Page 89 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 89
Qaranlûq dökanlar kö÷ÿsi 89
O, mәnә qüssәli bir nәzәr salıb başını buladı:
– Gedim, bir çay qoyum...
O çıxdı, mәn әtrafıma göz gәzdirdim. Parket burda da deşik-
deşik idi, amma әl gәzdirәn olmamışdı. Pәncәrәylә üzbәüz
divarda ağ mәrmәrdәn kamin, üstündә qızılı çәrçivәdә güzgü
var, künclәri balıqqulağıyla bәzәdilib. Taxtın üstünә köndәlәninә
yayxandım vә gözlәrimi әvvәlcә tavana, sonra da divar kağızlarının
solğun-mavi naxışlarına zillәdim. Ən xırda detallarını seçmәk
üçün gözümü gücә saldım. Kәnd mәnzәrәlәri. Hündür parikli
qızlar yellәncәkdә yellәnir. Qırçınlı şalvar geymiş çobanlar man-
dolina çalırlar. Ay işığında hündür ağaclar. Bütün bunlar yaddaşımda
heç bir xatirә oyatmırdı, amma burda yaşamışamsa, bu şәkillәrin
hәr xırda detalını әzbәrdәn tanımalıydım. Tavanda, döşәmәdә,
qapının yanlarında nәsә bir işarә, nәsә bir iz axtarırdım, amma
heç özüm dә bilmirdim ki, nәyin izini gәzirәm. Baxışlarım heç
bir yerdә ilişib qalmırdı.
Ayağa qalxaraq pәncәrәyә yaxınlaşdım. Ordan boylandım.
Küçә elә bayaqkı kimi boş idi, amma hava artıq qaralmışdı.
Üzbәüzdәki polis nәfәri yenә postundaydı. Başımı bir az da çıxa-
randa sol tәrәfdә bir meydança gördüm, o da bomboş. Orda da
bir neçә polis durmuşdu.
Elә bil әtrafdakı bütün evlәrin pәncәrәlәri yavaş-yavaş düşәn
gecәni içinә hopdururdu. Bu pәncәrәlәr elә qaranlıq da qalacaqdı,
çünki oralarda yaşayan yox idi.
Vә bu dәm içimdә nәsә tәrpәndi. Pәncәrәdәn açılan bu
mәnzәrә mәndә nәsә hәyәcan, qorxu – qabaqlar tanış olan narahat
duyğular oyadırdı. Evlәrin fasadı vә boş küçә, alatoranda öz pos-
tunda dayanmış polis nәfәrlәrinin siluetlәri mәni hәyәcanlandırdı
– necә ki, keçmişimdәn gәlәn bir melodiya, bir qoxu hәyәcanlandıra
bilәrdi. Vә içimdә bir әminlik baş qaldırdı ki, nә zamansa, bu
O, mәnә qüssәli bir nәzәr salıb başını buladı:
– Gedim, bir çay qoyum...
O çıxdı, mәn әtrafıma göz gәzdirdim. Parket burda da deşik-
deşik idi, amma әl gәzdirәn olmamışdı. Pәncәrәylә üzbәüz
divarda ağ mәrmәrdәn kamin, üstündә qızılı çәrçivәdә güzgü
var, künclәri balıqqulağıyla bәzәdilib. Taxtın üstünә köndәlәninә
yayxandım vә gözlәrimi әvvәlcә tavana, sonra da divar kağızlarının
solğun-mavi naxışlarına zillәdim. Ən xırda detallarını seçmәk
üçün gözümü gücә saldım. Kәnd mәnzәrәlәri. Hündür parikli
qızlar yellәncәkdә yellәnir. Qırçınlı şalvar geymiş çobanlar man-
dolina çalırlar. Ay işığında hündür ağaclar. Bütün bunlar yaddaşımda
heç bir xatirә oyatmırdı, amma burda yaşamışamsa, bu şәkillәrin
hәr xırda detalını әzbәrdәn tanımalıydım. Tavanda, döşәmәdә,
qapının yanlarında nәsә bir işarә, nәsә bir iz axtarırdım, amma
heç özüm dә bilmirdim ki, nәyin izini gәzirәm. Baxışlarım heç
bir yerdә ilişib qalmırdı.
Ayağa qalxaraq pәncәrәyә yaxınlaşdım. Ordan boylandım.
Küçә elә bayaqkı kimi boş idi, amma hava artıq qaralmışdı.
Üzbәüzdәki polis nәfәri yenә postundaydı. Başımı bir az da çıxa-
randa sol tәrәfdә bir meydança gördüm, o da bomboş. Orda da
bir neçә polis durmuşdu.
Elә bil әtrafdakı bütün evlәrin pәncәrәlәri yavaş-yavaş düşәn
gecәni içinә hopdururdu. Bu pәncәrәlәr elә qaranlıq da qalacaqdı,
çünki oralarda yaşayan yox idi.
Vә bu dәm içimdә nәsә tәrpәndi. Pәncәrәdәn açılan bu
mәnzәrә mәndә nәsә hәyәcan, qorxu – qabaqlar tanış olan narahat
duyğular oyadırdı. Evlәrin fasadı vә boş küçә, alatoranda öz pos-
tunda dayanmış polis nәfәrlәrinin siluetlәri mәni hәyәcanlandırdı
– necә ki, keçmişimdәn gәlәn bir melodiya, bir qoxu hәyәcanlandıra
bilәrdi. Vә içimdә bir әminlik baş qaldırdı ki, nә zamansa, bu
