Page 656 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 656
Ïàòðèê Ìîäèàíî
sonra o, dostcasına mәnә әl yellәtdi. Deyәsәn, divanda tәk otur-
mağım, heç kәsә qaynayıb-qarışmamağım onu tәәccüblәndir-
mişdi. Amma mәn indi özümü bayaqkından, mәnzilә girәrkәn
olduğundan qat-qat rahat hiss edirdim: gözümün qabağında on
beş yaşı olan xatirәlәr canlanmışdı... Hә, axşam saat beşә yaxın
Jaklinlә birgә Londonun Çarrinq Kross vağzalına gәlmişdik.
Taksi tutub bәlәdçi kitabçasında tәsadüfәn seçdiyimiz mehman-
xanaya yollanmışdıq. Londonu heç birimiz tanımırdıq – nә mәn,
nә Jaklin. Taksi Moll boyunca gedәndә vә qollu-budaqlı ağaclarla
әhatә olunmuş küçә qarşımda açılanda ömrümün iyirmi bir ili
yük kimi, qandal, yaxud zireh kimi külә çevrilib havaya sovruldu.
Özüm bu yükdәn, bu qandal-zirehdәn qurtulmaq istәmirdim,
ancaq bu baş verdi. Bu baş verdi vә yaşadığım bütün bu illәrdәn
heç nә qalmadı. Fikirlәşdim ki, әgәr xoşbәxtlik deyilәn şey –
hәmin axşam mәnim hiss etdiyim yüngül xumarlıqdırsa, onda
bütün ömrüm boyu mәn ilk dәfәydi ki, onun dadını duyurdum.
Sonradan hava tamam qaraldı vә biz qonaqlar Ennismor
Qardens tәrәfә üz tutub ağlımıza yerlәşәn yerdә gәzmәyә getdik.
Baxımsız bağın hasarı boyunca gәzişirdik. Evlәrdәn birinin
axırıncı mәrtәbәsindәn musiqi vә sәslәr eşidilirdi. Açıq pәncәrәdә
bir topa adam fiquru görünürdü. Biz arxamızı bağın hasarına
söykәyib durmuşduq. Balkonun mәhәccәrindә oturanlardan biri
bizi gördü vә işarә etdi ki, yuxarı qalxaq. Yayda böyük şәhәrlәrdә
bir-birini çoxdan gözdәn itirmiş, yaxud, ümumiyyәtlә, tanış
olmayan adamlar bir axşam hansısa terrasda görüşür, sonra da
tәzәdәn bir-birini itirirlәr. Vә heç nә dә gerçәk әhәmiyyәt kәsb
etmir, heç bir şeyin hәqiqi mәnası yoxdur...
– Siz öz dostlarınızı itirmisiniz? – Darius mәnә yaxınlaşıb
tәbәssümlә soruşdu.
Mәn onun liftdәki hәmin o üç nәfәri nәzәrdә tutduğunu dәrhal
başa düşmәdim.
– Onlar mәnim elә dә yaxın dostlarım deyil.
sonra o, dostcasına mәnә әl yellәtdi. Deyәsәn, divanda tәk otur-
mağım, heç kәsә qaynayıb-qarışmamağım onu tәәccüblәndir-
mişdi. Amma mәn indi özümü bayaqkından, mәnzilә girәrkәn
olduğundan qat-qat rahat hiss edirdim: gözümün qabağında on
beş yaşı olan xatirәlәr canlanmışdı... Hә, axşam saat beşә yaxın
Jaklinlә birgә Londonun Çarrinq Kross vağzalına gәlmişdik.
Taksi tutub bәlәdçi kitabçasında tәsadüfәn seçdiyimiz mehman-
xanaya yollanmışdıq. Londonu heç birimiz tanımırdıq – nә mәn,
nә Jaklin. Taksi Moll boyunca gedәndә vә qollu-budaqlı ağaclarla
әhatә olunmuş küçә qarşımda açılanda ömrümün iyirmi bir ili
yük kimi, qandal, yaxud zireh kimi külә çevrilib havaya sovruldu.
Özüm bu yükdәn, bu qandal-zirehdәn qurtulmaq istәmirdim,
ancaq bu baş verdi. Bu baş verdi vә yaşadığım bütün bu illәrdәn
heç nә qalmadı. Fikirlәşdim ki, әgәr xoşbәxtlik deyilәn şey –
hәmin axşam mәnim hiss etdiyim yüngül xumarlıqdırsa, onda
bütün ömrüm boyu mәn ilk dәfәydi ki, onun dadını duyurdum.
Sonradan hava tamam qaraldı vә biz qonaqlar Ennismor
Qardens tәrәfә üz tutub ağlımıza yerlәşәn yerdә gәzmәyә getdik.
Baxımsız bağın hasarı boyunca gәzişirdik. Evlәrdәn birinin
axırıncı mәrtәbәsindәn musiqi vә sәslәr eşidilirdi. Açıq pәncәrәdә
bir topa adam fiquru görünürdü. Biz arxamızı bağın hasarına
söykәyib durmuşduq. Balkonun mәhәccәrindә oturanlardan biri
bizi gördü vә işarә etdi ki, yuxarı qalxaq. Yayda böyük şәhәrlәrdә
bir-birini çoxdan gözdәn itirmiş, yaxud, ümumiyyәtlә, tanış
olmayan adamlar bir axşam hansısa terrasda görüşür, sonra da
tәzәdәn bir-birini itirirlәr. Vә heç nә dә gerçәk әhәmiyyәt kәsb
etmir, heç bir şeyin hәqiqi mәnası yoxdur...
– Siz öz dostlarınızı itirmisiniz? – Darius mәnә yaxınlaşıb
tәbәssümlә soruşdu.
Mәn onun liftdәki hәmin o üç nәfәri nәzәrdә tutduğunu dәrhal
başa düşmәdim.
– Onlar mәnim elә dә yaxın dostlarım deyil.
