsan. Demәk istәyirәm
ki, son vaxtlar sәninlә Estidәki yarmarkaya getmәyimiz haqqında
çox düşünürәm. Mәndәn soruşsalar ki, o zaman әn çox yadımda
qalan iki әsas şey nә olub, belә cavab verәrdim: ruletkada әlimin
gәtirmәsi (yadındadırmı, orada bir oğlan tez-tez tәkrarlayırdı:
“bu tipin dәrsini necә verәcәyinizә baxmaq istәrdim”) vә gülüş
doğurmaq üçün üzümә taxdığım maska. Mәn sәni şәnlәndirmәk
istәyirdim, ancaq sәn hirslәndin, odur ki, az qala hәr şey puç
olacaqdı. Ancaq onda hәr şey puç olsaydı, mәn indi, yәqin ki,
burada oturmazdım, taksi sürücüsü isә sağ qalardı. Nә bilmәk
olar? Yәqin, olacağa çarә yoxdur – onsuz da sonda güllә
atılacaqmış. Bu, bir hәftәdәn, bir aydan vә ya bir ildәn sonra da
baş verә bilәrdi.
Neylәmәk olar, biz öz bәxtimizi sınadıq, ancaq udan “sahib”
348
