Page 224 - pryaxin
P. 224
rgi Pryaxin
vurduğu vatman kağızının üzәrindә Yer kürәsi vә Ay tәsvir
edilirdi. Bu sәma cisimlәri bir-biriylә punktir xәtlә birlәşdirilmiş,
üzәrindә onların arasındakı mәsafә qeyd olunmuşdu. Kağızın
üzәrinә hәr şagird üçün ayrıca uçan kәrpic yapışdırılmışdı – o
vaxtlar Marya Petrovna planetlәrarası kosmik gәmini bu cür
tәsәvvür edirdi. “Ulduz tәyyarәçilәri”nin (onda hәlә “kosmonavt”
sözü dövriyyәdә deyildi) dәrslәrdәn aldığı qiymәtlәrә uyğun
olaraq, kәrpiclәr kosmosda hәdәfә doğru irәlilәyirdi. Sergeyin
uzun müddәt tәrpәnmәz qalmış kosmik gәmisi birdәn-birә elә
sürәt götürmüşdü ki, belә getsә, Günәş sisteminin hüdudlarını
tәrk edәcәkdi.
Doğrudan da, ulduzların arasında, çay kәnarında dolaşırmış
kimi var-gәl edәn Sergeyә yaraşmazdı ki, hamıdan arxada qalsın!..
Sergeyin ulduz gәmisi görünmәmiş sürәtlә fәzaya doğru
istiqamәt götürdüyü vaxt, özü çay kәnarında dolaşmağı da
yadırğamışdı.
Divanda ikisi dә yerlәşmәzdi deyә dayısı arvadı anasına
döşәmәdә, divanın yanında yer saldı. Sergey gecәnin bir alәmindә
divandan sürüşüb anasının yanında uzanırdı. Anasının qoxusu
torpağın isti nәfәsini xatırladırdı. Oğlan özünü skafandr geymiş
kosmonavt vә ya qıvrılıb yatan iribaşlı embrion kimi hiss edirdi.
Artıq gecәlәr altını batırmırdı. Dayısı arvadı sağ olsun, bu barәdә
anasına heç nә demәmişdi. Ulduzların arasında dolaşmaq, divarın
bu üzündәn o üzünü görmәk, Elbrus vә Kazbek dağlarını oturduğu
yerdәncә seyr etmәk qabiliyyәti yoxa çıxmışdı. Dağda-düzdә
soxulcan kimi qaynaşan kiçik çayların Ana Çaya doğru axışmasını
da göz önünә gәtirә bilmirdi.
Hәr şey yox olmuşdu. Hәm dә hәr şey geri qayıtmışdı: çoxal-
ma cәdvәlisayağı, heç vaxt dәyişmәyәn vurma cәdvәlini әlüstü
öyrәndi, gecәlәr dәhlizә (oraya qoyulan vedrәyә) baş çәkmәyi dә
hәmçinin. Artıq özünü xoşbәxt hiss edirdi. Düz iyirmi gün sonra,
dәrs ili başa çatar-çatmaz, qardaşı evindә öz kiçik oğlu üçün
darıxan, qәribsәyәn ana Sergeylә birgә Nikolaya yola düşdü.
Başının sarğısını açmasalar da, Sergey tamamilә sağalmışdı.
Doğrudur, saçlarını dibindәn qırxmışdılar, amma әvәzindә kәndә
dәrs әlaçısı kimi qayıdırdı. Onlar avtostansiyada oturub Budyon-
novska gedәn avtobusu gözlәyәrkәn, ağır qara “Zim” onlara
224
vurduğu vatman kağızının üzәrindә Yer kürәsi vә Ay tәsvir
edilirdi. Bu sәma cisimlәri bir-biriylә punktir xәtlә birlәşdirilmiş,
üzәrindә onların arasındakı mәsafә qeyd olunmuşdu. Kağızın
üzәrinә hәr şagird üçün ayrıca uçan kәrpic yapışdırılmışdı – o
vaxtlar Marya Petrovna planetlәrarası kosmik gәmini bu cür
tәsәvvür edirdi. “Ulduz tәyyarәçilәri”nin (onda hәlә “kosmonavt”
sözü dövriyyәdә deyildi) dәrslәrdәn aldığı qiymәtlәrә uyğun
olaraq, kәrpiclәr kosmosda hәdәfә doğru irәlilәyirdi. Sergeyin
uzun müddәt tәrpәnmәz qalmış kosmik gәmisi birdәn-birә elә
sürәt götürmüşdü ki, belә getsә, Günәş sisteminin hüdudlarını
tәrk edәcәkdi.
Doğrudan da, ulduzların arasında, çay kәnarında dolaşırmış
kimi var-gәl edәn Sergeyә yaraşmazdı ki, hamıdan arxada qalsın!..
Sergeyin ulduz gәmisi görünmәmiş sürәtlә fәzaya doğru
istiqamәt götürdüyü vaxt, özü çay kәnarında dolaşmağı da
yadırğamışdı.
Divanda ikisi dә yerlәşmәzdi deyә dayısı arvadı anasına
döşәmәdә, divanın yanında yer saldı. Sergey gecәnin bir alәmindә
divandan sürüşüb anasının yanında uzanırdı. Anasının qoxusu
torpağın isti nәfәsini xatırladırdı. Oğlan özünü skafandr geymiş
kosmonavt vә ya qıvrılıb yatan iribaşlı embrion kimi hiss edirdi.
Artıq gecәlәr altını batırmırdı. Dayısı arvadı sağ olsun, bu barәdә
anasına heç nә demәmişdi. Ulduzların arasında dolaşmaq, divarın
bu üzündәn o üzünü görmәk, Elbrus vә Kazbek dağlarını oturduğu
yerdәncә seyr etmәk qabiliyyәti yoxa çıxmışdı. Dağda-düzdә
soxulcan kimi qaynaşan kiçik çayların Ana Çaya doğru axışmasını
da göz önünә gәtirә bilmirdi.
Hәr şey yox olmuşdu. Hәm dә hәr şey geri qayıtmışdı: çoxal-
ma cәdvәlisayağı, heç vaxt dәyişmәyәn vurma cәdvәlini әlüstü
öyrәndi, gecәlәr dәhlizә (oraya qoyulan vedrәyә) baş çәkmәyi dә
hәmçinin. Artıq özünü xoşbәxt hiss edirdi. Düz iyirmi gün sonra,
dәrs ili başa çatar-çatmaz, qardaşı evindә öz kiçik oğlu üçün
darıxan, qәribsәyәn ana Sergeylә birgә Nikolaya yola düşdü.
Başının sarğısını açmasalar da, Sergey tamamilә sağalmışdı.
Doğrudur, saçlarını dibindәn qırxmışdılar, amma әvәzindә kәndә
dәrs әlaçısı kimi qayıdırdı. Onlar avtostansiyada oturub Budyon-
novska gedәn avtobusu gözlәyәrkәn, ağır qara “Zim” onlara
224
