Page 350 - pryaxin
P. 350
rgi Pryaxin
bu işlә mәşğul oldum vә içimdә rahatlıq hiss elәdim. Arıq
әllәrimlә arıq dizlәrimi qucaqlayıb belin üstündә oturduğumdan,
bir az rahat idim. Sükut pozuldu: hardansa torağay nәğmәsi
eşitdim. Yaşıl otlar vә qızılı zәncirotuqarışıq kәsdiyim cillәrlә
bütün mәzarı örtmüşdüm. Azacıq da olsa, boş yer qoymamışdım.
Onu yaşıla, sarıya bәlәmişdim. Qışdan sonra bәrkimiş gilli torpaq
qalağı indi güllü çәmәnliyә dönmüşdü. Sanki mәnim kimi tәnha
olan torağaya qonmaq üçün yer düzәltmişdim.
Sonra bel sapının üstündә yenә bir xeyli oturdum. Dincәldim,
ancaq dәqiq bilirәm ki, daha ağlamadım. Anam öz sükutunu,
tәbii ki, pozmurdu. Mәn, әlbәttә, onun sığınacağını, öz yeniyetmә
gücüm vә fantaziyam sayәsindә yalnız çöldәn bәzәmişdim. Ancaq
bir an mәnә elә gәldi ki, anam torpağın altında, hәr halda, özünü
bir az rahat hiss elәdi.
Gözümün qarşısında nәsә qәribә bir mәnzәrә canlandı. Guya
beşiyin yanında oturmuşam. Önümdә qәşәng örtük salınmış beşik
sanki hava şarının sәbәtidi – aprelin zәrif dumanından sıyrılaraq,
bizim Nikolanın gilliyinә enib. Vә orada, örtüyün vә torpağın
altında, sәbәtdә, söyüd vә qamış çubuqlarından düzәldilmiş
beşikdәki – mәnim balaca anamdı. Domuşub, yәqin, futbol
oyunları zamanı Lobanovski kimi qeyri-ixtiyari vә dinmәzcә
irәli-geri yırğalanıram... Mәnә elә gәlirdi ki, yuxusuz anamı
yatızdırıram. Lay-lay dedim yatasan, qızılgülә batasan... Vә
qәribә işdi: anamın sakitcә uyuması qәfil mәni sakitlәşdirdi.
Belә dә olmalı idi. Vә mәn ehmalca ayağa qalxıb beli götürәrәk,
rahatlanmış halda kәndә tәrәf üz tutdum: – ayaqlarının ucunda,
barmaqlarını dodaqlarına apararaq xәstә uşağın indicә yuxuya
getdiyi otaqdan belә çıxırlar.
Bütün bu illәr әrzindә, on beş il әvvәl Sergey dayının da
yanında özünә yer elәdiyi anamın mәzarına baş çәkәndә, onunla
hәmin ilk görüşümüzü xatırlayıram. Vә bu yaxınlardakı gedişimin
birindә çoxdan gözlәdiyim möcüzә baş verdi.
350
bu işlә mәşğul oldum vә içimdә rahatlıq hiss elәdim. Arıq
әllәrimlә arıq dizlәrimi qucaqlayıb belin üstündә oturduğumdan,
bir az rahat idim. Sükut pozuldu: hardansa torağay nәğmәsi
eşitdim. Yaşıl otlar vә qızılı zәncirotuqarışıq kәsdiyim cillәrlә
bütün mәzarı örtmüşdüm. Azacıq da olsa, boş yer qoymamışdım.
Onu yaşıla, sarıya bәlәmişdim. Qışdan sonra bәrkimiş gilli torpaq
qalağı indi güllü çәmәnliyә dönmüşdü. Sanki mәnim kimi tәnha
olan torağaya qonmaq üçün yer düzәltmişdim.
Sonra bel sapının üstündә yenә bir xeyli oturdum. Dincәldim,
ancaq dәqiq bilirәm ki, daha ağlamadım. Anam öz sükutunu,
tәbii ki, pozmurdu. Mәn, әlbәttә, onun sığınacağını, öz yeniyetmә
gücüm vә fantaziyam sayәsindә yalnız çöldәn bәzәmişdim. Ancaq
bir an mәnә elә gәldi ki, anam torpağın altında, hәr halda, özünü
bir az rahat hiss elәdi.
Gözümün qarşısında nәsә qәribә bir mәnzәrә canlandı. Guya
beşiyin yanında oturmuşam. Önümdә qәşәng örtük salınmış beşik
sanki hava şarının sәbәtidi – aprelin zәrif dumanından sıyrılaraq,
bizim Nikolanın gilliyinә enib. Vә orada, örtüyün vә torpağın
altında, sәbәtdә, söyüd vә qamış çubuqlarından düzәldilmiş
beşikdәki – mәnim balaca anamdı. Domuşub, yәqin, futbol
oyunları zamanı Lobanovski kimi qeyri-ixtiyari vә dinmәzcә
irәli-geri yırğalanıram... Mәnә elә gәlirdi ki, yuxusuz anamı
yatızdırıram. Lay-lay dedim yatasan, qızılgülә batasan... Vә
qәribә işdi: anamın sakitcә uyuması qәfil mәni sakitlәşdirdi.
Belә dә olmalı idi. Vә mәn ehmalca ayağa qalxıb beli götürәrәk,
rahatlanmış halda kәndә tәrәf üz tutdum: – ayaqlarının ucunda,
barmaqlarını dodaqlarına apararaq xәstә uşağın indicә yuxuya
getdiyi otaqdan belә çıxırlar.
Bütün bu illәr әrzindә, on beş il әvvәl Sergey dayının da
yanında özünә yer elәdiyi anamın mәzarına baş çәkәndә, onunla
hәmin ilk görüşümüzü xatırlayıram. Vә bu yaxınlardakı gedişimin
birindә çoxdan gözlәdiyim möcüzә baş verdi.
350
