Page 132 - Stiven Kinq
P. 132
ven Kinq
”Bu qolbağın üstündә oğlumun adı hәkk olunmuşdur. O,
artıq mәktәbdәn birbaşa evә gәlmir, gecәnin yarısına kimi hara-
lardasa veyillәnir. Daha dözә bilmirәm. Deyin, o nә işlә mәşğuldur?”
Şimali Karolinadan olan bir qadın – o, bu mәsәlәdәn necә
xәbәr tutmuşdu, mәlum deyildi, axı avqustda keçirilәn mәtbuat
konfransı bütün ölkәyә translyasiya olunmurdu – qarsılmış ağac
parçası göndәrmişdi. Yazdığına görә, evi yanmışdı, әri vә beş
uşağından ikisi odda yanıb ölmüşdü. Şarlott şәhәrinin yanğın
xidmәti bәyan etmişdi ki, yanğın elektrik naqilinin nasazlığı
ucbatından baş verib, amma qadın bu versiya ilә razı deyil. Evi,
yәqin ki, qәsdәn yandırıblar. O, Conninin bu yanıb qaralmış
taxta parçasına toxunaraq, evi kimin yandırdığını müәyyәn
etmәsini istәyirdi. Qoy o qәddar insan, ömrünün qalan hissәsini
hәbsxanada keçirsin.
Conni mәktubların heç birinә cavab yazmadı vә heç bir
izahat vermәdәn bütün әşyaları (hәtta oddan qaralmış taxta
parçasını da) öz sahiblәrinә qaytardı. Amma bәzi şeylәrә toxundu.
Əşyaların çoxu, o cümlәdәn dә şarlottlu dәrdli qadının göndәrdiyi
divar panelinin yanmış hissәciyi ona heç nә demirdi. Ancaq
bәzәn kontakt gözü önündә, gecәlәr adamın yuxusuna haram
qatan obrazlara bәnzәr obrazlar doğururdu. Çox vaxt әlә gәlәn
bir şey olmurdu: tәsvir görünür vә hәmin dәqiqә dә dumanlı
hissiyyat oyadaraq, yox olurdu. Amma bir dәfә...
Öz qardaşının taleyiylә maraqlanan bir qadın ona şәrf
göndәrmişdi. Ağ rәngli, toxunma şәrf idi, milyonlarla bu kimi
şәrflәrdәn heç nә ilә fәrqlәnmirdi. Amma onu әlinә götürәn kimi
ata evi qәfildәn harasa yox oldu, qonşu otaqdakı televizorun sәsi
isә yay böcәklәrinin monoton uğultusuna vә uzaqdan gәlәn su
şırıltısına çevrilmәyincә, artıb-azalmağa başladı. Burnuna meşә
qoxusu gәldi. Qocaman ağacların çәtirlәri arasından günәş şüaları
süzülürdü. Üç saat idi ki, yol gedirdi, yeridikcә, ayağı altındakı
yupyumşaq torpaq fırçıldayırdı. O, narahat olmuş, möhkәmcә
qorxmuşdu, amma qorxuya tabe olmamağa çalışırdı. Adamsız
şimal torpaqlarında yolu itirsәn vә bu zaman qorxuya düşsәn,
artıq özünә başdaşı sifariş elәyә bilәrsәn. O, cәnuba doğru
istiqamәt götürmüşdü. Stiv, Rokki vә Loqandan ayrı düşmәsinin
üstündәn iki gün keçmişdi. Onlar çadır qurmuşdular, amma
harada?... Yerin adını xatırlaya bilmirdi, o, “ölü zona”daydı.
132
”Bu qolbağın üstündә oğlumun adı hәkk olunmuşdur. O,
artıq mәktәbdәn birbaşa evә gәlmir, gecәnin yarısına kimi hara-
lardasa veyillәnir. Daha dözә bilmirәm. Deyin, o nә işlә mәşğuldur?”
Şimali Karolinadan olan bir qadın – o, bu mәsәlәdәn necә
xәbәr tutmuşdu, mәlum deyildi, axı avqustda keçirilәn mәtbuat
konfransı bütün ölkәyә translyasiya olunmurdu – qarsılmış ağac
parçası göndәrmişdi. Yazdığına görә, evi yanmışdı, әri vә beş
uşağından ikisi odda yanıb ölmüşdü. Şarlott şәhәrinin yanğın
xidmәti bәyan etmişdi ki, yanğın elektrik naqilinin nasazlığı
ucbatından baş verib, amma qadın bu versiya ilә razı deyil. Evi,
yәqin ki, qәsdәn yandırıblar. O, Conninin bu yanıb qaralmış
taxta parçasına toxunaraq, evi kimin yandırdığını müәyyәn
etmәsini istәyirdi. Qoy o qәddar insan, ömrünün qalan hissәsini
hәbsxanada keçirsin.
Conni mәktubların heç birinә cavab yazmadı vә heç bir
izahat vermәdәn bütün әşyaları (hәtta oddan qaralmış taxta
parçasını da) öz sahiblәrinә qaytardı. Amma bәzi şeylәrә toxundu.
Əşyaların çoxu, o cümlәdәn dә şarlottlu dәrdli qadının göndәrdiyi
divar panelinin yanmış hissәciyi ona heç nә demirdi. Ancaq
bәzәn kontakt gözü önündә, gecәlәr adamın yuxusuna haram
qatan obrazlara bәnzәr obrazlar doğururdu. Çox vaxt әlә gәlәn
bir şey olmurdu: tәsvir görünür vә hәmin dәqiqә dә dumanlı
hissiyyat oyadaraq, yox olurdu. Amma bir dәfә...
Öz qardaşının taleyiylә maraqlanan bir qadın ona şәrf
göndәrmişdi. Ağ rәngli, toxunma şәrf idi, milyonlarla bu kimi
şәrflәrdәn heç nә ilә fәrqlәnmirdi. Amma onu әlinә götürәn kimi
ata evi qәfildәn harasa yox oldu, qonşu otaqdakı televizorun sәsi
isә yay böcәklәrinin monoton uğultusuna vә uzaqdan gәlәn su
şırıltısına çevrilmәyincә, artıb-azalmağa başladı. Burnuna meşә
qoxusu gәldi. Qocaman ağacların çәtirlәri arasından günәş şüaları
süzülürdü. Üç saat idi ki, yol gedirdi, yeridikcә, ayağı altındakı
yupyumşaq torpaq fırçıldayırdı. O, narahat olmuş, möhkәmcә
qorxmuşdu, amma qorxuya tabe olmamağa çalışırdı. Adamsız
şimal torpaqlarında yolu itirsәn vә bu zaman qorxuya düşsәn,
artıq özünә başdaşı sifariş elәyә bilәrsәn. O, cәnuba doğru
istiqamәt götürmüşdü. Stiv, Rokki vә Loqandan ayrı düşmәsinin
üstündәn iki gün keçmişdi. Onlar çadır qurmuşdular, amma
harada?... Yerin adını xatırlaya bilmirdi, o, “ölü zona”daydı.
132
