Page 327 - Stiven Kinq
P. 327
Ölü zona
Saat sәkkizә işlәyәndә yuxudan tamamilә ayıldı. Aşağıda
qapı sәs-küylә açıldı vә o, “kimdir?” demәkdәn özünü güclә
saxladı.
Bu, qarovulçu idi. Conni gözlәrini sürahinin rombşәkilli
yarığına yaxınlaşdırıb, sırıqlı geymiş iribәdәnli bir kişinin gәldiyini
gördü. O, әlindә odun bağlaması tutmuşdu, dodaqaltı “Qırmızı
çay vadisi” mahnısını oxuya-oxuya mәrkәzi keçidlә irәlilәyirdi.
Kişi odun bağlamasını taxta yeşiyә ataraq gözdәn itdi. Conni bir
saniyә sonra ucadan cırıldayan sәslә peçin qapağının açıldığını
eşitdi.
Qәfildәn Conni gördü ki, hәr dәfә nәfәs aldıqca ağzından
buğ topası çıxır. Qarovulçu başını qaldırsa, nә olacaq? Nәdәnsә
şübhәlәnәcәk, yoxsa yox?
O, nәfәsini qısmağa çalışdı, ancaq o dәqiqә başağrısı güclәndi
vә yenidәn gözlәri hәr şeyi iki görmәyә başladı.
Büküşdürülәn kağız sәsi gәldi, kibritin şıqqıltısı eşidildi.
Soyuq havaya zәif kükürd qoxusu yayıldı. Qarovulçu “Qırmızı
çay vadisi”ni zümzümә etmәkdәydi. Qәfildәn o, ucadan, mahnının
qol-budağını sındıraraq oxumağa başladı: “Sәn vadini hәmişәlik
tәrk edirsәn... sәnin gülüşünü unutmarıq biz...”.
Başqa sәs eşidildi – odunun çırtıltısı. Peç yanmağa başladı.
– Ay sәni, zәhrimar, – qarovulçu düz qalereyanın altından
sәslәndi vә peçin qapısı şaqqıltıyla örtüldü. Conni әllәrini tıxac
kimi ağzına tutaraq onunla zarafat etmәkdәn özünü güclә saxladı;
bu, onun sonuncu zarafatı ola bilәrdi. Tәsәvvürünә gәtirdi ki,
budur, yavaş-yavaş ayağa qalxır, cansız, ağappaq, bütün özünә
hörmәt qoyan ruhlar kimi әllәrini yana açır, barmaq-caynaqları
görsәnir vә o, boğuq sәslә deyir: “Ay sәni, zәhrimar!”
Conni içәrisindәn gәlәn gülüşü boğdu. Başı partlamaq
dәrәcәsinә gәlmişdi, sanki başı damarda vuran isti qanla doldurulmuş
böyük bir pomidor idi. Gözlәri qarşısında hәr şey oynayır, şişәrәk
böyüyürdü. Gümüş diştәmizlәyәnlә burnunu eşәn adamdan qaçıb
uzaqlaşmaq istәyirdi, ancaq yerindәn tәrpәnmәyә qorxurdu. İlahi,
bәs birdәn asqırmağı gәlsә, neylәyәcәk? Qәfildәn zal qulaqbatırıcı
sәs-küyә qәrq oldu, sәslәr nazik iynәlәr kimi onun qulağına
sancılaraq üzüyuxarı, beyninin içinә doğru yönәldi. Az qala
indicә ağrıdan qışqıracaqdı...
Gurultu kәsildi.
– Lәnәtә gәlmiş, – qarovulçu hiddәtlә dedi.
327
Saat sәkkizә işlәyәndә yuxudan tamamilә ayıldı. Aşağıda
qapı sәs-küylә açıldı vә o, “kimdir?” demәkdәn özünü güclә
saxladı.
Bu, qarovulçu idi. Conni gözlәrini sürahinin rombşәkilli
yarığına yaxınlaşdırıb, sırıqlı geymiş iribәdәnli bir kişinin gәldiyini
gördü. O, әlindә odun bağlaması tutmuşdu, dodaqaltı “Qırmızı
çay vadisi” mahnısını oxuya-oxuya mәrkәzi keçidlә irәlilәyirdi.
Kişi odun bağlamasını taxta yeşiyә ataraq gözdәn itdi. Conni bir
saniyә sonra ucadan cırıldayan sәslә peçin qapağının açıldığını
eşitdi.
Qәfildәn Conni gördü ki, hәr dәfә nәfәs aldıqca ağzından
buğ topası çıxır. Qarovulçu başını qaldırsa, nә olacaq? Nәdәnsә
şübhәlәnәcәk, yoxsa yox?
O, nәfәsini qısmağa çalışdı, ancaq o dәqiqә başağrısı güclәndi
vә yenidәn gözlәri hәr şeyi iki görmәyә başladı.
Büküşdürülәn kağız sәsi gәldi, kibritin şıqqıltısı eşidildi.
Soyuq havaya zәif kükürd qoxusu yayıldı. Qarovulçu “Qırmızı
çay vadisi”ni zümzümә etmәkdәydi. Qәfildәn o, ucadan, mahnının
qol-budağını sındıraraq oxumağa başladı: “Sәn vadini hәmişәlik
tәrk edirsәn... sәnin gülüşünü unutmarıq biz...”.
Başqa sәs eşidildi – odunun çırtıltısı. Peç yanmağa başladı.
– Ay sәni, zәhrimar, – qarovulçu düz qalereyanın altından
sәslәndi vә peçin qapısı şaqqıltıyla örtüldü. Conni әllәrini tıxac
kimi ağzına tutaraq onunla zarafat etmәkdәn özünü güclә saxladı;
bu, onun sonuncu zarafatı ola bilәrdi. Tәsәvvürünә gәtirdi ki,
budur, yavaş-yavaş ayağa qalxır, cansız, ağappaq, bütün özünә
hörmәt qoyan ruhlar kimi әllәrini yana açır, barmaq-caynaqları
görsәnir vә o, boğuq sәslә deyir: “Ay sәni, zәhrimar!”
Conni içәrisindәn gәlәn gülüşü boğdu. Başı partlamaq
dәrәcәsinә gәlmişdi, sanki başı damarda vuran isti qanla doldurulmuş
böyük bir pomidor idi. Gözlәri qarşısında hәr şey oynayır, şişәrәk
böyüyürdü. Gümüş diştәmizlәyәnlә burnunu eşәn adamdan qaçıb
uzaqlaşmaq istәyirdi, ancaq yerindәn tәrpәnmәyә qorxurdu. İlahi,
bәs birdәn asqırmağı gәlsә, neylәyәcәk? Qәfildәn zal qulaqbatırıcı
sәs-küyә qәrq oldu, sәslәr nazik iynәlәr kimi onun qulağına
sancılaraq üzüyuxarı, beyninin içinә doğru yönәldi. Az qala
indicә ağrıdan qışqıracaqdı...
Gurultu kәsildi.
– Lәnәtә gәlmiş, – qarovulçu hiddәtlә dedi.
327
