Page 200 - pryaxin
P. 200
rgi Pryaxin
kimi (görәsәn, haradan gәlib, oralarda nә görüb?) öz aralarında
oturtmuşdular. Başı bәrk-bәrk sarınmış Sergeyin yalnız gözlәrini
görmәk olurdu. Gözlәri dolmuşdu, sanki indicә hönkürüb
ağlayacaqdı.
Maşın yavaş-yavaş, tәntәnәli şәkildә irәlilәyirdi. Sergeydәn
savayı, hamı özünü günahkar hiss edirdi. Günahın böyüyü onu
buynuzlayan “keçi”dәydi: maşın bütün piyadaların yanında
yavaşıyır, çala-çuxurların yanından elә ehtiyatla ötüb-keçirdi ki,
elә bil ayin yerinә yetirirdi. Bir May gününü bayram edәn
insanlar yolun ortasında o baş-bu başa gedirdilәr. Bәzilәri maşın-
dan da yavaş hәrәkәt edirdi, dizin-dizin sürünәnlәr dә vardı – gö-
rünür, bayram mәclisini vaxtında tәrk etmәmişdilәr.
Evdә oğlana ayrıca otaq ayırdılar, ağappaq yorğan-döşәyә
saldılar. Sergeyin gözlәri öz-özünә yumulurdu. Gilәlәnәn göz
yaşları baharçağı bu yerlәrdә akasiya ağaclarının tumurcuqlarından
süzülәn damcılara bәnzәyirdi. O biri otaqda dayısı ilә sürücü
astadan söhbәt edirdilәr. Onların danışığı qulağına kәsik-kәsik
çatırdı: milis çağıraq, yoxsa yox? O vaxtlar Sergeyin dayısı da
avtomexanika mәktәbini bitirib, traktorçu-kombaynçı işlәyir,
sürücülük edirdi. Bacısı oğlunun başına gәlәnlәr ürәyini sızlatsa
da, sürücünün halına da acıyırdı. Baş – toyuq yumurtası kimidir:
bir dәfә çat düşdüsә, artıq heç vaxt bitişmir. Bacısı oğlu başındakı
çatla necә yaşayacaqdı? Amma yerdә qalan hәyatını da zәhәrә
döndәrmәk olmazdı.
– Maşında zәdә yeri varmı? – dayısı hәminki yavaş sәslә
soruşdu. Amma bu dәfә sәsi bir qәdәr sәrtlәşmişdi, sanki danışan
o yox, qaraj müdiri vә ya yol müfәttişi idi.
– Nә mәnada? – sürücü tәlaşlandı.
– O mәnada ki, qaraja gәlәn kimi maşının kapotunun, yaxud
radiatorunun zәdәlәndiyini görәcәklәr. “Nә olub?” – deyә soruşa-
caqlar.
– Yox, Sergey Vladimiroviç, heç nә yoxdur, – sürücünün
yalvarışlı sәsi titrәdi: dәmir olmağına dәmirdir, amma başqasının
başından әzizdir – başınla cavabdehsәn.
– Elә isә, milisә xәbәr vermәyә ehtiyac yoxdur, – Sergey
dayı söhbәtә yekun vurdu.
200
kimi (görәsәn, haradan gәlib, oralarda nә görüb?) öz aralarında
oturtmuşdular. Başı bәrk-bәrk sarınmış Sergeyin yalnız gözlәrini
görmәk olurdu. Gözlәri dolmuşdu, sanki indicә hönkürüb
ağlayacaqdı.
Maşın yavaş-yavaş, tәntәnәli şәkildә irәlilәyirdi. Sergeydәn
savayı, hamı özünü günahkar hiss edirdi. Günahın böyüyü onu
buynuzlayan “keçi”dәydi: maşın bütün piyadaların yanında
yavaşıyır, çala-çuxurların yanından elә ehtiyatla ötüb-keçirdi ki,
elә bil ayin yerinә yetirirdi. Bir May gününü bayram edәn
insanlar yolun ortasında o baş-bu başa gedirdilәr. Bәzilәri maşın-
dan da yavaş hәrәkәt edirdi, dizin-dizin sürünәnlәr dә vardı – gö-
rünür, bayram mәclisini vaxtında tәrk etmәmişdilәr.
Evdә oğlana ayrıca otaq ayırdılar, ağappaq yorğan-döşәyә
saldılar. Sergeyin gözlәri öz-özünә yumulurdu. Gilәlәnәn göz
yaşları baharçağı bu yerlәrdә akasiya ağaclarının tumurcuqlarından
süzülәn damcılara bәnzәyirdi. O biri otaqda dayısı ilә sürücü
astadan söhbәt edirdilәr. Onların danışığı qulağına kәsik-kәsik
çatırdı: milis çağıraq, yoxsa yox? O vaxtlar Sergeyin dayısı da
avtomexanika mәktәbini bitirib, traktorçu-kombaynçı işlәyir,
sürücülük edirdi. Bacısı oğlunun başına gәlәnlәr ürәyini sızlatsa
da, sürücünün halına da acıyırdı. Baş – toyuq yumurtası kimidir:
bir dәfә çat düşdüsә, artıq heç vaxt bitişmir. Bacısı oğlu başındakı
çatla necә yaşayacaqdı? Amma yerdә qalan hәyatını da zәhәrә
döndәrmәk olmazdı.
– Maşında zәdә yeri varmı? – dayısı hәminki yavaş sәslә
soruşdu. Amma bu dәfә sәsi bir qәdәr sәrtlәşmişdi, sanki danışan
o yox, qaraj müdiri vә ya yol müfәttişi idi.
– Nә mәnada? – sürücü tәlaşlandı.
– O mәnada ki, qaraja gәlәn kimi maşının kapotunun, yaxud
radiatorunun zәdәlәndiyini görәcәklәr. “Nә olub?” – deyә soruşa-
caqlar.
– Yox, Sergey Vladimiroviç, heç nә yoxdur, – sürücünün
yalvarışlı sәsi titrәdi: dәmir olmağına dәmirdir, amma başqasının
başından әzizdir – başınla cavabdehsәn.
– Elә isә, milisә xәbәr vermәyә ehtiyac yoxdur, – Sergey
dayı söhbәtә yekun vurdu.
200
