Page 87 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"

Qaranlûq dökanlar kö÷ÿsi 87

– Siz onun әrini tanıyırdınız? Bu Cimmi Pedro Sternı?
– Deniz heç vaxt demirdi ki, әrdә olmuşam... Siz bilirdiniz
bәyәm?
– Yox.
Mәn qeyd dәftәrçәsini vә şәhadәtnamәni içindә fotolar olan
zәrfi qoyduğum cibimdә gizlәtdim vә heç bilmirәm ağlıma niyә
qәfil bir fikir gәldi: imkanım olan kimi bütün bu xәzinәni
pencәyimin astarına tikәcәm.
– Bunları mәnә verdiyiniz üçün sizә tәşәkkür edirәm.
– Nә danışırsınız, Müsyö Makevoy...
Adımı yenә çәkәndә sevindim, birinci dәfә necә sәslәndiyini
yaxşı eşidә bilmәmişdim. İstәdim elә o dәqiqә yazam, amma
dәqiq necә yazıldığını bilmirdim.
– Sizin “Makevoy”u necә demәyinizdәn xoşum gәlir, –
dillәndim. – Bir fransız üçün bu, yәqin çәtin olar... Yeri gәlmişkәn,
necә yazırsınız onu? Mәnim adımı yazanda, demәk olar ki, hamı
sәhv edir...
Bunları bir az әdayla dedim. O gülümsündü.
– M... a... k... e... v... o... y... – deyә, hәrf-hәrf tәlәffüz etdi.
– Birlikdә yazıldığına әminsiniz?
– Tamamilә әminәm.
– Tamamilә, – deyә, sәhvini tuta bilmәdiyimdәn tәntәnәylә
tәkrar etdi.
“Demәli, Makevoy”.
– Bravo, – dedim.
– Mәndә heç vaxt orfoqrafik sәhv olmur.
– Pedro Makevoy... Hә, qәribә adım var, sizә elә gәlmir?
Hәrdәn fikirlәşirәm ki, hәlә tam öyrәşmәmişәm ona...
– Oy... az qaldı unudam...
O, cibindәn zәrf çıxardı.
– Bu, Denizin son mәktubudur...