Page 611 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 611
Óíóäóëìàíûí ÿí äÿðèí ãàòûíäàí 611
ekranda hәftәnin yeniliklәrinә candәrdi qulaq kәsilmişdim. Kadrlar
hәr on beş dәqiqәdәn bir tәkrar olunurdu. Eynәn diktorun sәsi
kimi (mәn hәtta özümdәn soruşdum: mәsәlә protezlik deyil ki?),
sanki kadrlar da zamanın fövqündәydi.
Mәn saata nәzәr salanda günün xәbәrlәri artıq üçüncü dәfә
göstәrilirdi. Onun yarısıydı. İndi zalda cәmisi iki adam qalmışdı,
onlar da, әlbәttә ki, yuxulamışdılar. Biletsatan qadın qatlama
stulunu arxa divarın böyrünә qoyub çıxışın ağzında oturmuşdu –
oturanda stulun necә şaqqıldadığını eşitmişdim. Fәnәrin işığı
mәn oturan sırada, amma әks tәrәfdә dolaşdı. İndi o, hәrbi
geyimli cavan bir adama yer göstәrirdi. Sonra fәnәr söndü, yanaşı
әylәşib, nәsә danışmağa başladılar. Söhbәtlәrindәn qulağıma bir
neçә kәlmә çatdı. Hәrbçi dә Havra gedirdi; çalışacaqdı ki, iki
hәftәyә Parisә qayıtsın. Gәlişinin dәqiq vaxtını qadına telefonla
bildirәcәkdi. Onlar lap yaxınımda әylәşmişdilәr – bizi yalnız
keçid ayırırdı. Ucadan danışırdılar, sanki burda nә mәn vardım,
nә dә qarşımızda yuxuya getmiş o iki fiqur. Sonra sәslәri yavaşıyıb
kәsildi, bir-birinә sıxılıb öpüşmәyә başladılar. Ekranda isә civiltili
sәs hәlә dә kadrları şәrh edirdi: tәtilçilәrin nümayişini, hansısa
xarici dövlәt xadiminin Parisә gәlişini, bombalama faktlarını…
Bu sәsin yerli-dibli batması ürәyimdәn olardı. Fikirlәşәndә ki,
bu adam sәsindә bir tikә emosiya sezilmәdәn indәn sonrakı
fәlakәtlәri dә eyni yeknәsәq ahәnglә vә ömrünün axırınacan şәrh
edәcәk – mәnim tüklәrim ürpәşdi.
İndi sarışın biletsatan öz dostunun dizlәri üstündә oturmuşdu
vә qadının ritmik hәrәkәtlәri stul yaylarının cırıltısıyla müşayiәt
olunurdu. Diktorun civiltili sәsi tezliklә onun ah-uflarını boğub,
iniltilәrini eşidilmәz etdi.
“Roma hәyәti”nә çıxanda ciblәrimi eşәlәyib baxdım ki, görüm
nә qәdәr pulum qalıb? Onca frank. Taksiyә çatardı. Fikirlәşdim
ki, taksi metrodan tez olar: metroda gәrәk “Opera” stansiyasında
qatarı dәyişib, çamadanla uzun dәhlizi keçәsәn.
ekranda hәftәnin yeniliklәrinә candәrdi qulaq kәsilmişdim. Kadrlar
hәr on beş dәqiqәdәn bir tәkrar olunurdu. Eynәn diktorun sәsi
kimi (mәn hәtta özümdәn soruşdum: mәsәlә protezlik deyil ki?),
sanki kadrlar da zamanın fövqündәydi.
Mәn saata nәzәr salanda günün xәbәrlәri artıq üçüncü dәfә
göstәrilirdi. Onun yarısıydı. İndi zalda cәmisi iki adam qalmışdı,
onlar da, әlbәttә ki, yuxulamışdılar. Biletsatan qadın qatlama
stulunu arxa divarın böyrünә qoyub çıxışın ağzında oturmuşdu –
oturanda stulun necә şaqqıldadığını eşitmişdim. Fәnәrin işığı
mәn oturan sırada, amma әks tәrәfdә dolaşdı. İndi o, hәrbi
geyimli cavan bir adama yer göstәrirdi. Sonra fәnәr söndü, yanaşı
әylәşib, nәsә danışmağa başladılar. Söhbәtlәrindәn qulağıma bir
neçә kәlmә çatdı. Hәrbçi dә Havra gedirdi; çalışacaqdı ki, iki
hәftәyә Parisә qayıtsın. Gәlişinin dәqiq vaxtını qadına telefonla
bildirәcәkdi. Onlar lap yaxınımda әylәşmişdilәr – bizi yalnız
keçid ayırırdı. Ucadan danışırdılar, sanki burda nә mәn vardım,
nә dә qarşımızda yuxuya getmiş o iki fiqur. Sonra sәslәri yavaşıyıb
kәsildi, bir-birinә sıxılıb öpüşmәyә başladılar. Ekranda isә civiltili
sәs hәlә dә kadrları şәrh edirdi: tәtilçilәrin nümayişini, hansısa
xarici dövlәt xadiminin Parisә gәlişini, bombalama faktlarını…
Bu sәsin yerli-dibli batması ürәyimdәn olardı. Fikirlәşәndә ki,
bu adam sәsindә bir tikә emosiya sezilmәdәn indәn sonrakı
fәlakәtlәri dә eyni yeknәsәq ahәnglә vә ömrünün axırınacan şәrh
edәcәk – mәnim tüklәrim ürpәşdi.
İndi sarışın biletsatan öz dostunun dizlәri üstündә oturmuşdu
vә qadının ritmik hәrәkәtlәri stul yaylarının cırıltısıyla müşayiәt
olunurdu. Diktorun civiltili sәsi tezliklә onun ah-uflarını boğub,
iniltilәrini eşidilmәz etdi.
“Roma hәyәti”nә çıxanda ciblәrimi eşәlәyib baxdım ki, görüm
nә qәdәr pulum qalıb? Onca frank. Taksiyә çatardı. Fikirlәşdim
ki, taksi metrodan tez olar: metroda gәrәk “Opera” stansiyasında
qatarı dәyişib, çamadanla uzun dәhlizi keçәsәn.
