Page 100 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"

Ïàòðèê Ìîäèàíî

qara lak stollar, solğun yaşıl üzlüklü alçaq, enli kreslolar vә on-
dan da solğun, naxışlı divan otağı bәzәkli konfet qutusuna oxşa-
dırdı. İşıqlanması iki dәnә qızılı bradan idi.

– Əylәşin, – dedi.
Mәn naxışlı divana oturdum. O da yanımda.
– Hә... Göstәrin...
Pencәyimin cibindәn moda jurnalını çıxarıb, Denizin şәkli
olan üz qabığını ona göstәrdim. Jurnalı mәndәn aldı, tısbağa
qınından olan ağır sağanaqlı eynәyini taxdı.
– Hә... hә... Jan-Mişel Mansurun fotosu... Bu, tәbii ki, mәnәm...
Burda şübhә ola bilmәz...
– Bu qızı xatırlayırsınız?
– Yox, heç yadıma düşmür. Mәn bu jurnal üçün nadir hallarda
işlәyirәm... Bәsit nәşrdir... Mәn daha çox “Voq” üçün çәkirdim,
başa düşürsüz dә...
O, öz peşәsindә yüksәk mövqe tutduğunu vurğulamaq istәyirdi.
– Bu fotoşәkil haqda mәnә başqa heç nә deyә bilmәzsiniz?
Mәnә istehzayla baxdı. Branın işığında gördüm ki, üzünün
dәrisi xırdaca qırışlar, çillәrlә doludur.
– Nә deyirsiniz, әzizim, bu dәqiqә hamısını danışaram sizә...
O qalxdı vә jurnalı әlindәn buraxmadan açarla daha bir qapı
açdı. Orda qapı olduğu ağlıma da gәlmәzdi, çünki elә divarların
özü kimi, mavi ipәklә örtülmüşdü. Bu qapı anbara açılırdı. İçәridә
cürbәcür dәmir yeşiklәrlә necә әllәşdiyini eşidirdim. Bir neçә
dәqiqәdәn sonra çıxdı vә qapını yenә möhkәm-möhkәm bağladı.
– Budur, – dedi. – Mәndә neqativlәrdәn ibarәt bütöv bir kar-
toteka var. Mәn lap әvvәldәn hәr şeyi saxlayıram... İlbәil, әlifba
sırasıyla...
O yenә yanımda әylәşib, kartotekaya baxmağa başladı.
– Deniz... Kudrez... Elәdir?
– Hә.