Page 65 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 65
Qaranlûq dökanlar kö÷ÿsi 65
– Onu tanımıram.
Biz günbәzli qüllәlәrin birinә yaxınlaşdıq. Onun yanından
ötüb, arxasına keçdik. O, mәnә qapı göstәrdi:
– İçәri bu qapıdan girmәk olur hәlә.
Açarı burdu. İçәri keçdik. Qaranlıq, boş otaqdan, dәhlizdәn
ötdük vә rәngbәrәng vitrajlarından ya ibadәtgaha, ya da qış bağı-
na bәnzәyәn bir otağa çatdıq.
– Bura yay vaxtı yemәk otağıydı, – dedi.
Sürtülmüş qırmızı mәxmәrli köhnә divandan savayı, mebel-
zad yox idi – elә divana әylәşdik. Cibindәn qәlyanını çıxarıb,
tәlәsmәdәn alışdırdı. Vitrajlardan otağa mavi işıq süzülürdü.
Başımı qaldırdım, gördüm ki, tavan da mavidir, üstündә
buludlar çәkilib – solğun lәkәlәrә bәnzәyir. O, baxışlarımı izlәdi.
– Tavanda onları Freddi çәkib. Divarlarda da...
Otağın yeganә yaşıl rәngә boyanmış divarında zorla görünәn
palma şәkli vardı. Mәn çalışırdım ki, bu otağın burda nahar elәdiyimiz
o köhnә zamanlardakı görünüşünü tәsәvvürümdә canlandıram.
Sәmanı tәsvir etmәyә çalışdığım tavanımızı. Yaşıl divarımız – bu
palma yәqin ki, bura tropik bir çalar verirmiş. Vitrajlar üzümüzә
göyümtül işıq salırmış... Amma hansı sifәtlәr idi onlar?
– Bircә otaq qalıb, qalanlarına girmәk mümkün deyil, – deyә
dillәndi. – Qapılar möhürlәnib.
– Niyә?
– Evә hәbs qoyublar.
– Mәn çaşdım.
– Bütün qapıları möhürlәyiblәr, amma mәnә burda qalmağa
icazә verdilәr. Bilmirәm nә qәdәr...
Qәlyanını sümürüb, başını buladı.
– Hәrdәn bura idarәdәn bir tip gәlir, yoxlayır. Görünür bir
qәrara gәlә bilmirlәr.
– Kim?
– İdarә.
– Onu tanımıram.
Biz günbәzli qüllәlәrin birinә yaxınlaşdıq. Onun yanından
ötüb, arxasına keçdik. O, mәnә qapı göstәrdi:
– İçәri bu qapıdan girmәk olur hәlә.
Açarı burdu. İçәri keçdik. Qaranlıq, boş otaqdan, dәhlizdәn
ötdük vә rәngbәrәng vitrajlarından ya ibadәtgaha, ya da qış bağı-
na bәnzәyәn bir otağa çatdıq.
– Bura yay vaxtı yemәk otağıydı, – dedi.
Sürtülmüş qırmızı mәxmәrli köhnә divandan savayı, mebel-
zad yox idi – elә divana әylәşdik. Cibindәn qәlyanını çıxarıb,
tәlәsmәdәn alışdırdı. Vitrajlardan otağa mavi işıq süzülürdü.
Başımı qaldırdım, gördüm ki, tavan da mavidir, üstündә
buludlar çәkilib – solğun lәkәlәrә bәnzәyir. O, baxışlarımı izlәdi.
– Tavanda onları Freddi çәkib. Divarlarda da...
Otağın yeganә yaşıl rәngә boyanmış divarında zorla görünәn
palma şәkli vardı. Mәn çalışırdım ki, bu otağın burda nahar elәdiyimiz
o köhnә zamanlardakı görünüşünü tәsәvvürümdә canlandıram.
Sәmanı tәsvir etmәyә çalışdığım tavanımızı. Yaşıl divarımız – bu
palma yәqin ki, bura tropik bir çalar verirmiş. Vitrajlar üzümüzә
göyümtül işıq salırmış... Amma hansı sifәtlәr idi onlar?
– Bircә otaq qalıb, qalanlarına girmәk mümkün deyil, – deyә
dillәndi. – Qapılar möhürlәnib.
– Niyә?
– Evә hәbs qoyublar.
– Mәn çaşdım.
– Bütün qapıları möhürlәyiblәr, amma mәnә burda qalmağa
icazә verdilәr. Bilmirәm nә qәdәr...
Qәlyanını sümürüb, başını buladı.
– Hәrdәn bura idarәdәn bir tip gәlir, yoxlayır. Görünür bir
qәrara gәlә bilmirlәr.
– Kim?
– İdarә.
