Page 63 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 63
Qaranlûq dökanlar kö÷ÿsi 63
daşdan bir bina. Onun qabağa çıxan mәrkәzi hissәsi günbәzli
qüllәlәrlә bәzәnmiş yan fligellәrindәn bir mәrtәbә yüksәkdir.
Bütün pәncәrәlәrin taxtası örtülüdür.
Vücudumu dәrin bir kәdәr sardı: bәlkә dә uşaqlığımı keçirdiyim
bir qәsrin qarşısında durmuşdum. Görәsәn, neçә il idi ki, bu qa-
pını açmırdım? Sağ tәrәfdә bir kәrpic bina diqqәtimi çәkdi, çox
güman ki, bir zamanlar orda at tövlәsi olub.
Ot az qala dizimә çatırdı vә çalışırdım ki, özümü evә tez
çatdırım. Onun sükutu mәni narahat edirdi. Qorxurdum ki, içәridә
uçuq divarlar vә ot basmış dәhlizdәn savayı bir şey tapmayım.
Mәni sәslәdilәr. Çöndüm. Tövlәnin yanında bir nәfәr mәnә әl
elәyirdi. Dayandım vә yerimdәn tәrpәnmәdәn onun mәnә tәrәf,
daha çox cәngәlliyi xatırladan çәmәnlә necә gәldiyinә baxmağa
başladım. Kifayәt qәdәr ucaboy, enlikürәk kişiydi, әynindә yaşıl
velvet kostyum vardı.
– Sizә nә lazımdır?
Mәndәn bir neçә addım aralı durdu. Bığlı, qarasaç.
– Mәn müsyö Hovard de Lüt haqda mәlumat almaq istәrdim.
Mәn yaxınlaşdım. Bәlkә tanıdı mәni? Bütün bu zaman әrzindә
inadla buna ümid edirdim, amma hәr dәfә tәәssüf ki, boşa çıxırdı.
– Hansı Hovard de Lüts?
– Freddi.
“Freddi” sözünü deyәndә, sәsim titrәdi, sanki öz adımı neçә
illik unudulmaqdan, yoxluqdan sonra deyirdim.
O gözlәrini bәrәltdi:
– Freddi...
O an mәnә doğrudan elә gәldi ki, öz adımdır bu.
– Freddi? O çoxdan buralarda deyil axı...
Yox, mәni tanımadı. Mәni heç kәs tanımırdı.
– Sizi nә maraqlandırır?
– İstәyirdim öyrәnim ki, Freddi de Lüts necә olub...
daşdan bir bina. Onun qabağa çıxan mәrkәzi hissәsi günbәzli
qüllәlәrlә bәzәnmiş yan fligellәrindәn bir mәrtәbә yüksәkdir.
Bütün pәncәrәlәrin taxtası örtülüdür.
Vücudumu dәrin bir kәdәr sardı: bәlkә dә uşaqlığımı keçirdiyim
bir qәsrin qarşısında durmuşdum. Görәsәn, neçә il idi ki, bu qa-
pını açmırdım? Sağ tәrәfdә bir kәrpic bina diqqәtimi çәkdi, çox
güman ki, bir zamanlar orda at tövlәsi olub.
Ot az qala dizimә çatırdı vә çalışırdım ki, özümü evә tez
çatdırım. Onun sükutu mәni narahat edirdi. Qorxurdum ki, içәridә
uçuq divarlar vә ot basmış dәhlizdәn savayı bir şey tapmayım.
Mәni sәslәdilәr. Çöndüm. Tövlәnin yanında bir nәfәr mәnә әl
elәyirdi. Dayandım vә yerimdәn tәrpәnmәdәn onun mәnә tәrәf,
daha çox cәngәlliyi xatırladan çәmәnlә necә gәldiyinә baxmağa
başladım. Kifayәt qәdәr ucaboy, enlikürәk kişiydi, әynindә yaşıl
velvet kostyum vardı.
– Sizә nә lazımdır?
Mәndәn bir neçә addım aralı durdu. Bığlı, qarasaç.
– Mәn müsyö Hovard de Lüt haqda mәlumat almaq istәrdim.
Mәn yaxınlaşdım. Bәlkә tanıdı mәni? Bütün bu zaman әrzindә
inadla buna ümid edirdim, amma hәr dәfә tәәssüf ki, boşa çıxırdı.
– Hansı Hovard de Lüts?
– Freddi.
“Freddi” sözünü deyәndә, sәsim titrәdi, sanki öz adımı neçә
illik unudulmaqdan, yoxluqdan sonra deyirdim.
O gözlәrini bәrәltdi:
– Freddi...
O an mәnә doğrudan elә gәldi ki, öz adımdır bu.
– Freddi? O çoxdan buralarda deyil axı...
Yox, mәni tanımadı. Mәni heç kәs tanımırdı.
– Sizi nә maraqlandırır?
– İstәyirdim öyrәnim ki, Freddi de Lüts necә olub...
