Page 190 - pryaxin
P. 190
rgi Pryaxin
olduğu adamların, demәk olar, hamısı qohum-әqrәbaydı. Burada
isә dayısından savayı, heç kimi yoxdu. Dayısı onu buraya
gәtirmişdi ki, әvvәla, Sergey savadlı ailәdә qalsın, ikincisi dә
Nikola kimi geridәqalmış, daldabucaq yerdә mәktәbә getmәsin.
Sergey Blaqodarnıda özünü o qәdәr tәk-tanha hiss edirdi ki,
bunu dillә ifadә etmәk mümkün deyil. Heç internatda qaldığı
vaxtlarda bu qәdәr darıxmırdı. İnternatda bilirdi ki, anası yoxdur,
ölüb – ölüm isә Tanrının әmridir, barışmalısan. Blaqodarnıda isә
tamamilә başqa şeylәr fikirlәşirdi: anası, hardasa uzaqlardadır,
onun yanında deyil, odur ki, daha çox dәrd çәkirdi. Çox güman,
anası bilsәydi ki, tezliklә hәmişәlik ayrılacaqlar, onu kәnara
getmәyә qoymazdı. Nә qәdәr savadsız olsa da, bir-birindәn
balaca üç uşaq böyütdüyünә baxmayaraq. Hәr halda, quşlar da
öz balalarını tәk yemlәmir, erkәklә dişi bir-birini әvәzlәyir.
Blaqodarnıda Bir May bayramında onu maşın vurdu: körpünün
üstüylә yoldaşı Slava Simakovun yanına qaçırdı, bu zaman
hardansa peyda olan dәmir “keçi”nin buynuzuna tuş gәldi, başı
yarıldı. Huşunu itirdi, gözünü açanda özünü maşında gördü, üz-
gözü qan içindәydi. İlk dәfә qanın şirin tamını onda hiss etdi.
Qanında heç bir “paritet” hiss olunmurdu, adi qan idi, sadәcә
özününkü idi, vәssalam. Amma bu anlarda Sergey özünü kimsәsiz,
tәk-tәnha hiss edirdi. Qәribә vәziyyәt yaranmışdı: bәlkә dә, indi
hәyatla ölüm arasındaydı, amma ilk dәfә bütün çılpaqlığı ilә
әyan olmuşdu ki, bütün sahillәr ona yaddır. Daha dәqiq desәk, o,
bütün sahillәrә yaddır. Maşın onu körpünün düz ortasında
vurmuşdu. Bir az aralıda vursaydı, Sergey “Suxaya Buyvola”
adlı çaya yıxıla bilәrdi. Quru olmağına qurudur, yәni dayazdır,
amma huşunu itirmiş Sergey asanca boğula bilәrdi. Onun hәyatını
xilas etdilәr, hәyata qaytardılar – rayonun qoca cәrrahının
pinsetinin kömәyi ilә. Bәxtindәn yaşlı cәrrah bu bayram günündә
terapevti әvәzlәmәk üçün qalmışdı. Belәcә, hәr şey yaxşı qurtardı,
amma qanının qarışıq olması vә bununla bağlı qәlbini çulğayan
kimsәsizlik hissi onu heç vaxt tәrk etmәdi. O vaxtdan bu yana
doğma yerlәrin sehri, bu yerlәrin hansısa coğrafi vә ya genetik
әlamәtlәri girdab kimi Sergeyi özünә cәzb edirdi: vәtәn bütün
әhalisi ilә birlikdә әslindә iki dünyanın qovuşuğunda yaşayır.
Budur, Volqanın qırağında oturub, gözlәri yumuludur – Terek
190
olduğu adamların, demәk olar, hamısı qohum-әqrәbaydı. Burada
isә dayısından savayı, heç kimi yoxdu. Dayısı onu buraya
gәtirmişdi ki, әvvәla, Sergey savadlı ailәdә qalsın, ikincisi dә
Nikola kimi geridәqalmış, daldabucaq yerdә mәktәbә getmәsin.
Sergey Blaqodarnıda özünü o qәdәr tәk-tanha hiss edirdi ki,
bunu dillә ifadә etmәk mümkün deyil. Heç internatda qaldığı
vaxtlarda bu qәdәr darıxmırdı. İnternatda bilirdi ki, anası yoxdur,
ölüb – ölüm isә Tanrının әmridir, barışmalısan. Blaqodarnıda isә
tamamilә başqa şeylәr fikirlәşirdi: anası, hardasa uzaqlardadır,
onun yanında deyil, odur ki, daha çox dәrd çәkirdi. Çox güman,
anası bilsәydi ki, tezliklә hәmişәlik ayrılacaqlar, onu kәnara
getmәyә qoymazdı. Nә qәdәr savadsız olsa da, bir-birindәn
balaca üç uşaq böyütdüyünә baxmayaraq. Hәr halda, quşlar da
öz balalarını tәk yemlәmir, erkәklә dişi bir-birini әvәzlәyir.
Blaqodarnıda Bir May bayramında onu maşın vurdu: körpünün
üstüylә yoldaşı Slava Simakovun yanına qaçırdı, bu zaman
hardansa peyda olan dәmir “keçi”nin buynuzuna tuş gәldi, başı
yarıldı. Huşunu itirdi, gözünü açanda özünü maşında gördü, üz-
gözü qan içindәydi. İlk dәfә qanın şirin tamını onda hiss etdi.
Qanında heç bir “paritet” hiss olunmurdu, adi qan idi, sadәcә
özününkü idi, vәssalam. Amma bu anlarda Sergey özünü kimsәsiz,
tәk-tәnha hiss edirdi. Qәribә vәziyyәt yaranmışdı: bәlkә dә, indi
hәyatla ölüm arasındaydı, amma ilk dәfә bütün çılpaqlığı ilә
әyan olmuşdu ki, bütün sahillәr ona yaddır. Daha dәqiq desәk, o,
bütün sahillәrә yaddır. Maşın onu körpünün düz ortasında
vurmuşdu. Bir az aralıda vursaydı, Sergey “Suxaya Buyvola”
adlı çaya yıxıla bilәrdi. Quru olmağına qurudur, yәni dayazdır,
amma huşunu itirmiş Sergey asanca boğula bilәrdi. Onun hәyatını
xilas etdilәr, hәyata qaytardılar – rayonun qoca cәrrahının
pinsetinin kömәyi ilә. Bәxtindәn yaşlı cәrrah bu bayram günündә
terapevti әvәzlәmәk üçün qalmışdı. Belәcә, hәr şey yaxşı qurtardı,
amma qanının qarışıq olması vә bununla bağlı qәlbini çulğayan
kimsәsizlik hissi onu heç vaxt tәrk etmәdi. O vaxtdan bu yana
doğma yerlәrin sehri, bu yerlәrin hansısa coğrafi vә ya genetik
әlamәtlәri girdab kimi Sergeyi özünә cәzb edirdi: vәtәn bütün
әhalisi ilә birlikdә әslindә iki dünyanın qovuşuğunda yaşayır.
Budur, Volqanın qırağında oturub, gözlәri yumuludur – Terek
190
