Page 80 - pryaxin
P. 80
rgi Pryaxin
xatırlayıb, dilimә gәtirsәm, onun şәklinin tutqun neqativi üzә
çıxacaq. Ancaq nә illah elәsәm dә, öz fizionomiyamdan (o da
sanki özümünkü deyil, elә bil unudulmuş әşyalar bürosundan
almışam) savayı, güzgüdә heç nә görmürdüm.
Bәlkә, parol qafiyәli olmadığı üçün yaddan çıxıb?
…ikinci hәdiyyәni mәnә gәtirmişdi.
Mәnim varlığımdan necә xәbәr tutmuşdu? Anam savadsız
qadın idi, çox vaxt onun maaşını mәn qol çәkib götürürdüm.
Yazı-pozudan başı çıxsaydı da, çәtin ki, qardaşına xәbәr vermәk
fikrinә düşәydi. Düzdür, cәbhәyә arabir mәktub yazırdı, daha
doğrusu, qonşunun qızlarını çağırıb, onlara diktә edirdi. Bununla
belә, onun xәbәr verdiyinә inanmıram. Bu, dayım qızlarından
birinin işi idi: onun mәhrәm pıçıltısı düz Kuril adalarınacan
gedib çıxmışdı: demәzsәnmi, Nastya, bizim Nastya… Çox
sevinirdim ki, heç olmasa, bir ürәkli adam tapılıb, bu xәbәri ona
yazıb. Yeri gәlmişkәn, xalalarımdan birini belә dә çağırırdılar:
Yevdokiya yox, Ürәk… Böyük hәrflә.
Dayımı ilk dәfә görәndә, heyrәtlәnmişdim: iricüssәli, sarışın,
sinәsi qızılı medallarla dolu, par-par parıldayan furajkasının
altından qıvrılıb çıxan gur saçları… Dayım içәri girәndә axşam
idi, anam görәn kimi, güllә dәymiş adamsayağı müvazinәtini
itirib onun qucağına yıxıldı. Yerimdәcә qurudum, әllәrimi yanıma
saldım, milçәktutan quşlartәk ağzım açılı qaldı.
Әlbәttә, mәn atamın yolunu gözlәyirdim, lap o dünyadan da
gәlmiş olsa. Amma dayımı (özü dә bu cür epik qәhrәman
görkәmindә) görmәk dә mәnim üçün böyük uğur idi. Dayım
çamadanı kәnara qoyub mәni elә bәrk-brәk qucaqladı ki, elә bil
min ilin tanışıyıq. Vur-tut dörd yaşım olsa da. O, mәni görәndә
heç tәәccüblәnmәdi, sanki mәni burada görәcәyini bilirdi, bax-
mayaraq ki, yeddi il bundan әvvәl cәbhәyә yola düşәndә (onda
dayımın on yeddi yaşı vardı, yerinә başqası olsaydı, bir kәnara
çәkilib başını girlәyәrdi. Amma özü müharibәyә can atırdı. Onu
bu fikrindәn daşındıran da yox idi: ata-anası çoxdandı ki, mәzarda
uyuyurdu) mәndәn bu dünyada әsәr-әlamәt yox idi.
O, mәni qaldırıb çiyninә qoydu, boyum balaca olsa da, başım
tavana dәymәsin deyә, aşağı әyilmәli oldum. Sonra aşağı endirib,
80
xatırlayıb, dilimә gәtirsәm, onun şәklinin tutqun neqativi üzә
çıxacaq. Ancaq nә illah elәsәm dә, öz fizionomiyamdan (o da
sanki özümünkü deyil, elә bil unudulmuş әşyalar bürosundan
almışam) savayı, güzgüdә heç nә görmürdüm.
Bәlkә, parol qafiyәli olmadığı üçün yaddan çıxıb?
…ikinci hәdiyyәni mәnә gәtirmişdi.
Mәnim varlığımdan necә xәbәr tutmuşdu? Anam savadsız
qadın idi, çox vaxt onun maaşını mәn qol çәkib götürürdüm.
Yazı-pozudan başı çıxsaydı da, çәtin ki, qardaşına xәbәr vermәk
fikrinә düşәydi. Düzdür, cәbhәyә arabir mәktub yazırdı, daha
doğrusu, qonşunun qızlarını çağırıb, onlara diktә edirdi. Bununla
belә, onun xәbәr verdiyinә inanmıram. Bu, dayım qızlarından
birinin işi idi: onun mәhrәm pıçıltısı düz Kuril adalarınacan
gedib çıxmışdı: demәzsәnmi, Nastya, bizim Nastya… Çox
sevinirdim ki, heç olmasa, bir ürәkli adam tapılıb, bu xәbәri ona
yazıb. Yeri gәlmişkәn, xalalarımdan birini belә dә çağırırdılar:
Yevdokiya yox, Ürәk… Böyük hәrflә.
Dayımı ilk dәfә görәndә, heyrәtlәnmişdim: iricüssәli, sarışın,
sinәsi qızılı medallarla dolu, par-par parıldayan furajkasının
altından qıvrılıb çıxan gur saçları… Dayım içәri girәndә axşam
idi, anam görәn kimi, güllә dәymiş adamsayağı müvazinәtini
itirib onun qucağına yıxıldı. Yerimdәcә qurudum, әllәrimi yanıma
saldım, milçәktutan quşlartәk ağzım açılı qaldı.
Әlbәttә, mәn atamın yolunu gözlәyirdim, lap o dünyadan da
gәlmiş olsa. Amma dayımı (özü dә bu cür epik qәhrәman
görkәmindә) görmәk dә mәnim üçün böyük uğur idi. Dayım
çamadanı kәnara qoyub mәni elә bәrk-brәk qucaqladı ki, elә bil
min ilin tanışıyıq. Vur-tut dörd yaşım olsa da. O, mәni görәndә
heç tәәccüblәnmәdi, sanki mәni burada görәcәyini bilirdi, bax-
mayaraq ki, yeddi il bundan әvvәl cәbhәyә yola düşәndә (onda
dayımın on yeddi yaşı vardı, yerinә başqası olsaydı, bir kәnara
çәkilib başını girlәyәrdi. Amma özü müharibәyә can atırdı. Onu
bu fikrindәn daşındıran da yox idi: ata-anası çoxdandı ki, mәzarda
uyuyurdu) mәndәn bu dünyada әsәr-әlamәt yox idi.
O, mәni qaldırıb çiyninә qoydu, boyum balaca olsa da, başım
tavana dәymәsin deyә, aşağı әyilmәli oldum. Sonra aşağı endirib,
80
