Page 651 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 651
Óíóäóëìàíûí ÿí äÿðèí ãàòûíäàí 651
duydum. Sıfırdan başlayaram. Bir-birinin ardınca solğun vә ifadәsiz
şәkildә düzülmüş günlәrin arasında seçilib ayrılan yalnız mәnim
Jaklin vә Van Beverlә tanış olduğum günlәr idi. Niyә başqa birisi
deyil, mәhz bu epizod? Bәlkә ona görә ki, o bitmәmişdi.
Oturduğum skamyaya indi kölgә düşmüşdü. Mәn çәmәnliyin
o biri tәrәfinә keçib gün düşәn yerdә әylәşdim. Özümü rahat hiss
edirdim. Kimәsә hesabat vermәyә, mızıldana-mızıldana üzr istә-
mәyә, yalan danışmağa ehtiyacım yox idi. Mәn dönüb başqa bir
adam olacam vә bu dәyişkәnlik elә köklü olacaq ki, son on beş
ildә görüşdüyüm adamlar daha mәni tanımayаcaqlar.
Arxa tәrәfdәn mühәrrik sәsi eşitdim. Kimsә maşını küçәdә,
parkın küncündә әylәyib mühәrriki söndürdü. Çırpılıb örtülәn
qapının sәsi eşidildi. Parkın çәpәri boyunca bir qadın üzübәri
gәlirdi. Xurmayı saçlı qadının әynindә yüngül yay paltarı, gözündә
gün eynәyi vardı. Sifәtini yaxşı görmürdüm, amma tәnbәlsayağı
yerişindәn onu dәrhal tanıdım – bu, Jaklin idi. Addımları getdikcә
yavaşıyırdı, sanki tәrәddüd edirdi, bilmirdi hansı tәrәfә getsin.
Sonra, deyәsәn, qәrara gәldi.
Bağdan çıxıb dalınca getdim. Addımlarımı yeyinlәdib onu
haqlamağa qәrar verә bilmirdim. Bәlkә heç mәni xatırlamayacaqdı.
Saçları on beş il әvvәlkindәn qısa idi, amma bu yeriş başqasına
mәxsus ola bilmәzdi.
O, evlәrdәn birinә girdi. Onunla danışmaq gec idi. Hәm dә nә
danışasan? Bu küçә sahilyanı Turneldәn vә Dante kafesindәn o
qәdәr uzaq idi ki!
Evin yanından keçib nömrәsinә baxdım. Doğrudanmı o burda
yaşayırdı? Hәtta özümә sual da verdim: adamı arxadan, yalnız
yerişinә әsasәn tanımaq mümkündürmü? Geriyә, bağçaya qayıtdım.
Onun maşını bayaqkı yerindә dayanmışdı. Qaldığım hotelin
nömrәsini telefon nömrәsiylә birgә yazıb maşının qabaq şüşәsinә
qoymaqdan özümü zorla saxladım. Tәzәlikcә icarәyә götürdüyüm
maşın Nyu-York küçәsindәki xidmәt stansiyasında mәni gözlәyirdi.
duydum. Sıfırdan başlayaram. Bir-birinin ardınca solğun vә ifadәsiz
şәkildә düzülmüş günlәrin arasında seçilib ayrılan yalnız mәnim
Jaklin vә Van Beverlә tanış olduğum günlәr idi. Niyә başqa birisi
deyil, mәhz bu epizod? Bәlkә ona görә ki, o bitmәmişdi.
Oturduğum skamyaya indi kölgә düşmüşdü. Mәn çәmәnliyin
o biri tәrәfinә keçib gün düşәn yerdә әylәşdim. Özümü rahat hiss
edirdim. Kimәsә hesabat vermәyә, mızıldana-mızıldana üzr istә-
mәyә, yalan danışmağa ehtiyacım yox idi. Mәn dönüb başqa bir
adam olacam vә bu dәyişkәnlik elә köklü olacaq ki, son on beş
ildә görüşdüyüm adamlar daha mәni tanımayаcaqlar.
Arxa tәrәfdәn mühәrrik sәsi eşitdim. Kimsә maşını küçәdә,
parkın küncündә әylәyib mühәrriki söndürdü. Çırpılıb örtülәn
qapının sәsi eşidildi. Parkın çәpәri boyunca bir qadın üzübәri
gәlirdi. Xurmayı saçlı qadının әynindә yüngül yay paltarı, gözündә
gün eynәyi vardı. Sifәtini yaxşı görmürdüm, amma tәnbәlsayağı
yerişindәn onu dәrhal tanıdım – bu, Jaklin idi. Addımları getdikcә
yavaşıyırdı, sanki tәrәddüd edirdi, bilmirdi hansı tәrәfә getsin.
Sonra, deyәsәn, qәrara gәldi.
Bağdan çıxıb dalınca getdim. Addımlarımı yeyinlәdib onu
haqlamağa qәrar verә bilmirdim. Bәlkә heç mәni xatırlamayacaqdı.
Saçları on beş il әvvәlkindәn qısa idi, amma bu yeriş başqasına
mәxsus ola bilmәzdi.
O, evlәrdәn birinә girdi. Onunla danışmaq gec idi. Hәm dә nә
danışasan? Bu küçә sahilyanı Turneldәn vә Dante kafesindәn o
qәdәr uzaq idi ki!
Evin yanından keçib nömrәsinә baxdım. Doğrudanmı o burda
yaşayırdı? Hәtta özümә sual da verdim: adamı arxadan, yalnız
yerişinә әsasәn tanımaq mümkündürmü? Geriyә, bağçaya qayıtdım.
Onun maşını bayaqkı yerindә dayanmışdı. Qaldığım hotelin
nömrәsini telefon nömrәsiylә birgә yazıb maşının qabaq şüşәsinә
qoymaqdan özümü zorla saxladım. Tәzәlikcә icarәyә götürdüyüm
maşın Nyu-York küçәsindәki xidmәt stansiyasında mәni gözlәyirdi.
