Page 115 - Stiven Kinq
P. 115
Ölü zona
Atası әllәrini Conninin çiyinlәrinә qoyub hönkürtüylә
ağlayırdı. Veyzak üzünü çevirib divara vurulmuş şәkillәrә – yerli
rәssamların biçimsiz akvarellәrinә baxırdı.
Herbert gözünü silib dedi:
– Bir bax, pijamada gәlmişәm. Amma axı “Tәcili yardım”
maşınını gözlәyincә, paltarımı dәyişmәyә vaxtım var idi. Sadәcә,
yәqin, ağlıma gәlmәyib. Qocalıq әlamәtidir.
– Əşi, elә şey yoxdur.
– Yaxşı. – Herbert canlandı, – sәni hәkim dostun gәtirib? İl-
tifat göstәrmisiniz, cәnab Veyzak.
– Boş şeydir, dәymәz, – Sem çiyinlәrini çәkdi. Atasıyla Conni
kiçik qәbul otağına keçib oturdular.
– Ata, o...
– O ölür, – Herbert dedi. O, elә bil sakitlәşmişdi. – Ağlı üs-
tündәdir, amma ölür. O, sәnin barәndә soruşurdu, Conni. Onu
hәyatda saxlayan da sәnsәn.
– Günahkar mәnәm, – Conni dedi, – bütün bunlar mәnim...
O, qәfildәn ağrıdan dik atıldı vә tәәccüblә atasının üzünә
baxdı – atası onun qulağından tutub, bәrk-bәrk bururdu. Sanki
indicә başını onun çiyninә söykәyib ağlayan adam deyildi. Bu
köhnә fәnd onun tәrәfindәn әn ağır xәtalara görә tәtbiq olunurdu.
Sonuncu dәfә, hafizәsi onu aldatmırdısa, onun qulağını on üç
yaşında, o, “Rembler”lә şuluqluq salandan sonra burmuşdular.
Onda o, ehtiyatsızlıq edәrәk, maşının pedalını basmışdı vә maşın
sәssizcә yerindәn tәrpәnib bağın anbarına dәymişdi.
– Bir dә belә şeylәr danışma, – Herbert dedi.
– Ata, neylәyirsәn?
Herbert onun qulağını buraxıb gülümsәdi:
– Deyәsәn, qulaqburmalarını unutmusan? Ya mәnim unut-
duğumu zәnn edirsәn? Yox, Conni, buna ümid elәmә.
Conni hәlә dә çaşqınlıqla atasına baxırdı.
– Heç vaxt özünü günahkar hesab etmәyә çalışma.
– Axı o, bu zәhrimara qalmış...
– Verilişә baxırdı, hә. O hәyәcanlanmışdı... onu әsmәcә tut-
muşdu. Bir dә gördüm ki, döşәmәyә yıxılıb, sudan çıxarılmış
balıq kimi ağzını açıb-yumur. – Herbert oğluna yaxınlaşdı, –
115
Atası әllәrini Conninin çiyinlәrinә qoyub hönkürtüylә
ağlayırdı. Veyzak üzünü çevirib divara vurulmuş şәkillәrә – yerli
rәssamların biçimsiz akvarellәrinә baxırdı.
Herbert gözünü silib dedi:
– Bir bax, pijamada gәlmişәm. Amma axı “Tәcili yardım”
maşınını gözlәyincә, paltarımı dәyişmәyә vaxtım var idi. Sadәcә,
yәqin, ağlıma gәlmәyib. Qocalıq әlamәtidir.
– Əşi, elә şey yoxdur.
– Yaxşı. – Herbert canlandı, – sәni hәkim dostun gәtirib? İl-
tifat göstәrmisiniz, cәnab Veyzak.
– Boş şeydir, dәymәz, – Sem çiyinlәrini çәkdi. Atasıyla Conni
kiçik qәbul otağına keçib oturdular.
– Ata, o...
– O ölür, – Herbert dedi. O, elә bil sakitlәşmişdi. – Ağlı üs-
tündәdir, amma ölür. O, sәnin barәndә soruşurdu, Conni. Onu
hәyatda saxlayan da sәnsәn.
– Günahkar mәnәm, – Conni dedi, – bütün bunlar mәnim...
O, qәfildәn ağrıdan dik atıldı vә tәәccüblә atasının üzünә
baxdı – atası onun qulağından tutub, bәrk-bәrk bururdu. Sanki
indicә başını onun çiyninә söykәyib ağlayan adam deyildi. Bu
köhnә fәnd onun tәrәfindәn әn ağır xәtalara görә tәtbiq olunurdu.
Sonuncu dәfә, hafizәsi onu aldatmırdısa, onun qulağını on üç
yaşında, o, “Rembler”lә şuluqluq salandan sonra burmuşdular.
Onda o, ehtiyatsızlıq edәrәk, maşının pedalını basmışdı vә maşın
sәssizcә yerindәn tәrpәnib bağın anbarına dәymişdi.
– Bir dә belә şeylәr danışma, – Herbert dedi.
– Ata, neylәyirsәn?
Herbert onun qulağını buraxıb gülümsәdi:
– Deyәsәn, qulaqburmalarını unutmusan? Ya mәnim unut-
duğumu zәnn edirsәn? Yox, Conni, buna ümid elәmә.
Conni hәlә dә çaşqınlıqla atasına baxırdı.
– Heç vaxt özünü günahkar hesab etmәyә çalışma.
– Axı o, bu zәhrimara qalmış...
– Verilişә baxırdı, hә. O hәyәcanlanmışdı... onu әsmәcә tut-
muşdu. Bir dә gördüm ki, döşәmәyә yıxılıb, sudan çıxarılmış
balıq kimi ağzını açıb-yumur. – Herbert oğluna yaxınlaşdı, –
115
