Page 168 - pryaxin
P. 168
rgi Pryaxin
zirvәni fәth edә bilmәdi, axı tәhsilsiz idi – bu mәqam anketindә
xüsusi qeyd olunmuşdu) Taisiya kobud, hökmlü sәslә danışmağa
mәcbur idi. Pensiyaya çıxdıqdan sonra öz köhnә qabiliyyәt vә
bacarıqlarını yalnız bir nәfәrin üzәrindә yoxlaya bilәrdi: Anatoli
Timofeyeviçin. Әvvәllәr “Düz-lәn!” komandasını sәslәndirәndә
qarşısında mәhbus paltarı geymiş bütöv bir ordu görürdü. İndi
isә ha “Düz-lәn!” deyә bağırsa da, Anatoli Timofeyeviçin laqeyd,
narazı sifәtindәn başqa (qızı vә nәvәlәri, çoxdandır ki, Stavropolda
yaşayırdılar) heç nә görmürdü. Divanda yayxanmış Anatoli әmrә
tabe olmağı ağlının ucundan da keçirmirdi.
Dediyim kimi, qadın bu ibarәlәrlә danışmaya bilmәzdi. Necә
deyәrlәr, çünki oldun dәyirmançı…
Dünәnki praktikant qız öz mәhbuslarını vaxtından qabaq
azad olmağa, bütövlükdә briqadanı isә rekord göstәricilәr әldә
etmәyә hazırlayırdı.
Günlәrin bir günü qadın hansısa mәsәlәylә bağlı sovxoz kon-
toruna cavan sahibkarın yanına getmәk istәdi. Amma onu
kandardan içәri buraxmadılar. Qadın bundan mәyus olmadı, hәtta
xoşhal oldu: nәhayәt, ürәyindә çoxdan yığılıb-qalmış hirsini,
qәzәbini boşaltmaq imkanı yaranmışdı. Bu fürsәti әldәn verә
bilmәzdi, odur ki, gözünü yumub, ağzını açdı. Cavan müdir
çığır-bağırdan tәlaşa düşüb qaça-qaça özü onun pişvazına çıxdı:
elә bilmişdi, hay-küy salan xüsusi tәyinatlı polis dәstәsidir.
***
Mәni çox yaxşı qarşıladılar, yaxşı süfrә açdılar. Sonra Yelka
nәnәnin genişlәndirilmiş, yenidәn qurulmuş keçmiş evinә baxmağa
apardılar. Evin yanındakı monastır hücrәsini, bir az da fәrdi
xәstәxana palatasını xatırladan kiçik tikilidә maraqlı görüşüm
oldu. Sәliqәli, tәmiz yorğan-döşәkdә bir qarı uzanmışdı. Pәncәrәsinә
tül pәrdә çәkilmiş otağın solğun işığında qarı ölüm ayağında
olan Nekrasova bәnzәyirdi, onu sanki dәyişәk vә mәlәfәylә birgә
yuyub-tәmizlәmiş, suda qaynatmışdılar.
168
zirvәni fәth edә bilmәdi, axı tәhsilsiz idi – bu mәqam anketindә
xüsusi qeyd olunmuşdu) Taisiya kobud, hökmlü sәslә danışmağa
mәcbur idi. Pensiyaya çıxdıqdan sonra öz köhnә qabiliyyәt vә
bacarıqlarını yalnız bir nәfәrin üzәrindә yoxlaya bilәrdi: Anatoli
Timofeyeviçin. Әvvәllәr “Düz-lәn!” komandasını sәslәndirәndә
qarşısında mәhbus paltarı geymiş bütöv bir ordu görürdü. İndi
isә ha “Düz-lәn!” deyә bağırsa da, Anatoli Timofeyeviçin laqeyd,
narazı sifәtindәn başqa (qızı vә nәvәlәri, çoxdandır ki, Stavropolda
yaşayırdılar) heç nә görmürdü. Divanda yayxanmış Anatoli әmrә
tabe olmağı ağlının ucundan da keçirmirdi.
Dediyim kimi, qadın bu ibarәlәrlә danışmaya bilmәzdi. Necә
deyәrlәr, çünki oldun dәyirmançı…
Dünәnki praktikant qız öz mәhbuslarını vaxtından qabaq
azad olmağa, bütövlükdә briqadanı isә rekord göstәricilәr әldә
etmәyә hazırlayırdı.
Günlәrin bir günü qadın hansısa mәsәlәylә bağlı sovxoz kon-
toruna cavan sahibkarın yanına getmәk istәdi. Amma onu
kandardan içәri buraxmadılar. Qadın bundan mәyus olmadı, hәtta
xoşhal oldu: nәhayәt, ürәyindә çoxdan yığılıb-qalmış hirsini,
qәzәbini boşaltmaq imkanı yaranmışdı. Bu fürsәti әldәn verә
bilmәzdi, odur ki, gözünü yumub, ağzını açdı. Cavan müdir
çığır-bağırdan tәlaşa düşüb qaça-qaça özü onun pişvazına çıxdı:
elә bilmişdi, hay-küy salan xüsusi tәyinatlı polis dәstәsidir.
***
Mәni çox yaxşı qarşıladılar, yaxşı süfrә açdılar. Sonra Yelka
nәnәnin genişlәndirilmiş, yenidәn qurulmuş keçmiş evinә baxmağa
apardılar. Evin yanındakı monastır hücrәsini, bir az da fәrdi
xәstәxana palatasını xatırladan kiçik tikilidә maraqlı görüşüm
oldu. Sәliqәli, tәmiz yorğan-döşәkdә bir qarı uzanmışdı. Pәncәrәsinә
tül pәrdә çәkilmiş otağın solğun işığında qarı ölüm ayağında
olan Nekrasova bәnzәyirdi, onu sanki dәyişәk vә mәlәfәylә birgә
yuyub-tәmizlәmiş, suda qaynatmışdılar.
168
