Page 169 - pryaxin
P. 169
Xəzər yuxuları
– Sevimli qayınanam Stepanida İqnatyevna! – Anatoli Timo-
feyeviç ucadan bәyan etdi. Bu sәsi kәnardan eşidәn olsa, elә
bilәrdi ki, biz bir az әvvәl çaxır yox, çiy yumurta içmişik.
Nәnә onun kömәyi ilә qalxıb çarpayıda oturdu, hәtta çöp
kimi nazik ayaqlarını yerә salladı. Qarı çuxura düşmüş gözlәrini
üzümә zillәdi vә bir müddәt belәcә baxandan sonra birdәn-birә
gülümsәdi.
– Sәni tanıdım. Seryojkasan!
– Biz әvvәllәr görüşmüşük? – Tәәccüblәndim:
– Hә dә. Sәni televizorda görmüşәm.
Hә dә! Sonuncu dәfә televizorda otuz il әvvәl çıxış etmişәm.
Yaddaşa bax – göz yaddaşı olsa da! Sağ әlin başıma!
Tolik stul çәkdi, qarının çarpayısının yanında әylәşdik. Doxsan
dörd yaşlı qarı, sәn demә, biz tәrәflәrdәn imiş. Nәnә keçmiş
hәyatından, cavanlığında tez-tez gördüyü çoban köçündәn ağız-
dolusu danışmağa başladı. Yetim qız köçün arxasınca düşüb çöl-
lәri dolaşırmış. Stepdә çobanlara su daşıyan arabaçı ilә dә elә o
vaxtlar tanış olub. Qarı indiki hәyatından da şikayәtlәnmirdi. Bu,
Anatoli Timofeyeviçin çox xoşuna gәlirdi.
– Gör ona necә otaq tikdirmişәm, – Anatoli qadının razılıq
ifadә edәn baxışlarını tutub öyünmәyә başladı.
Elә bu vaxt Taisiya bir әlindә qrafin, o birindә yenicә bişirdiyi
bir qab kәlәm piroqu, gәlib çıxdı. Qarının sәliqәli yatağının
yanında oturub Anatoli ilә birgә qırmızı ev çaxırı içmәyә başladıq.
Bu çaxırı Taisiyanın diplom işi saymaq olar. O, öz dipom işini
hәr il uğurla müdafiә edir. Nәnә özünә bir qәdәh araq istәdi.
– Sizin sağlığınıza, – qarı ona heyranlıqla baxdığımı görüb
mәni qabaqladı.
Buraya gәldiyim gündәn bu yana, ilk dәfәydi ki, arvadımın
yanımda olmadığına tәәssüflәnirdim: burada olsaydı, qәdәhin
insana nә üçün lazım olduğunu başa düşәrdi!
Qarı sözünü deyib qurtarmamış, Tolik onun istәyini yerinә
yetirdi. Başa düşdüm ki, burada tәәccüblü heç nә yoxdur – bu,
bir ayindir. Tolik qәdәhi öz әli ilә qarıya verdi. Qarı qәdәhi titrә-
yәn, uzun barmaqlarının arasında sıxıb tәlәsmәdәn başına çәkdi.
Son damlasına qәdәr. O dәqiqә bilinir ki, araqdan başı çıxır!
169
– Sevimli qayınanam Stepanida İqnatyevna! – Anatoli Timo-
feyeviç ucadan bәyan etdi. Bu sәsi kәnardan eşidәn olsa, elә
bilәrdi ki, biz bir az әvvәl çaxır yox, çiy yumurta içmişik.
Nәnә onun kömәyi ilә qalxıb çarpayıda oturdu, hәtta çöp
kimi nazik ayaqlarını yerә salladı. Qarı çuxura düşmüş gözlәrini
üzümә zillәdi vә bir müddәt belәcә baxandan sonra birdәn-birә
gülümsәdi.
– Sәni tanıdım. Seryojkasan!
– Biz әvvәllәr görüşmüşük? – Tәәccüblәndim:
– Hә dә. Sәni televizorda görmüşәm.
Hә dә! Sonuncu dәfә televizorda otuz il әvvәl çıxış etmişәm.
Yaddaşa bax – göz yaddaşı olsa da! Sağ әlin başıma!
Tolik stul çәkdi, qarının çarpayısının yanında әylәşdik. Doxsan
dörd yaşlı qarı, sәn demә, biz tәrәflәrdәn imiş. Nәnә keçmiş
hәyatından, cavanlığında tez-tez gördüyü çoban köçündәn ağız-
dolusu danışmağa başladı. Yetim qız köçün arxasınca düşüb çöl-
lәri dolaşırmış. Stepdә çobanlara su daşıyan arabaçı ilә dә elә o
vaxtlar tanış olub. Qarı indiki hәyatından da şikayәtlәnmirdi. Bu,
Anatoli Timofeyeviçin çox xoşuna gәlirdi.
– Gör ona necә otaq tikdirmişәm, – Anatoli qadının razılıq
ifadә edәn baxışlarını tutub öyünmәyә başladı.
Elә bu vaxt Taisiya bir әlindә qrafin, o birindә yenicә bişirdiyi
bir qab kәlәm piroqu, gәlib çıxdı. Qarının sәliqәli yatağının
yanında oturub Anatoli ilә birgә qırmızı ev çaxırı içmәyә başladıq.
Bu çaxırı Taisiyanın diplom işi saymaq olar. O, öz dipom işini
hәr il uğurla müdafiә edir. Nәnә özünә bir qәdәh araq istәdi.
– Sizin sağlığınıza, – qarı ona heyranlıqla baxdığımı görüb
mәni qabaqladı.
Buraya gәldiyim gündәn bu yana, ilk dәfәydi ki, arvadımın
yanımda olmadığına tәәssüflәnirdim: burada olsaydı, qәdәhin
insana nә üçün lazım olduğunu başa düşәrdi!
Qarı sözünü deyib qurtarmamış, Tolik onun istәyini yerinә
yetirdi. Başa düşdüm ki, burada tәәccüblü heç nә yoxdur – bu,
bir ayindir. Tolik qәdәhi öz әli ilә qarıya verdi. Qarı qәdәhi titrә-
yәn, uzun barmaqlarının arasında sıxıb tәlәsmәdәn başına çәkdi.
Son damlasına qәdәr. O dәqiqә bilinir ki, araqdan başı çıxır!
169
