Page 371 - pryaxin
P. 371
Xəzər yuxuları
bacıoğlunu gözümlә görmәk istәyirdim. Ancaq bunu elә etmәk
lazımdı ki, Allah göstәrmәsin, uşağın yeni başladığı karyerasına
xәlәl gәlmәsin. Ona görә dә gedib qarşı tәrәfdәki kolluqda
gizlәndim. Sәhәr saat yeddidәn orada öz yerimi tutdum, o isә işә
saat on ikidә gәldi... İntelligent! – Cavad fәxrlә gülümsәdi. –
Dәrhal tanıdım: hәtta yerişi dә bizimdi. İşdәn isә maşında hansısa
bir qızla getdi. Düz beş saat da kolluqda oturdum, ancaq qayıdanda,
tәbәssümündәn vә bığlarından savayı, bir şey görmәdim. – Cavad
fikirli-fikirli öz lopa bığlarını sığalladı. – Qız da gözәl idi, – dedi,
guya fürsәt tapıb qıza da baxmışdı.
Yeriyәndә az qala kostyumun tikişlәri sökülәcәk bu iri, boy-
buxunlu adamın domuşub kolluqda gözlәdiyini tәsәvvür etmәk
çәtindi. Kol-kos bu nәhәng adamın harasını gizlәdәcәkdi? Öz
cüssәsi ilә türk sәfirliyinin fasadının yarısını әmәlli-başlı tutardı.
Sәn indi hardasan, Cavad? Hansı ellәrdәsәn? Ya hansı dünyada?..
Son gecәni, әlbәttә, bir yerdә keçirmişdilәr. Anam artıq boylu
idi, öz qarnını çoxdan arzuladığı ayrı, sehrli bir dünya kimi
flanel köynәyinin altında gәzdirirdi. Vә o gecә üçlükdә yatmışdılar.
Müәllim öz yaratdığı dünyanı ehmalca qucaqlayıb, dodaqlarını
ona toxunduraraq and kimi hәrarәtli sözlәr pıçıldayırdı: mәn
qayıdacağam, pul qazanacağam vә biz sәninlә güllәrin әtir saçdığı,
üzüm salxımlarının az qala adamın ağzına düşdüyü, yastı dibli
qayıqlardan düzәldilmiş körpülәrin ayaqların altda yırğalandığı,
qızılqazların başın üstә üzdüyü uzaq, xoşbәxt ölkәyә, uşaqlığımın
ölkәsinә gedәcәyik... Abdulla Aripovdan savayı, kim olasıdı ki!
Anam susub dalğın halda onun qıvrım saçlarını sığallayırdı. Ona
elә gәlirdi ki, qucağında iki uşaq var, ikisi dә oğlandı. Vә dalğın
halda qulaq asırdı; heç bir ecazgar, xoşbәxt ölkәnin, hәr halda,
tәk yaşayan analar üçün olmadığını o bilirdi. Ümumiyyәtlә, daha
aralarında heç nә olmayacaq. Bu, onların son görüşüdü. Müәllim
isә onu ehmalca qucaqlayıb, isti dodaqlarını baraban kimi şişmiş
qarnına toxundururdu, ancaq o, artıq atamsız yaşamağa başlayırdı –
hәmişәlik. Ancaq anam ürәyinin altında yumrulanıb rabitәsiz
vida sözlәrini eşidә-eşidә yatan bu körpәyә görә atama minnәtdardı.
371
bacıoğlunu gözümlә görmәk istәyirdim. Ancaq bunu elә etmәk
lazımdı ki, Allah göstәrmәsin, uşağın yeni başladığı karyerasına
xәlәl gәlmәsin. Ona görә dә gedib qarşı tәrәfdәki kolluqda
gizlәndim. Sәhәr saat yeddidәn orada öz yerimi tutdum, o isә işә
saat on ikidә gәldi... İntelligent! – Cavad fәxrlә gülümsәdi. –
Dәrhal tanıdım: hәtta yerişi dә bizimdi. İşdәn isә maşında hansısa
bir qızla getdi. Düz beş saat da kolluqda oturdum, ancaq qayıdanda,
tәbәssümündәn vә bığlarından savayı, bir şey görmәdim. – Cavad
fikirli-fikirli öz lopa bığlarını sığalladı. – Qız da gözәl idi, – dedi,
guya fürsәt tapıb qıza da baxmışdı.
Yeriyәndә az qala kostyumun tikişlәri sökülәcәk bu iri, boy-
buxunlu adamın domuşub kolluqda gözlәdiyini tәsәvvür etmәk
çәtindi. Kol-kos bu nәhәng adamın harasını gizlәdәcәkdi? Öz
cüssәsi ilә türk sәfirliyinin fasadının yarısını әmәlli-başlı tutardı.
Sәn indi hardasan, Cavad? Hansı ellәrdәsәn? Ya hansı dünyada?..
Son gecәni, әlbәttә, bir yerdә keçirmişdilәr. Anam artıq boylu
idi, öz qarnını çoxdan arzuladığı ayrı, sehrli bir dünya kimi
flanel köynәyinin altında gәzdirirdi. Vә o gecә üçlükdә yatmışdılar.
Müәllim öz yaratdığı dünyanı ehmalca qucaqlayıb, dodaqlarını
ona toxunduraraq and kimi hәrarәtli sözlәr pıçıldayırdı: mәn
qayıdacağam, pul qazanacağam vә biz sәninlә güllәrin әtir saçdığı,
üzüm salxımlarının az qala adamın ağzına düşdüyü, yastı dibli
qayıqlardan düzәldilmiş körpülәrin ayaqların altda yırğalandığı,
qızılqazların başın üstә üzdüyü uzaq, xoşbәxt ölkәyә, uşaqlığımın
ölkәsinә gedәcәyik... Abdulla Aripovdan savayı, kim olasıdı ki!
Anam susub dalğın halda onun qıvrım saçlarını sığallayırdı. Ona
elә gәlirdi ki, qucağında iki uşaq var, ikisi dә oğlandı. Vә dalğın
halda qulaq asırdı; heç bir ecazgar, xoşbәxt ölkәnin, hәr halda,
tәk yaşayan analar üçün olmadığını o bilirdi. Ümumiyyәtlә, daha
aralarında heç nә olmayacaq. Bu, onların son görüşüdü. Müәllim
isә onu ehmalca qucaqlayıb, isti dodaqlarını baraban kimi şişmiş
qarnına toxundururdu, ancaq o, artıq atamsız yaşamağa başlayırdı –
hәmişәlik. Ancaq anam ürәyinin altında yumrulanıb rabitәsiz
vida sözlәrini eşidә-eşidә yatan bu körpәyә görә atama minnәtdardı.
371
