Page 88 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"

Ïàòðèê Ìîäèàíî

Vәrәqi açıb oxudum:
“Mejev, 14 fevral.
Əzizim Elen,
Qәrara aldıq. Sabah Pedro ilә sәrhәdi keçirik. İmkan tapan
kimi, ordan sәnә yazacam.
Hәlәlik sәnә Parisdәki bir adamın telefonunu verirәm, onun
vasitәsilә әlaqә saxlaya bilәrik.
OLEQ DE VREDE, OTEY 54-73.
Öpürәm, Deniz”.

– Bura heç zәng etmisiniz?
– Hә, amma deyirdilәr ki, müsyö burda deyil.
– Kim... hәmin bu Vrede?
– Bilmirәm. Deniz onun barәsindә heç vaxt danışmayıb...
Otaqdan gün artıq çәkilmişdi. Divanın yanında duran alçaq
masanın üstündәki lampanı yandırdı.
– Mәn çox istәrdim ki... yaşadığımız otağa baxım...
– Əlbәttә...

Biz dәhlizdәn keçdik, sağ tәrәfdәki qapını açdı.
– Buyurun, – dedi. – Mәn bu otaqdan daha istifadә etmirәm...
Qonaq otağında yatıram... Orda... hәyәtә açılan otaqda...
Qapının ağzında ayaq saxladım. Hava hәlә kifayәt qәdәr işıq
idi. Pәncәrәlәrdә tünd-gilәnar rәngli pәrdәlәr. Açıq-mavi naxışları
olan divar kağızları.
– Tanıdınız? – soruşdu.
– Hә.
Otağın içәrilәrindә, divar dibindә taxt vardı. Bir qırağında
oturdum.
– Burda bir az tәk qala bilәrәm?
– Əlbәttә.
– Bu, mәnim yadıma “gözәl keçmişlәri” salardı...