Page 157 - Stiven Kinq
P. 157
Ölü zona
oturmuşdu; o, baş barmağını ağzına soxub, yuxulu-yuxulu Sarayla
Conniyә baxırdı.
Sara “Pinto”nun arxa oturacağından balaca sәfәr çarpayısını
götürdü.
– Onu eyvanda yatırtmaq olar? – O, Connidәn soruşdu: –
Hava yaxşıdır, qoy tәmiz havada uyusun.
– Eyvanda onun üçün yaxşı olar, – Conni dedi.
Sara çarpayını kölgәyә çәkdi, oğlunu çarpayıya uzadıb,
üstünü iki adyalla örtdü.
– Uyu, balaca, – dedi.
Uşaq onun üzünә gülümsünәrәk gözlәrini yumdu.
– Vәssalam? – Conni soruşdu.
– Vәssalam, – Sara cavab verdi vә ona yaxınlaşıb boynunu
qucaqladı. Conni onun donunun altından geydiyi әtәyin xışıltısını
eşitdi. – Mәni öpmәyini istәyirәm. Conni, bu anı düz beş il
gözlәmişәm.
Conni onun belini qucaqlayıb, dodaqlarından öpdü.
–Ah, Conni, – Sara onun ağuşuna qısılıb dedi, – sәni sevirәm.
– Mәn dә sәni sevirәm, Sara.
– Hara gedәk? – Sara ondan aralanaraq soruşdu. Onun göz-
lәri zümrüd kimi parlaq idi. – Hara?
Conni çәpәrin o üzündәki tikiliyә yığılmış tәzә otun üstünә
ordu adyalı sәrdi. Haradasa, yuxarıda qaranquşlar qanad çalaraq
havaya qalxdılar, sonra öz müәmmalı dillәrindә nәsә danışıb,
yenidәn әvvәlki yerlәrinә qondular. Tikilinin tozlu pәncәrәsi evin
fasadına açılırdı. Sara әliylә pәncәrәni silib, Denniyә baxdı.
– Hәr şey yaxşıdır? – Conni soruşdu.
– Hә. Bura yaxşı yerdir. Evdә özümü elә hiss edәrdim ki,
sanki...
– Sanki atam bizә baxır, hә?
– Hә. Bu, sәnә vә mәnә aiddir.
– Kәnar adamlar olmadan.
– Kәnar adamlar olmadan, – Sara razılaşdı. O, dizlәrini qat-
layaraq, üzüüstә uzandı, belә ki, ayaqları havada qaldı, sifәti isә
rәngi soluxmuş adyala dirәndi. Bir-bir ayaqqabılarını çıxardı. –
Aç, Conni.
157
oturmuşdu; o, baş barmağını ağzına soxub, yuxulu-yuxulu Sarayla
Conniyә baxırdı.
Sara “Pinto”nun arxa oturacağından balaca sәfәr çarpayısını
götürdü.
– Onu eyvanda yatırtmaq olar? – O, Connidәn soruşdu: –
Hava yaxşıdır, qoy tәmiz havada uyusun.
– Eyvanda onun üçün yaxşı olar, – Conni dedi.
Sara çarpayını kölgәyә çәkdi, oğlunu çarpayıya uzadıb,
üstünü iki adyalla örtdü.
– Uyu, balaca, – dedi.
Uşaq onun üzünә gülümsünәrәk gözlәrini yumdu.
– Vәssalam? – Conni soruşdu.
– Vәssalam, – Sara cavab verdi vә ona yaxınlaşıb boynunu
qucaqladı. Conni onun donunun altından geydiyi әtәyin xışıltısını
eşitdi. – Mәni öpmәyini istәyirәm. Conni, bu anı düz beş il
gözlәmişәm.
Conni onun belini qucaqlayıb, dodaqlarından öpdü.
–Ah, Conni, – Sara onun ağuşuna qısılıb dedi, – sәni sevirәm.
– Mәn dә sәni sevirәm, Sara.
– Hara gedәk? – Sara ondan aralanaraq soruşdu. Onun göz-
lәri zümrüd kimi parlaq idi. – Hara?
Conni çәpәrin o üzündәki tikiliyә yığılmış tәzә otun üstünә
ordu adyalı sәrdi. Haradasa, yuxarıda qaranquşlar qanad çalaraq
havaya qalxdılar, sonra öz müәmmalı dillәrindә nәsә danışıb,
yenidәn әvvәlki yerlәrinә qondular. Tikilinin tozlu pәncәrәsi evin
fasadına açılırdı. Sara әliylә pәncәrәni silib, Denniyә baxdı.
– Hәr şey yaxşıdır? – Conni soruşdu.
– Hә. Bura yaxşı yerdir. Evdә özümü elә hiss edәrdim ki,
sanki...
– Sanki atam bizә baxır, hә?
– Hә. Bu, sәnә vә mәnә aiddir.
– Kәnar adamlar olmadan.
– Kәnar adamlar olmadan, – Sara razılaşdı. O, dizlәrini qat-
layaraq, üzüüstә uzandı, belә ki, ayaqları havada qaldı, sifәti isә
rәngi soluxmuş adyala dirәndi. Bir-bir ayaqqabılarını çıxardı. –
Aç, Conni.
157
