Page 159 - Stiven Kinq
P. 159
Ölü zona
– O, hәlә yarım saat da yatacaq, – Sara dedi.
– Doğrudan? – Conni gülümsәdi, – elә isә, bir az da mәn
yatsam, pis olmaz.
Sara yalın ayaqlarının barmaqlarıyla onun qarnını qıdıqladı.
– Yat görüm, necә yatırsan.
Hәr şey tәzәdәn tәkrarlandı, amma bu dәfә Sara az qala dua
oxuyurmuş kimi bir pozadaydı – başını aşağı dikmişdi vә saçları
üzünә tökülmüşdü... Vә budur, hәr şey bitdi.
– Sara...
– Yox, Conni. Heç nә demә. Vaxtdır.
– Yalnız onu demәk istәyirdim ki, sәn gözәlsәn.
– Doğrudan?
– Doğrudan, – Conni nәvazişlә dedi, – Sara, әzizim.
– Biz hәr şeyi qaytardıq? Conni gülümsündü.
– Biz әlimizdәn gәlәni elәdik.
Uestbrukdan evә qayıdan Herbert Saranı görüncә heç
tәәccüblәnmәdi. O, Sarayla salamlaşdı, bir az oğlanla oynadı,
sonra onlara daha öncәdәn gәlmәdiklәri üçün Saranı qınadı.
– Oğlunuzun saçları vә üzünün rәngi sizinkinә oxşayır, –
Herbert dedi, – düşünürәm ki, bir az böyüyәndәn sonra gözlәrindәn
dә sizә çәkәcәk.
– Tәki ağlı atasınınkına oxşasın, – Sara dedi. O, mavi yun
donunun üstündәn önlük bağlamışdı. Günәş qüruba enirdi. İyirmi
dәqiqәdәn sonra axşam düşәcәkdi.
– Bizdә biş-düş işinә Conni baxır, – Herbert dedi.
– Onu saxlamaq olur ki? Gücә yenildim...
– Bәlkә dә, belә yaxşıdır, – Herbert dedi, – yoxsa sәnin
fransız-amerikan spagettisi hazırlamaqdan başqa, әlindәn bir iş
gәlmir.
Conni әlindәki jurnalı zarafatla atasına doğru fırlatdı vә
Denni evin hәr küncündә әks-sәda verәn uca sәslә şaqqanaq
çәkib güldü.
– Görәsәn, atam başa düşübmü? – Conni öz-özündәn
soruşurdu, – yәqin, bu, mәnim sifәtimdә yazılıb. Sonra atası
anbarda Conninin köhnә oyuncaqları yığılmış qutunu axtararkәn,
Conni özü üçün yәqinlәşdirdi: deyәsәn, hәr şeyi başa düşüb.
159
– O, hәlә yarım saat da yatacaq, – Sara dedi.
– Doğrudan? – Conni gülümsәdi, – elә isә, bir az da mәn
yatsam, pis olmaz.
Sara yalın ayaqlarının barmaqlarıyla onun qarnını qıdıqladı.
– Yat görüm, necә yatırsan.
Hәr şey tәzәdәn tәkrarlandı, amma bu dәfә Sara az qala dua
oxuyurmuş kimi bir pozadaydı – başını aşağı dikmişdi vә saçları
üzünә tökülmüşdü... Vә budur, hәr şey bitdi.
– Sara...
– Yox, Conni. Heç nә demә. Vaxtdır.
– Yalnız onu demәk istәyirdim ki, sәn gözәlsәn.
– Doğrudan?
– Doğrudan, – Conni nәvazişlә dedi, – Sara, әzizim.
– Biz hәr şeyi qaytardıq? Conni gülümsündü.
– Biz әlimizdәn gәlәni elәdik.
Uestbrukdan evә qayıdan Herbert Saranı görüncә heç
tәәccüblәnmәdi. O, Sarayla salamlaşdı, bir az oğlanla oynadı,
sonra onlara daha öncәdәn gәlmәdiklәri üçün Saranı qınadı.
– Oğlunuzun saçları vә üzünün rәngi sizinkinә oxşayır, –
Herbert dedi, – düşünürәm ki, bir az böyüyәndәn sonra gözlәrindәn
dә sizә çәkәcәk.
– Tәki ağlı atasınınkına oxşasın, – Sara dedi. O, mavi yun
donunun üstündәn önlük bağlamışdı. Günәş qüruba enirdi. İyirmi
dәqiqәdәn sonra axşam düşәcәkdi.
– Bizdә biş-düş işinә Conni baxır, – Herbert dedi.
– Onu saxlamaq olur ki? Gücә yenildim...
– Bәlkә dә, belә yaxşıdır, – Herbert dedi, – yoxsa sәnin
fransız-amerikan spagettisi hazırlamaqdan başqa, әlindәn bir iş
gәlmir.
Conni әlindәki jurnalı zarafatla atasına doğru fırlatdı vә
Denni evin hәr küncündә әks-sәda verәn uca sәslә şaqqanaq
çәkib güldü.
– Görәsәn, atam başa düşübmü? – Conni öz-özündәn
soruşurdu, – yәqin, bu, mәnim sifәtimdә yazılıb. Sonra atası
anbarda Conninin köhnә oyuncaqları yığılmış qutunu axtararkәn,
Conni özü üçün yәqinlәşdirdi: deyәsәn, hәr şeyi başa düşüb.
159
