Page 209 - pryaxin
P. 209
Xəzər yuxuları
yuxuya gedirdilәr. Xorultuları ilә qamış daxmaları lәrzәyә
gәtirirdilәr. Ona görә dә Tanrının әmri ilә yerinә yetirmәli
olduqları kişilik vәzifәsini sәhәr tezdәn icra etmәli olurdular.
Günün bu vaxtında o vәzifәnin öhdәsindәn gәlmәk daha asan
olur. Köhnәdәnqalma quru taxtların cırıltısı, qadınların ağır, inәk
movultusuna bәnzәyәn ehtiraslı sәslәri Nikolanın yeni günü
qarşılama mәrasiminin bir hissәsinә çevrilirdi. Fәhlә qәsәbәlәrindә
vә ya buna bәnzәr digәr yerlәrdә olduğu kimi, Nikolada da hәyat
mayalanma, döllәnmә ilә başlayır, qeyri-müәyyәn, mübhәm hәyat
şәrtlәri ilә davam edirdi.
Nikolanın oğulları da, ögey övladları da sübhçağının uşaqlarıdır.
Yakov Timofeyeviç kefi istәyәndә dizel generatorunu söndürür,
bu zaman istәr-istәmәz gözlәr ulduzlara dikilirdi. Ulduzları hamı
görürdü. Gecәnin qaranlığı Nikolanın üstünü örtür, yatağa
gömürdü. Qayğıkeş ana xәstәhal körpәsini bәlәyirmiş kimi. Bu
zaman ulduzlar un qurdları sayağı sәmada qaynaşır, sayrışırdı.
Ona görә dә ulduzlar Nikolaya Kazbekdәn vә Elbrusdan daha
yaxındır. Onları görmәk üçün evin damına da qalxmaq lazım
deyil. Әlçatmaz Yakov Timofeyeviçin sayәsindә daxmalardan
çölә tökülüşәn insanlar yatağa uzanmamış, bir dәqiqәliyә dә
olsa, әsnәyә-әsnәyә başını qaldırıb sәmaya baxırdı. Bu zaman
ulduzlu sәmanın xәritәsi üzrә bürclәri gözdәn keçirәn kişilәr öz
kiçik tәbii ehtiyaclarını ödәmәyi dә unutmurdular.
Sergey dә böyüklәr kimi gözünü sәmaya dikib kiçik (yaşına
görә çox kiçik) tәbii ehtiyacını ödәyir, onları yamsılayırdı. Amma
o, tamamilә fәrqli şeylәr görürdü: göy üzündә sanki kiminsә
açıb-göstәrdiyi qәdim, çox böyük bir әlyazma, işıqlı şәhәrlәr…
Hәm dә özünü kәnarda yox, bu şәhәrlәrin içindә görürdü.
Tәmtәraqlı imarәtlәrin, dәbdәbәli sarayların yanından ötüb-keçir,
geniş, işıqlı küçәlәrdә dolaşır, sirli-sehrli bağlarında vә parklarında
kölgәlәnirdi. Bu nәhәng, zәncirvarı şәkildә düzülmüş şәhәrlәrdә
hәr şey vardı. Bircә şey çatmırdı – burada canlılar yox idi. Ya bu
şәhәrlәrdә yaşayan canlıların cismi yox idi, ya da Tanrı onları
yaradarkәn canlıları hesaba almamışdı. Bәlkә dә, bu işıqlı qaza-
matları özünә yaxın bildiyi mühacirlәr üçün nәzәrdә tutubmuş,
amma sonradan onları unudub.
209
yuxuya gedirdilәr. Xorultuları ilә qamış daxmaları lәrzәyә
gәtirirdilәr. Ona görә dә Tanrının әmri ilә yerinә yetirmәli
olduqları kişilik vәzifәsini sәhәr tezdәn icra etmәli olurdular.
Günün bu vaxtında o vәzifәnin öhdәsindәn gәlmәk daha asan
olur. Köhnәdәnqalma quru taxtların cırıltısı, qadınların ağır, inәk
movultusuna bәnzәyәn ehtiraslı sәslәri Nikolanın yeni günü
qarşılama mәrasiminin bir hissәsinә çevrilirdi. Fәhlә qәsәbәlәrindә
vә ya buna bәnzәr digәr yerlәrdә olduğu kimi, Nikolada da hәyat
mayalanma, döllәnmә ilә başlayır, qeyri-müәyyәn, mübhәm hәyat
şәrtlәri ilә davam edirdi.
Nikolanın oğulları da, ögey övladları da sübhçağının uşaqlarıdır.
Yakov Timofeyeviç kefi istәyәndә dizel generatorunu söndürür,
bu zaman istәr-istәmәz gözlәr ulduzlara dikilirdi. Ulduzları hamı
görürdü. Gecәnin qaranlığı Nikolanın üstünü örtür, yatağa
gömürdü. Qayğıkeş ana xәstәhal körpәsini bәlәyirmiş kimi. Bu
zaman ulduzlar un qurdları sayağı sәmada qaynaşır, sayrışırdı.
Ona görә dә ulduzlar Nikolaya Kazbekdәn vә Elbrusdan daha
yaxındır. Onları görmәk üçün evin damına da qalxmaq lazım
deyil. Әlçatmaz Yakov Timofeyeviçin sayәsindә daxmalardan
çölә tökülüşәn insanlar yatağa uzanmamış, bir dәqiqәliyә dә
olsa, әsnәyә-әsnәyә başını qaldırıb sәmaya baxırdı. Bu zaman
ulduzlu sәmanın xәritәsi üzrә bürclәri gözdәn keçirәn kişilәr öz
kiçik tәbii ehtiyaclarını ödәmәyi dә unutmurdular.
Sergey dә böyüklәr kimi gözünü sәmaya dikib kiçik (yaşına
görә çox kiçik) tәbii ehtiyacını ödәyir, onları yamsılayırdı. Amma
o, tamamilә fәrqli şeylәr görürdü: göy üzündә sanki kiminsә
açıb-göstәrdiyi qәdim, çox böyük bir әlyazma, işıqlı şәhәrlәr…
Hәm dә özünü kәnarda yox, bu şәhәrlәrin içindә görürdü.
Tәmtәraqlı imarәtlәrin, dәbdәbәli sarayların yanından ötüb-keçir,
geniş, işıqlı küçәlәrdә dolaşır, sirli-sehrli bağlarında vә parklarında
kölgәlәnirdi. Bu nәhәng, zәncirvarı şәkildә düzülmüş şәhәrlәrdә
hәr şey vardı. Bircә şey çatmırdı – burada canlılar yox idi. Ya bu
şәhәrlәrdә yaşayan canlıların cismi yox idi, ya da Tanrı onları
yaradarkәn canlıları hesaba almamışdı. Bәlkә dә, bu işıqlı qaza-
matları özünә yaxın bildiyi mühacirlәr üçün nәzәrdә tutubmuş,
amma sonradan onları unudub.
209
