Page 99 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 99
Qaranlûq dökanlar kö÷ÿsi 99
Abbatis küçәsinә burulduq. O, sakit addımlarla gedirdi. İstәdim
ondan soruşam ki, hәmin o Kustu küçәsindә baş qaldıran “qәribә
xatirәlәr” nәdәn ibarәtdir, amma üzlülük etmәk istәmirdim vә
onu yenә hәyәcanlandıracağımdan qorxurdum. Artıq Abbatis
meydanının özünә çatırdıq ki, qәflәtәn addımlarını yenә sürәtlәndirdi.
Mәn onun sağında gedirdim. Jermen-Pilon küçәsini keçәndә, fikir
verdim ki, düz bulvara enәn, balaca evlәri olan dar küçәyә dәhşәtlә
baxır. Əlimdәn yapışıb, var gücüylә sıxdı. Əlimi elә tutmuşdu,
sanki bu küçәyә baxmaqdan canını qurtarmaq istәyir.
Onu küçәnin әks tәrәfinә keçirdim.
– Sağ olun... Bilirsiz... Yaman qәribә şeylәrdi...
O tәrәddüd edirdi, amma ürәyini açmağa artıq hazır idi.
– Mәn... Hәr dәfә Jermen-Pilon küçәsinin yanından ötәndә,
başım gicәlir... Mәn... O küçә dartır mәni, istәyirәm ordan ke-
çәm... Bu hiss mәnim özümdәn çox güclüdür...
– Bәs niyә keçmirsiniz axı?
– Çünki... Jermen-Pilon... küçәsi... Burda bir zamanlar... bir
yer vardı... – O duruxdu. – O-o... – deyә, tutqun bir tәbәssümlә
davam etdi. – Axmaqlıqdır vallah... Monmartr çox dәyişib...
Uzun mәsәlәdir... İzah edә bilmirәm... Siz axı keçmiş Monmartrı
bilmirsiniz...
Bәs o nә bilirdi?
Qabriel küçәsindә yaşayırdı – Sakre-Ker bağları yaxınlığında.
Onun evinә arxa qapıdan qalxdıq. Qapını açınca xeyli çәkdi, üç
müxtәlif kiliddә açarları aramla, ağır-ağır burdu – elә bil seyfin
çox dolaşıq şifrәsini yığırdı.
Xırdaca bir mәnzil. Yalnız qonaq vә yataq otağı. Yәqin bir za-
manlar burda cәmi bir otaq olub. Çәhrayı atlasdan gümüşü
bağlarla büzülü pәrdәlәr, divarları mavi ipәyә tutulmuş vә ona
uyğun pәrdәnin yeganә pәncәrәni gizlәtdiyi yataq otağını ayırırdı.
Üstündә fil dişindәn, yaşmadan düzәldilmiş bәzәklәri olan balaca,
Abbatis küçәsinә burulduq. O, sakit addımlarla gedirdi. İstәdim
ondan soruşam ki, hәmin o Kustu küçәsindә baş qaldıran “qәribә
xatirәlәr” nәdәn ibarәtdir, amma üzlülük etmәk istәmirdim vә
onu yenә hәyәcanlandıracağımdan qorxurdum. Artıq Abbatis
meydanının özünә çatırdıq ki, qәflәtәn addımlarını yenә sürәtlәndirdi.
Mәn onun sağında gedirdim. Jermen-Pilon küçәsini keçәndә, fikir
verdim ki, düz bulvara enәn, balaca evlәri olan dar küçәyә dәhşәtlә
baxır. Əlimdәn yapışıb, var gücüylә sıxdı. Əlimi elә tutmuşdu,
sanki bu küçәyә baxmaqdan canını qurtarmaq istәyir.
Onu küçәnin әks tәrәfinә keçirdim.
– Sağ olun... Bilirsiz... Yaman qәribә şeylәrdi...
O tәrәddüd edirdi, amma ürәyini açmağa artıq hazır idi.
– Mәn... Hәr dәfә Jermen-Pilon küçәsinin yanından ötәndә,
başım gicәlir... Mәn... O küçә dartır mәni, istәyirәm ordan ke-
çәm... Bu hiss mәnim özümdәn çox güclüdür...
– Bәs niyә keçmirsiniz axı?
– Çünki... Jermen-Pilon... küçәsi... Burda bir zamanlar... bir
yer vardı... – O duruxdu. – O-o... – deyә, tutqun bir tәbәssümlә
davam etdi. – Axmaqlıqdır vallah... Monmartr çox dәyişib...
Uzun mәsәlәdir... İzah edә bilmirәm... Siz axı keçmiş Monmartrı
bilmirsiniz...
Bәs o nә bilirdi?
Qabriel küçәsindә yaşayırdı – Sakre-Ker bağları yaxınlığında.
Onun evinә arxa qapıdan qalxdıq. Qapını açınca xeyli çәkdi, üç
müxtәlif kiliddә açarları aramla, ağır-ağır burdu – elә bil seyfin
çox dolaşıq şifrәsini yığırdı.
Xırdaca bir mәnzil. Yalnız qonaq vә yataq otağı. Yәqin bir za-
manlar burda cәmi bir otaq olub. Çәhrayı atlasdan gümüşü
bağlarla büzülü pәrdәlәr, divarları mavi ipәyә tutulmuş vә ona
uyğun pәrdәnin yeganә pәncәrәni gizlәtdiyi yataq otağını ayırırdı.
Üstündә fil dişindәn, yaşmadan düzәldilmiş bәzәklәri olan balaca,
