Page 342 - pryaxin
P. 342
rgi Pryaxin
ilә dolu üç, ya dörd qızıl bardaq. Retsina – xaqan bu çaxırı
xoşlayır.
Sәhәr gördüyü әtir saçan gözәl qız yarımşәffaf saridә xalçanın
üstündә dinmәzcә üzüqoylu uzanmışdı. Әgәr onu indi tәlәsmәdәn
qaldırsan, qәnirsiz gözәlin xalçanın üstündә o qәdәr dә qәnirsiz,
adamı şirniklәndirәn, tamaha salan şәkli qalacaqdı.
Xaqan gülümsәdi. Әlbәttә, yazılmamış saray qaydalarına
görә, xoşa gәlәn kәniz xaqanın yatağına “bir göz qırpımında”
gәtirilmәliydi – guya xaqan hәlә dә tәlәskәn, tәcrübәsiz cavan
oğlandı: şalvarının qabağını açmağa macal tapmamış, qabağı
islanacaqdı. Di yaxşı, bir göz qırpımında – belә şeyә ağıl nә
lazım. Ancaq hәr dәfә kimi gәtirmәk lazım olduğunu hardan
bilirlәr? Axı ağzını açıb bir kәlmә söz belә demәmişdi. Buna
baxmayaraq, sәhv elәmirlәr.
Bu dәfә dә sәhv elәmәmişdilәr. İran xalçasının üstündә
göygöz iran pişiyi... Xaqan çoxdandı qadın qollarının arasında
uşaqtәk belә yatmamışdı. Zәrif qollarının sümüklәri sayılırdı –
gümüşü fleytada olduğu kimi, bu qollarda, yәqin, qәrib ellәrin
bir udum sahil külәyi dolaşırdı. Onun nәvazişli qollarında uyuyan,
buruq-buruq sәrt saçları ağarmış bu ağır baş sanki gәnc sahilә
tamamilә başqa, uzaq arxeoloji laylardan qopub gәlmişdi. Hәyatın
saçlarını ağartmağa macal tapdığı uzaq keçmişin bir parçası.
Belә olmağına belә idi, ancaq bu qızları gözәlliyi vә yaşından
çox hansısa başqa anadangәlmә mәziyyәtlәrinә görә axtarıb
tapdıqlarına xaqan gizlincә inanırdı. Hә, qız onun nәvәsi yerindәydi.
Ancaq şәhvani hәyatın bәzi mәftunedici tәrәflәrinә, yәqin ki,
xaqandan az bәlәd deyildi. Ya da elә barmaqlarının ucundakı,
ehtiraslı dodaqlarındakı adamı ovsunlayan, başdan çıxaran
bilgilәrlә doğulmuşdu; azca aralanan bu dodaqlar hamıdan gizlә-
dilәn, qorunan, әzizlәnәn başqa mübhәm yarığın eyni idi, onu o
vaxta qәdәr gizlәdib qoruyurdular ki, lap sonda, nәfәs verirlәrmiş
kimi bütün gözәlliyiylә qarşında açsınlar. Tamı vә nahamarlığı
ilә qız mәmәlәrinin gilәsindәn fәrqlәnmәyәn dilinin ucunu,
körpәyә döş verәntәk ağzına soxur ki, sәni tamahlandıra vә sәn,
aclıqdan çıxıbmış kimi hәr iki әlinlә yüngülcә әzdiyin bu yaz
tumurcuqlarını açana qәdәr sümürüb sorasan. Dәfәlәrlә öpülmüş,
342
ilә dolu üç, ya dörd qızıl bardaq. Retsina – xaqan bu çaxırı
xoşlayır.
Sәhәr gördüyü әtir saçan gözәl qız yarımşәffaf saridә xalçanın
üstündә dinmәzcә üzüqoylu uzanmışdı. Әgәr onu indi tәlәsmәdәn
qaldırsan, qәnirsiz gözәlin xalçanın üstündә o qәdәr dә qәnirsiz,
adamı şirniklәndirәn, tamaha salan şәkli qalacaqdı.
Xaqan gülümsәdi. Әlbәttә, yazılmamış saray qaydalarına
görә, xoşa gәlәn kәniz xaqanın yatağına “bir göz qırpımında”
gәtirilmәliydi – guya xaqan hәlә dә tәlәskәn, tәcrübәsiz cavan
oğlandı: şalvarının qabağını açmağa macal tapmamış, qabağı
islanacaqdı. Di yaxşı, bir göz qırpımında – belә şeyә ağıl nә
lazım. Ancaq hәr dәfә kimi gәtirmәk lazım olduğunu hardan
bilirlәr? Axı ağzını açıb bir kәlmә söz belә demәmişdi. Buna
baxmayaraq, sәhv elәmirlәr.
Bu dәfә dә sәhv elәmәmişdilәr. İran xalçasının üstündә
göygöz iran pişiyi... Xaqan çoxdandı qadın qollarının arasında
uşaqtәk belә yatmamışdı. Zәrif qollarının sümüklәri sayılırdı –
gümüşü fleytada olduğu kimi, bu qollarda, yәqin, qәrib ellәrin
bir udum sahil külәyi dolaşırdı. Onun nәvazişli qollarında uyuyan,
buruq-buruq sәrt saçları ağarmış bu ağır baş sanki gәnc sahilә
tamamilә başqa, uzaq arxeoloji laylardan qopub gәlmişdi. Hәyatın
saçlarını ağartmağa macal tapdığı uzaq keçmişin bir parçası.
Belә olmağına belә idi, ancaq bu qızları gözәlliyi vә yaşından
çox hansısa başqa anadangәlmә mәziyyәtlәrinә görә axtarıb
tapdıqlarına xaqan gizlincә inanırdı. Hә, qız onun nәvәsi yerindәydi.
Ancaq şәhvani hәyatın bәzi mәftunedici tәrәflәrinә, yәqin ki,
xaqandan az bәlәd deyildi. Ya da elә barmaqlarının ucundakı,
ehtiraslı dodaqlarındakı adamı ovsunlayan, başdan çıxaran
bilgilәrlә doğulmuşdu; azca aralanan bu dodaqlar hamıdan gizlә-
dilәn, qorunan, әzizlәnәn başqa mübhәm yarığın eyni idi, onu o
vaxta qәdәr gizlәdib qoruyurdular ki, lap sonda, nәfәs verirlәrmiş
kimi bütün gözәlliyiylә qarşında açsınlar. Tamı vә nahamarlığı
ilә qız mәmәlәrinin gilәsindәn fәrqlәnmәyәn dilinin ucunu,
körpәyә döş verәntәk ağzına soxur ki, sәni tamahlandıra vә sәn,
aclıqdan çıxıbmış kimi hәr iki әlinlә yüngülcә әzdiyin bu yaz
tumurcuqlarını açana qәdәr sümürüb sorasan. Dәfәlәrlә öpülmüş,
342
