Page 600 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 600
Ïàòðèê Ìîäèàíî
Bunu deyib ötkәmcәsinә düz mәnim gözlәrimә baxdı:
– Mәn hәlә ki, başqa cür bacarmıram… Amma bu tip bizә
gәrәk deyil…
Ağzımı doldurmuşdum ki, nәsә soruşum, amma Jaklin әlini
dolabçaya sarı uzadıb lampanı söndürdü. Sonra mәnә tәrәf әyildi
– boğazımda incә dodaqların tәmasını hiss etdim.
– Necә bilirsiniz, bәlkә bu dәqiqә başqa şeylәr barәsindә
düşünәk, razısınız?
Haqlıydı. Biz bilmirdik ki, gәlәcәk bizimçün hansı fәsadları,
hansı xoşagәlmәz sürprizlәri hazırlayır.
Saat yeddidә kimsә qapını döydü. Xırıltılı bir sәs bildirdi: “Sizi
telefona çağırırlar”. Jaklin yataqdan qalxdı, lampanı yandırmadan
mәnim plaşımı geyinib otaqdan çıxdı; qapı yarıaçıq qaldı.
Telefon dәhlizin divarından asılmışdı. Mәn onun “hә”-“yox”
kәlmәlәrini, “Mәnim bu axşam ora gәlmәyim qәti lazım deyil”
cümlәsini tәkrarladığını eşidirdim – sanki müsahibi onu başa
düşmürdü. Ya da Jaklin istәyirdi ki, onu dilә tutsunlar.
Otağa qayıdıb qapını örtdü, keçib çarpayıda oturdu. Mәzәli
görkәmi vardı: plaşım әyninә çox gen idi; qollarını geri qatlamışdı.
– Yarım saatdan sonra görüşmәliyik. Dalımca gәlәcәk. Elә
bilir burda tәkәm…
Sonra mәnә lap yaxın oturub pıçıldadı:
– İstәyirәm mәnә bir xidmәt göstәrәsiniz…
Demәli belә: Karto onu öz tanışlarının yanına, şam yemәyinә
aparır. Sonrasını isә Jaklin heç özü dә bilmir; bilmir ki, gecә nәylә
qurtaracaq. O ki qaldı mәndәn umduğu xidmәtә – Kartonun
gәlişinәcәn lazımdır mehmanxanadan çıxım. Jaklin açarı mәnә
verir – Osman bulvarındakı mәnzilin açarını; mәn dә gedib
çamadanı ordan götürürәm. Çamadan Kartonun diş kabinetlәrindәn
birindәdir. Pәncәrәnin yanındakını götürmәliyәm. Götürәn kimi
dә bura, nömrәyә gәtirmәliyәm. Vәssalam, bundan asan nә var ki?
Özü isә saat onda mәnә zәng vurub harda görüşәcәyimizi bildirәcәk.
Bunu deyib ötkәmcәsinә düz mәnim gözlәrimә baxdı:
– Mәn hәlә ki, başqa cür bacarmıram… Amma bu tip bizә
gәrәk deyil…
Ağzımı doldurmuşdum ki, nәsә soruşum, amma Jaklin әlini
dolabçaya sarı uzadıb lampanı söndürdü. Sonra mәnә tәrәf әyildi
– boğazımda incә dodaqların tәmasını hiss etdim.
– Necә bilirsiniz, bәlkә bu dәqiqә başqa şeylәr barәsindә
düşünәk, razısınız?
Haqlıydı. Biz bilmirdik ki, gәlәcәk bizimçün hansı fәsadları,
hansı xoşagәlmәz sürprizlәri hazırlayır.
Saat yeddidә kimsә qapını döydü. Xırıltılı bir sәs bildirdi: “Sizi
telefona çağırırlar”. Jaklin yataqdan qalxdı, lampanı yandırmadan
mәnim plaşımı geyinib otaqdan çıxdı; qapı yarıaçıq qaldı.
Telefon dәhlizin divarından asılmışdı. Mәn onun “hә”-“yox”
kәlmәlәrini, “Mәnim bu axşam ora gәlmәyim qәti lazım deyil”
cümlәsini tәkrarladığını eşidirdim – sanki müsahibi onu başa
düşmürdü. Ya da Jaklin istәyirdi ki, onu dilә tutsunlar.
Otağa qayıdıb qapını örtdü, keçib çarpayıda oturdu. Mәzәli
görkәmi vardı: plaşım әyninә çox gen idi; qollarını geri qatlamışdı.
– Yarım saatdan sonra görüşmәliyik. Dalımca gәlәcәk. Elә
bilir burda tәkәm…
Sonra mәnә lap yaxın oturub pıçıldadı:
– İstәyirәm mәnә bir xidmәt göstәrәsiniz…
Demәli belә: Karto onu öz tanışlarının yanına, şam yemәyinә
aparır. Sonrasını isә Jaklin heç özü dә bilmir; bilmir ki, gecә nәylә
qurtaracaq. O ki qaldı mәndәn umduğu xidmәtә – Kartonun
gәlişinәcәn lazımdır mehmanxanadan çıxım. Jaklin açarı mәnә
verir – Osman bulvarındakı mәnzilin açarını; mәn dә gedib
çamadanı ordan götürürәm. Çamadan Kartonun diş kabinetlәrindәn
birindәdir. Pәncәrәnin yanındakını götürmәliyәm. Götürәn kimi
dә bura, nömrәyә gәtirmәliyәm. Vәssalam, bundan asan nә var ki?
Özü isә saat onda mәnә zәng vurub harda görüşәcәyimizi bildirәcәk.
