Page 191 - Stiven Kinq
P. 191
Ölü zona
Əla. Hәr şey әladır, hәr yer bozumtul rәngdәdir, indicә qar
yağacaq vә mәn...
– Hiylәgәrәm, – Conni mızıldandı, – mәn çox hiylәgәrәm.
Bannerman, külәyin vıyıltısı mane olduğuna görә onun
dediklәrini eşitmәk üçün qabağa әyildi.
– Hiylәgәrәm, – Conni tәkrarladı. O, gözlәrini qaldırıb,
şerifә baxdı vә şerif özündәn asılı olmayaraq daldalı getdi.
Conninin baxışları çox soyuq vә sәrt idi. Qara saçları pırtlaşmışdı,
sifәti daha da ağarmışdı. Külәk vıyıltıyla gecә sәmasına yüksәlirdi.
Conninin әllәri sanki oturacağa qaynaq edilmişdi.
– Mәn iblisanә hiylәgәrәm, – o, aydın tәlәffüz etdi. Sifәtindә
tәntәnәli gülüş yarandı. Gözlәri sanki Bannermanın içindәn o
yana baxırdı. Vә Bannerman ilk dәfә ona inandı. Bu cür oyun
qurmaq olmaz. Ən dәhşәtlisi isә... Conni ona kimisә xatırladırdı.
Gülüşü... sәsinin intonasiyası... Conni Smit yox olmuşdu, yalnız
onun silueti qalmışdı. Onun qarşısında tamam başqa, heç nә
ifadә etmәyәn bir sifәt vardı. Qatilin sifәti.
Bannermanın tanıdığı adamın sifәti.
– Tuta bilmәzsiniz. Hamınızı barmağıma dolayacağam, –
Conni özündәnrazı istehzayla güldü. – Mәn onu hәr dәfә geyinirәm,
onlar nә qәdәr cırmaqlasalar da... dişlәsәlәr dә... heç nә qalmayacaq...
ona görә ki, mәn çox hiylәgәrәm! – Onun sәsi külәklә müqayisә
oluna bilәcәk tәntәnәli, vәhşiyana çığırtıya çevrildi. Bannerman
bir addım da dala çәkildi. Əti ürpәşdi.
”Bәsdir, – öz-özünә deyirdi. – Bәsdir, eşidirsәnmi?”
Conni oturacağın o tәrәfinә әyildi.
(Qar. Sakit, dilsiz-ağızsız qar...)
(O, mәnim buramı sıxacla sıxdı, mәni başa salmaq üçün.
Yoluxmanın nә olduğunu mәnә bildirmәk üçün. Hansısa bir
qızdan yoluxma... onların hamısı murdar fahişәlәrdir vә onları
dayandırmaq lazımdır, eşidirsәn, dayandırmaq, eşidirsәn,
dayandırmaq, dayandır onları, dayandır – AMAN TANRIM, BU
STOP-İŞARƏ!..)
İndi isә o, uşaqdır. O, sәssiz-sәmirsiz, sakit qarın üstüylә
mәktәbә gedir. Birdәn burum-burum ağ qarın içindәn adam
peyda olur. Dәhşәtli, qara, istehzayla gülәn, gözlәri iki sikkә
191
Əla. Hәr şey әladır, hәr yer bozumtul rәngdәdir, indicә qar
yağacaq vә mәn...
– Hiylәgәrәm, – Conni mızıldandı, – mәn çox hiylәgәrәm.
Bannerman, külәyin vıyıltısı mane olduğuna görә onun
dediklәrini eşitmәk üçün qabağa әyildi.
– Hiylәgәrәm, – Conni tәkrarladı. O, gözlәrini qaldırıb,
şerifә baxdı vә şerif özündәn asılı olmayaraq daldalı getdi.
Conninin baxışları çox soyuq vә sәrt idi. Qara saçları pırtlaşmışdı,
sifәti daha da ağarmışdı. Külәk vıyıltıyla gecә sәmasına yüksәlirdi.
Conninin әllәri sanki oturacağa qaynaq edilmişdi.
– Mәn iblisanә hiylәgәrәm, – o, aydın tәlәffüz etdi. Sifәtindә
tәntәnәli gülüş yarandı. Gözlәri sanki Bannermanın içindәn o
yana baxırdı. Vә Bannerman ilk dәfә ona inandı. Bu cür oyun
qurmaq olmaz. Ən dәhşәtlisi isә... Conni ona kimisә xatırladırdı.
Gülüşü... sәsinin intonasiyası... Conni Smit yox olmuşdu, yalnız
onun silueti qalmışdı. Onun qarşısında tamam başqa, heç nә
ifadә etmәyәn bir sifәt vardı. Qatilin sifәti.
Bannermanın tanıdığı adamın sifәti.
– Tuta bilmәzsiniz. Hamınızı barmağıma dolayacağam, –
Conni özündәnrazı istehzayla güldü. – Mәn onu hәr dәfә geyinirәm,
onlar nә qәdәr cırmaqlasalar da... dişlәsәlәr dә... heç nә qalmayacaq...
ona görә ki, mәn çox hiylәgәrәm! – Onun sәsi külәklә müqayisә
oluna bilәcәk tәntәnәli, vәhşiyana çığırtıya çevrildi. Bannerman
bir addım da dala çәkildi. Əti ürpәşdi.
”Bәsdir, – öz-özünә deyirdi. – Bәsdir, eşidirsәnmi?”
Conni oturacağın o tәrәfinә әyildi.
(Qar. Sakit, dilsiz-ağızsız qar...)
(O, mәnim buramı sıxacla sıxdı, mәni başa salmaq üçün.
Yoluxmanın nә olduğunu mәnә bildirmәk üçün. Hansısa bir
qızdan yoluxma... onların hamısı murdar fahişәlәrdir vә onları
dayandırmaq lazımdır, eşidirsәn, dayandırmaq, eşidirsәn,
dayandırmaq, dayandır onları, dayandır – AMAN TANRIM, BU
STOP-İŞARƏ!..)
İndi isә o, uşaqdır. O, sәssiz-sәmirsiz, sakit qarın üstüylә
mәktәbә gedir. Birdәn burum-burum ağ qarın içindәn adam
peyda olur. Dәhşәtli, qara, istehzayla gülәn, gözlәri iki sikkә
191
