Page 384 - pryaxin
P. 384
rgi Pryaxin
xalqın içindәn çıxmışıq, bәs ora necә qayıdaq? Eyni torpağa da
qayıdacağıq...
– Yaxşı, Vityok, qoy soyunmağına kömәk elәyim.
Sergey ayağa durub dostunun şalvarını, köynәyini dartıb çı-
xarmağa başladı. Viktor bayaqkı kimi büzüşüb otursa da, ona
mane olmadı. Soyunan kimi dә yenә ayağını qarnına yığıb, elәcә
yatağa yıxıldı.
– Bilirsәn, Musa mәnә nә dedi?
– Nә dedi?
– Deyir, sәn stalinqradlısan. Bilirsәnmi ki, Mamayev kurqanın-
da, Şәrәf Panteonunda çeçen soyadı da var? “Necә ola bilәr? –
soruşuram. – Axı sizi sürgün ediblәr”. “Elәdi, – deyir, – ancaq
cәbhәdәn heç kimi sürgün elәmirlәr, oradan da dәhşәtli yermi
var?! Minlәrlә çeçen müharibәnin sonuna qәdәr vuruşub. Vә әn
azından birinin, Stalinqradın müdafiәçisi, on sәkkiz yaşlı Xanpaşa
Nuradilovun adı göstәrdiyi qәhrәmanlıqlara görә Daş lövhәyә
hәkk olunub...”
– Elә o cür bәlağәtlә dә dedi: “Daş lövhәyә”?
– O cür dә dedi.
– Bәs sәn nә cavab verdin?
– Dedim, sağ ol ki, bizi mәlumatlandırdın...
Viktor axırıncı sözünü artıq yuxu vә xorultunun içindәn dedi.
Xoşbәxt nәsildi! İki daşın arasında da sözünü demәyә macal
tapar. Ancaq orada, süfrә arxasında, demә, maraqlı söhbәtlәr elә-
yiblәr.
Sergey xoruldayan dostunun üstünә mәlәfә atıb çarpayısına
tәrәf getdi. Vә birdәn bәdirlәnmiş ay işığında gözünә çayda
yırğalanan, yelkәnlәri azca endirilmiş, dövrәlәmә tutqun işıqları
yanan qәdimi, qәribә yaxta dәydi. Deyәsәn, musiqi dә çalınırdı.
Bu nә “uçan hollandiyalı”dı? Әgәr yaxta üzürdüsә, onların qonaq
evi ilә bir yerdә üzürdü. Yenicә tökülüb buğlanan insan qanı
kimi bayraqda qara lәkә dә parıldayırdı. Bu nә attraksiondu be-
lә?
Ürәyindә qәribә bir sıxıntı, ayaqlarını qarnına yığıb, Sergey
dә çarpayısına uzandı.
– Bәs sәninlә mәn kasıbıq, ya varlı? – Daha çox özündәn
soruşdu, nәinki Viktordan.
384
xalqın içindәn çıxmışıq, bәs ora necә qayıdaq? Eyni torpağa da
qayıdacağıq...
– Yaxşı, Vityok, qoy soyunmağına kömәk elәyim.
Sergey ayağa durub dostunun şalvarını, köynәyini dartıb çı-
xarmağa başladı. Viktor bayaqkı kimi büzüşüb otursa da, ona
mane olmadı. Soyunan kimi dә yenә ayağını qarnına yığıb, elәcә
yatağa yıxıldı.
– Bilirsәn, Musa mәnә nә dedi?
– Nә dedi?
– Deyir, sәn stalinqradlısan. Bilirsәnmi ki, Mamayev kurqanın-
da, Şәrәf Panteonunda çeçen soyadı da var? “Necә ola bilәr? –
soruşuram. – Axı sizi sürgün ediblәr”. “Elәdi, – deyir, – ancaq
cәbhәdәn heç kimi sürgün elәmirlәr, oradan da dәhşәtli yermi
var?! Minlәrlә çeçen müharibәnin sonuna qәdәr vuruşub. Vә әn
azından birinin, Stalinqradın müdafiәçisi, on sәkkiz yaşlı Xanpaşa
Nuradilovun adı göstәrdiyi qәhrәmanlıqlara görә Daş lövhәyә
hәkk olunub...”
– Elә o cür bәlağәtlә dә dedi: “Daş lövhәyә”?
– O cür dә dedi.
– Bәs sәn nә cavab verdin?
– Dedim, sağ ol ki, bizi mәlumatlandırdın...
Viktor axırıncı sözünü artıq yuxu vә xorultunun içindәn dedi.
Xoşbәxt nәsildi! İki daşın arasında da sözünü demәyә macal
tapar. Ancaq orada, süfrә arxasında, demә, maraqlı söhbәtlәr elә-
yiblәr.
Sergey xoruldayan dostunun üstünә mәlәfә atıb çarpayısına
tәrәf getdi. Vә birdәn bәdirlәnmiş ay işığında gözünә çayda
yırğalanan, yelkәnlәri azca endirilmiş, dövrәlәmә tutqun işıqları
yanan qәdimi, qәribә yaxta dәydi. Deyәsәn, musiqi dә çalınırdı.
Bu nә “uçan hollandiyalı”dı? Әgәr yaxta üzürdüsә, onların qonaq
evi ilә bir yerdә üzürdü. Yenicә tökülüb buğlanan insan qanı
kimi bayraqda qara lәkә dә parıldayırdı. Bu nә attraksiondu be-
lә?
Ürәyindә qәribә bir sıxıntı, ayaqlarını qarnına yığıb, Sergey
dә çarpayısına uzandı.
– Bәs sәninlә mәn kasıbıq, ya varlı? – Daha çox özündәn
soruşdu, nәinki Viktordan.
384
