Page 604 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 604
Ïàòðèê Ìîäèàíî
nәsә soruşmağa macal yoxdu; hәm gec idi, hәm dә onun üstünә
daha әlimdәki bu dәmir çamadanla getmәyәcәkdim ki.
Mәn çarpayının qırağında oturdum. Burnuma qәfil dәyәn efir
iyindәn ürәyim sancdı: sanki Jaklin bu otaqdan indicә çıxmışdı.
Binanı tәrk etmәzdәn qabaq, hәr necә olsa, otağından işıq
gәlәn kоnserjyenin qapısını döymәkdәn özümü saxlaya bilmәdim.
Bәstәboy, qarabuğdayı bir kişi qapını azca aralayıb başını çölә
çıxartdı; şübhәli nәzәrlәrlә mәni süzmәyә başladı.
– Mәnә doktor Rob lazımdır, – dedim.
– Doktor Rob hazırda Parisdәdir.
– Bilmirsiz onu necә tapa bilәrәm?
Bu sual kişinin şübhәsini daha da artırdı – gözlәri әlimdәki
dәmir çamadana zillәndi.
– Sizdә onun ünvanı var?
– Mәn onu sizә verә bilmәrәm, müsyö. Mәn axı bilmirәm, siz
kimsiniz.
– Mәn doktor Robun qohumuyam. Orduda xidmәt edirәm.
Bir neçә günlüyә ezamiyyәtә buraxılmışam.
Mәnim hesabımca, bu tәfәrrüat onu bir qәdәr sakitlәşdirdi.
– Doktor Rob özünün Beustdakı evindәdir.
Bu ad mәnә tanış olmadığından tәkrar bir dә soruşdum vә
konserjyе hecalamaq mәcburiyyәtindә qaldı: “Be-ust”.
– Üzr istәyirәm, – dedim, – mәn elә bilirdim doktor Rob daha
burda yaşamır: ev sakinlәrinin siyahısında başqa soyad göstәrilib.
Bunu deyib barmağımı lövhәdәki Karto soyadına tuşladım.
– O, doktor Robun hәmkarıdır…
Vә onun sifәti yenidәn tutuldu. “Xudahafiz, müsyö” deyib
qapını sәrt şәkildә örtdü.
Küçәyә çıxıb metronun “Sen-Lazar vağzalı” stansiyasınacan
piyada getmәk qәrarına gәldim. Çamadan qәti ağır deyildi. Bulvar
boş, evlәrin pәncәrәlәri qaranlıq idi. Yalnız hәrdәnbir hansısa
nәsә soruşmağa macal yoxdu; hәm gec idi, hәm dә onun üstünә
daha әlimdәki bu dәmir çamadanla getmәyәcәkdim ki.
Mәn çarpayının qırağında oturdum. Burnuma qәfil dәyәn efir
iyindәn ürәyim sancdı: sanki Jaklin bu otaqdan indicә çıxmışdı.
Binanı tәrk etmәzdәn qabaq, hәr necә olsa, otağından işıq
gәlәn kоnserjyenin qapısını döymәkdәn özümü saxlaya bilmәdim.
Bәstәboy, qarabuğdayı bir kişi qapını azca aralayıb başını çölә
çıxartdı; şübhәli nәzәrlәrlә mәni süzmәyә başladı.
– Mәnә doktor Rob lazımdır, – dedim.
– Doktor Rob hazırda Parisdәdir.
– Bilmirsiz onu necә tapa bilәrәm?
Bu sual kişinin şübhәsini daha da artırdı – gözlәri әlimdәki
dәmir çamadana zillәndi.
– Sizdә onun ünvanı var?
– Mәn onu sizә verә bilmәrәm, müsyö. Mәn axı bilmirәm, siz
kimsiniz.
– Mәn doktor Robun qohumuyam. Orduda xidmәt edirәm.
Bir neçә günlüyә ezamiyyәtә buraxılmışam.
Mәnim hesabımca, bu tәfәrrüat onu bir qәdәr sakitlәşdirdi.
– Doktor Rob özünün Beustdakı evindәdir.
Bu ad mәnә tanış olmadığından tәkrar bir dә soruşdum vә
konserjyе hecalamaq mәcburiyyәtindә qaldı: “Be-ust”.
– Üzr istәyirәm, – dedim, – mәn elә bilirdim doktor Rob daha
burda yaşamır: ev sakinlәrinin siyahısında başqa soyad göstәrilib.
Bunu deyib barmağımı lövhәdәki Karto soyadına tuşladım.
– O, doktor Robun hәmkarıdır…
Vә onun sifәti yenidәn tutuldu. “Xudahafiz, müsyö” deyib
qapını sәrt şәkildә örtdü.
Küçәyә çıxıb metronun “Sen-Lazar vağzalı” stansiyasınacan
piyada getmәk qәrarına gәldim. Çamadan qәti ağır deyildi. Bulvar
boş, evlәrin pәncәrәlәri qaranlıq idi. Yalnız hәrdәnbir hansısa
