Page 310 - Stiven Kinq
P. 310
ven Kinq
– Qatarınız saat on otuzda yola düşür, mister Smit, – o dedi, –
iyirmi dәqiqә tez gәlin.
– Yaxşı, – Smit dedi, – sağ olun.
Bonni ona gözqamaşdıran peşәkar bir gülüş bağışladı, ancaq
Conni artıq arxasını çevirmişdi. O, qar kimi ağarmışdı, hiss
olunurdu ki, ağrıya çәtinliklә dözür. Bonni әmin edirdi ki, o,
mәhz belә dedi: Atәşfәşanlıq.
Elton Kerri Finiks-Solt–Leyk dәmiryolu ötürmәsindә bәlәdçi
işlәyirdi. Yanvarın üçündә saat 10-da platformada ucaboylu bir
kişi göründü; o, bәrk axsayırdı. Elton ona vaqona qalxmaqda
kömәk etdi. Sәrnişin bir әlindә sürtülmüş dama-dama yol çantası
tutmuşdu. Digәr әlindә dәridәn düzәldilmiş tәptәzә “diplomat”
vardı. Hiss olunurdu ki, “diplomat” xeyli ağırdır.
– Kömәk elәyim, ser? – Elton “diplomat”a işarәylә soruşdu,
ancaq sәrnişin yalnız yol çantasını vә biletini ona verib dedi:
– Yox-yox, tәşәkkür edirәm. Bunu isә yola düşәndә götürәrәm.
– Necә istәrsiniz.
Sonralar FTB-nin agentlәri onu dindirәrkәn, Elton Kerri
deyәcәk ki, o, çox nәzakәtli sәrnişin idi. Hәtta ona çaypulunu da
vermәyi unutmayıb.
1979-cu il yanvarın altısında Nyu-Yorkda hava boz-bulanıq,
tutqun idi – hәr dәqiqә qar yağa bilәrdi. Corc Klimentsin idarә
etdiyi taksi Mәrkәzi vağzalla üzbәüz, “Bilt mor” hotelinin
girәcәyindә dayanmışdı.
Qapı açıldı vә çalsaçlı gәnc adam maşına әylәşdi; o, son
dәrәcә ehtiyatla hәrәkәt edirdi, sanki etdiyi hәr bir hәrәkәt ona
әzab verirdi. O, әlindәki yol çantasını vә “diplomat”ı oturacağa
qoydu, başını dala atıb gözlәrini yumdu.
– Hara gedirik, dostum? – Corc soruşdu.
Sәrnişin әlindәki kağız parçasına nәzәr saldı.
– Port Osiriti vağzalına, – o dedi. Maşın yerindәn tәrpәndi.
– Gözümә yaxşı dәymirsәn, dostum. Mәnim bir qohumum
var, ödü ağrıyanda o da bu vәziyyәtә düşür. Sizin dә ödünüzdә
daş var?
– Yox.
– Qohumum deyir ki, öddә daş olmasından pis xәstәlik yox-
310
– Qatarınız saat on otuzda yola düşür, mister Smit, – o dedi, –
iyirmi dәqiqә tez gәlin.
– Yaxşı, – Smit dedi, – sağ olun.
Bonni ona gözqamaşdıran peşәkar bir gülüş bağışladı, ancaq
Conni artıq arxasını çevirmişdi. O, qar kimi ağarmışdı, hiss
olunurdu ki, ağrıya çәtinliklә dözür. Bonni әmin edirdi ki, o,
mәhz belә dedi: Atәşfәşanlıq.
Elton Kerri Finiks-Solt–Leyk dәmiryolu ötürmәsindә bәlәdçi
işlәyirdi. Yanvarın üçündә saat 10-da platformada ucaboylu bir
kişi göründü; o, bәrk axsayırdı. Elton ona vaqona qalxmaqda
kömәk etdi. Sәrnişin bir әlindә sürtülmüş dama-dama yol çantası
tutmuşdu. Digәr әlindә dәridәn düzәldilmiş tәptәzә “diplomat”
vardı. Hiss olunurdu ki, “diplomat” xeyli ağırdır.
– Kömәk elәyim, ser? – Elton “diplomat”a işarәylә soruşdu,
ancaq sәrnişin yalnız yol çantasını vә biletini ona verib dedi:
– Yox-yox, tәşәkkür edirәm. Bunu isә yola düşәndә götürәrәm.
– Necә istәrsiniz.
Sonralar FTB-nin agentlәri onu dindirәrkәn, Elton Kerri
deyәcәk ki, o, çox nәzakәtli sәrnişin idi. Hәtta ona çaypulunu da
vermәyi unutmayıb.
1979-cu il yanvarın altısında Nyu-Yorkda hava boz-bulanıq,
tutqun idi – hәr dәqiqә qar yağa bilәrdi. Corc Klimentsin idarә
etdiyi taksi Mәrkәzi vağzalla üzbәüz, “Bilt mor” hotelinin
girәcәyindә dayanmışdı.
Qapı açıldı vә çalsaçlı gәnc adam maşına әylәşdi; o, son
dәrәcә ehtiyatla hәrәkәt edirdi, sanki etdiyi hәr bir hәrәkәt ona
әzab verirdi. O, әlindәki yol çantasını vә “diplomat”ı oturacağa
qoydu, başını dala atıb gözlәrini yumdu.
– Hara gedirik, dostum? – Corc soruşdu.
Sәrnişin әlindәki kağız parçasına nәzәr saldı.
– Port Osiriti vağzalına, – o dedi. Maşın yerindәn tәrpәndi.
– Gözümә yaxşı dәymirsәn, dostum. Mәnim bir qohumum
var, ödü ağrıyanda o da bu vәziyyәtә düşür. Sizin dә ödünüzdә
daş var?
– Yox.
– Qohumum deyir ki, öddә daş olmasından pis xәstәlik yox-
310
