Page 98 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 98
Ïàòðèê Ìîäèàíî
19
“MANSUR, Jan-Mişel. Qabriel küçәsi, 1 (18_. KLİ 72-01)”.
20
– Bağışlayın, – Blanş küçәsindәki kafedә onun masasına
әylәşәndә dedim; burda, saat altıda görüşmәyi mәnә telefonla
tәklif etmişdi. – Bağışlayın, amma mәn hәmişә şәhәrdә görüş
verirәm... Xüsusilә dә birinci dәfә... İndi isә bizә dә gedә bilәrik...
Onu asanlıqla tanıdım – demişdi ki, tünd-yaşıl, velvet kostyumda
olacaq vә çal, lap çallaşmış, çox qısa vurulduğundan biz-biz
qalan saçları var. Bu ciddi saç forması onun uzun, qara kirpiklәriylә,
badamı gözlәriylә, ağzının qadına xas incәliyiylә heç uyuşmurdu:
üst dodağının sığallı xәttindәn bir yumşaqlıq, alt dodağınınkından
isә gәrginlik vә iradә oxunurdu.
Ayağa qalxanda ortaboylu olduğunu gördüm. Plaşını geyindi
vә biz kafedәn çıxdıq.
Klişi bulvarında mәnә “Mulen-Ruj” kafesiylә yanaşı binanı
göstәrdi.
– Keçmiş zamanlar olsaydı, sizә Qraffın yanında görüş
verәrdim... Bax, orda... Amma indi daha yoxdur o yer...
Biz bulvarı keçib Kustu küçәsiylә getdik. Küçәnin qarşı
tәrәfindәki yaşılımtıl barlara oğrun-oğrun nәzәr salaraq, addımlarını
sürәtlәndirdi vә biz böyük bir qaraja çatanda, az qalırdı ki, qaça.
Yalnız Lepik küçәsinin tinindә ayaq saxladı.
– Bağışlayın, – deyә, nәfәsi kәsilә-kәsilә dillәndi, – bu küçә
yadıma qәribә xatirәlәr salır... Bağışlayın...
O hәqiqәtәn dә qorxmuşdu. Mәncә, lap әsirdi dә.
– İndi düzәlәcәm... burda düzәlәcәm, yaxşı olacaq...
Üzüyuxarı uzanan, bazar piştaxtaları vә parlaq işıqlı әrzaq
mağazaları ilә bol olan Lepik küçәsinә baxaraq gülümsünürdü.
19
“MANSUR, Jan-Mişel. Qabriel küçәsi, 1 (18_. KLİ 72-01)”.
20
– Bağışlayın, – Blanş küçәsindәki kafedә onun masasına
әylәşәndә dedim; burda, saat altıda görüşmәyi mәnә telefonla
tәklif etmişdi. – Bağışlayın, amma mәn hәmişә şәhәrdә görüş
verirәm... Xüsusilә dә birinci dәfә... İndi isә bizә dә gedә bilәrik...
Onu asanlıqla tanıdım – demişdi ki, tünd-yaşıl, velvet kostyumda
olacaq vә çal, lap çallaşmış, çox qısa vurulduğundan biz-biz
qalan saçları var. Bu ciddi saç forması onun uzun, qara kirpiklәriylә,
badamı gözlәriylә, ağzının qadına xas incәliyiylә heç uyuşmurdu:
üst dodağının sığallı xәttindәn bir yumşaqlıq, alt dodağınınkından
isә gәrginlik vә iradә oxunurdu.
Ayağa qalxanda ortaboylu olduğunu gördüm. Plaşını geyindi
vә biz kafedәn çıxdıq.
Klişi bulvarında mәnә “Mulen-Ruj” kafesiylә yanaşı binanı
göstәrdi.
– Keçmiş zamanlar olsaydı, sizә Qraffın yanında görüş
verәrdim... Bax, orda... Amma indi daha yoxdur o yer...
Biz bulvarı keçib Kustu küçәsiylә getdik. Küçәnin qarşı
tәrәfindәki yaşılımtıl barlara oğrun-oğrun nәzәr salaraq, addımlarını
sürәtlәndirdi vә biz böyük bir qaraja çatanda, az qalırdı ki, qaça.
Yalnız Lepik küçәsinin tinindә ayaq saxladı.
– Bağışlayın, – deyә, nәfәsi kәsilә-kәsilә dillәndi, – bu küçә
yadıma qәribә xatirәlәr salır... Bağışlayın...
O hәqiqәtәn dә qorxmuşdu. Mәncә, lap әsirdi dә.
– İndi düzәlәcәm... burda düzәlәcәm, yaxşı olacaq...
Üzüyuxarı uzanan, bazar piştaxtaları vә parlaq işıqlı әrzaq
mağazaları ilә bol olan Lepik küçәsinә baxaraq gülümsünürdü.
