Page 207 - pryaxin

Xəzər yuxuları

Kürü tökmәyә hazırlaşan balıqların şimala tәrәf hәrәkәti
alçaqdan uçan ağır bombardmançı tәyyarәlәrin sıx sırasına
bәnzәyir.

Geriyә, cәnuba sarı hәrәkәt zamanı baş rolu kiçik balıqlar
oynayır – artıq bu, suyun altıyla yüngül uçuş kimidir. O qәdәr
möcüzәvi mәnzәrәdir ki, sanki yer üzünün bütün bәxtәvәr anları
burada cәmlәşib. Çayın mәnsәbindәn dәnizә doğru üzәn bütöv
bir şәhәr mәnzәrәsi. Sergey bunların hamısını öz gözlәri ilә
görür, müşahidә elәyirdi.

Bu şәhәrdә atadan da, anadan da yetim qalmış qarasaçlı yad
oğlanı, çoxdankı adәtә görә, yaşlı bir çörәkçi öz himayәsinә gö-
türür vә әlinә etibarlı sәnәt verir: bundan sonra o, şәhәrin әn zәn-
gin süfrәlәrinin bәzәyi olan (necә ki ulu nәnәnin tükdәn düzәlt-
diyi ağappaq balış dәstgahlı, gözәl çarpayıya bәzәk verir) әtirli,
bәnzәrsiz çörәklәr bişirәcәk.

Anası daxmadan çıxır, çöllük әrazilәrdәn keçir, kiçik çayı,
ardınca da Ana Çayı adlayır, çәmәnliklәrin, dәnizlәrin üstündәn
yel kimi әsәrәk ona tәrәf gәlir. Üzünü divara söykәyib yatan
oğlan oyanıb gerçәk dünyaya qayıtdı. Bu zaman divarın göz
yaşlarından islanmış yerlәri uzun müddәt qurumadı.

Evdә dә bәzi şeylәr görmüşdü.
Divara söykәnmiş nәrdivanla evin qamış damına, damın lap
tilinә qalxdığını görmüşdü. Külәkdә özünü tarazlayıb, qollarını
ehtiyatla yana açaraq, gözünü uzaqlara zillәdi vә Elbrusu gördü.
Elbrusa qәdәr üç yüz kilometr yoldur. Düz xәtt üzrә, quş
uçuşuyla belә, iki yüz kilometrdәn az mәsafә olmazdı.
Bu mәnzәrәni heç kәs görmәmişdi: nә böyüklәr, nә dә uşaqlar.
O isә görmüşdü, özü dә yuxuda yox. İki qarlı zirvә vә onların
arasındakı çökәklik.
Onun sözlәrinә gülür, mәsxәrәyә qoyurdular, amma vecinә
dә deyildi. Sadәcә çiyinlәrini çәkirdi: inanmırsınız, inanmayın.
Lariska Buleykinanın institutdan tәtilә gәlәn böyük qardaşı
tәәccüblә qaşını çatırdı:
– Bilirsiniz, o, istiqamәti düzgün göstәrir.

207