Page 103 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 103
Qaranlûq dökanlar kö÷ÿsi 103
O, qәribә bir tәbәssümlә gülümsündü – eyni zamanda hәm
ürkәk, hәm hәyәcanlı.
– Dostunuzun adı nә idi?
– Alek Skuffi. İskәndәriyyә yunanı idi.
O, iti hәrәkәtlә qalxdı, pәncәrәnin sәma mavisi rәngindә olan
ipәk pәrdәlәrini açdı. Sonra yenә mәnim yanıma, divana oturdu.
– Bağışlayın... Hәrdәn mәnә elә gәlir ki, pәncәrәnin dalında
kimsә gizlәnib... Yenә “Mari Brizar”? Hә, bir qurtum “Mari
Brizar”...
O, gümrah danışmağa çalışır, amma eyni zamanda әlimi elә
sıxırdı, sanki hәqiqәtәn yanında olduğuma әmin olmaq istәyirdi.
– Skuffi Fransaya köçmüşdü... Mәn onunla Monmartrda tanış
oldum... Gözәl bir kitab yazmışdı – “Lövbәrdә durmuş gәmi”...
– Amma, müsyö, – bunu bir az sәrt, sözlәri dәqiq vurğulayaraq
dedim ki, bu dәfә sualımı eşitsin, – siz deyirsiniz ki, Deniz
Kudrez bir mәrtәbә aşağıda yaşayırdı, demәli, hәmin gecә ona
qәribә gәlәn sәslәri eşitmәyә bilmәzdi... Onu yәqin ki, şahid
kimi çağırmışdılar...
– Ola bilәr.
Çiynini çәkdi. Yox, nә deyim axı, mәnim üçün bu qәdәr
әhәmiyyәtli olan hәmin Deniz, haqqında әn әhәmiyyәtsiz
hәrәkәtlәrindәn tutmuş hәr şeyi bilmәk istәdiyim Deniz Kudrez
onu qәtiyyәn maraqlandırmırdı.
– Ən dәhşәtlisi budur ki, mәn qatili tanıyıram... Aldadıcı
görünürdü, çünki mәlәk kimi sifәti vardı... Amma baxışları qәddar
idi yaman... Gözlәri bomboz idi...
O çimçәşdi. Elә fikirlәşmәk olardı ki, hәmin adam indi
yanındadır vә özünün boz gözlәrini ondan çәkmir.
– Alçağın, rәzilin biri... Sonuncu dәfә mәn onu Kambon
küçәsindәki bir zirzәmidә görmüşәm – onda hәlә almanlar burda
idi. O da bir almanla oturmuşdu...
O, qәribә bir tәbәssümlә gülümsündü – eyni zamanda hәm
ürkәk, hәm hәyәcanlı.
– Dostunuzun adı nә idi?
– Alek Skuffi. İskәndәriyyә yunanı idi.
O, iti hәrәkәtlә qalxdı, pәncәrәnin sәma mavisi rәngindә olan
ipәk pәrdәlәrini açdı. Sonra yenә mәnim yanıma, divana oturdu.
– Bağışlayın... Hәrdәn mәnә elә gәlir ki, pәncәrәnin dalında
kimsә gizlәnib... Yenә “Mari Brizar”? Hә, bir qurtum “Mari
Brizar”...
O, gümrah danışmağa çalışır, amma eyni zamanda әlimi elә
sıxırdı, sanki hәqiqәtәn yanında olduğuma әmin olmaq istәyirdi.
– Skuffi Fransaya köçmüşdü... Mәn onunla Monmartrda tanış
oldum... Gözәl bir kitab yazmışdı – “Lövbәrdә durmuş gәmi”...
– Amma, müsyö, – bunu bir az sәrt, sözlәri dәqiq vurğulayaraq
dedim ki, bu dәfә sualımı eşitsin, – siz deyirsiniz ki, Deniz
Kudrez bir mәrtәbә aşağıda yaşayırdı, demәli, hәmin gecә ona
qәribә gәlәn sәslәri eşitmәyә bilmәzdi... Onu yәqin ki, şahid
kimi çağırmışdılar...
– Ola bilәr.
Çiynini çәkdi. Yox, nә deyim axı, mәnim üçün bu qәdәr
әhәmiyyәtli olan hәmin Deniz, haqqında әn әhәmiyyәtsiz
hәrәkәtlәrindәn tutmuş hәr şeyi bilmәk istәdiyim Deniz Kudrez
onu qәtiyyәn maraqlandırmırdı.
– Ən dәhşәtlisi budur ki, mәn qatili tanıyıram... Aldadıcı
görünürdü, çünki mәlәk kimi sifәti vardı... Amma baxışları qәddar
idi yaman... Gözlәri bomboz idi...
O çimçәşdi. Elә fikirlәşmәk olardı ki, hәmin adam indi
yanındadır vә özünün boz gözlәrini ondan çәkmir.
– Alçağın, rәzilin biri... Sonuncu dәfә mәn onu Kambon
küçәsindәki bir zirzәmidә görmüşәm – onda hәlә almanlar burda
idi. O da bir almanla oturmuşdu...
