Page 540 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 540
Ïàòðèê Ìîäèàíî
şәnbәlәrdә. Onu tapıb vәziyyәtә aydınlıq gәtirmәsini istәyәcәkdim,
lap elә bәlkә dә onun kömәyiylә şәklimizi almağa çalışacaqdım.
Vә bax burda, özümә inamımı tamam itirdim. Mәnә elә gәlirdi
ki, әslindә heç burda deyilәm vә bu şәhәrin bu küncündә öz
yerimi heç vaxt tapa bilmәyәcәm. Mәn küçәlәrdә inamla addımlayan
adamlara hәsәd aparırdım. Onların ayağının altından torpaq heç
hara qaçası deyildi. Bax, üçümüz – Rene, it, bir dә mәn gәzәndә
bu küçәlәr, bu bağçalar bizә o qәdәr tanış, o qәdәr doğma idi ki,
lap özümüzün bir parçasına çevrilirdi. İndi isә bütün tellәr qırılıb,
mәn burda artığam – elә bil ölәndәn sonra bir dә qayıtmışam. İlk
günlәr otaqdan çıxmağa da qorxurdum. Amma sonra yavaş-
yavaş sәkilәr, daha başımı gicәllәndirәrәk ayağımın altından
qaçmadı. O yay mәn panik qorxu deyil, әksinә, qәribә bir hüzur
hiss edirdim. Axşamlar, adәtәn birlikdә gәzdiyimiz Holland-park
әtrafındakı kimsәsiz küçәlәrdә uzun-uzadı gәzib-dolaşırdım.
Lakin Rene ilә it o biri, keçmiş hәyatımda qalmışdı. Vә bu
küçәlәrә, bağlara nә qәdәr dönsәm dә, ya da şәnbә günlәri Porto-
bellonun qәlәbәliyinә nә qәdәr girsәm dә xeyri yoxdur, keçmiş
hisslәri bir dә yaşamaq mәnә qismәt olan deyil.
***
O vaxtdan bәri Allere meydanındakı kafeyә sәhәr saat on bir
üçün gәlirdim. Sallaqxana olan küçәni görmәmәk üçün yolumu
xeyli uzatmalı olurdum. Yәqin, bu vaxt “onlar” özlәrinin qanlı
ayaqqabıları vә önlüklәrindә, növbәti dәfә qәlyanaltı edirdilәr,
puldan şişmiş pulqabıları da yanlarında olurdu. Allere meydanında
müştәrilәr gündüz gәlәnlәrdәn fәrqlәnirdi. Naharadәk kafedә
yalnız ikimiz olurduq – mәn, bir dә mәktәbli dәftәrlәrini yoxlayan,
tәxminәn otuz yaşı olan bir kişi. Bir azdan başqa müştәrilәr dә
gәlirdi. Onlar qonşuluqda işlәyirdilәr. Kafe sahibi bu qrupu
“telefon şirkәti” adlandırırdı. Onlara hәmişә masa çatmırdı,
şәnbәlәrdә. Onu tapıb vәziyyәtә aydınlıq gәtirmәsini istәyәcәkdim,
lap elә bәlkә dә onun kömәyiylә şәklimizi almağa çalışacaqdım.
Vә bax burda, özümә inamımı tamam itirdim. Mәnә elә gәlirdi
ki, әslindә heç burda deyilәm vә bu şәhәrin bu küncündә öz
yerimi heç vaxt tapa bilmәyәcәm. Mәn küçәlәrdә inamla addımlayan
adamlara hәsәd aparırdım. Onların ayağının altından torpaq heç
hara qaçası deyildi. Bax, üçümüz – Rene, it, bir dә mәn gәzәndә
bu küçәlәr, bu bağçalar bizә o qәdәr tanış, o qәdәr doğma idi ki,
lap özümüzün bir parçasına çevrilirdi. İndi isә bütün tellәr qırılıb,
mәn burda artığam – elә bil ölәndәn sonra bir dә qayıtmışam. İlk
günlәr otaqdan çıxmağa da qorxurdum. Amma sonra yavaş-
yavaş sәkilәr, daha başımı gicәllәndirәrәk ayağımın altından
qaçmadı. O yay mәn panik qorxu deyil, әksinә, qәribә bir hüzur
hiss edirdim. Axşamlar, adәtәn birlikdә gәzdiyimiz Holland-park
әtrafındakı kimsәsiz küçәlәrdә uzun-uzadı gәzib-dolaşırdım.
Lakin Rene ilә it o biri, keçmiş hәyatımda qalmışdı. Vә bu
küçәlәrә, bağlara nә qәdәr dönsәm dә, ya da şәnbә günlәri Porto-
bellonun qәlәbәliyinә nә qәdәr girsәm dә xeyri yoxdur, keçmiş
hisslәri bir dә yaşamaq mәnә qismәt olan deyil.
***
O vaxtdan bәri Allere meydanındakı kafeyә sәhәr saat on bir
üçün gәlirdim. Sallaqxana olan küçәni görmәmәk üçün yolumu
xeyli uzatmalı olurdum. Yәqin, bu vaxt “onlar” özlәrinin qanlı
ayaqqabıları vә önlüklәrindә, növbәti dәfә qәlyanaltı edirdilәr,
puldan şişmiş pulqabıları da yanlarında olurdu. Allere meydanında
müştәrilәr gündüz gәlәnlәrdәn fәrqlәnirdi. Naharadәk kafedә
yalnız ikimiz olurduq – mәn, bir dә mәktәbli dәftәrlәrini yoxlayan,
tәxminәn otuz yaşı olan bir kişi. Bir azdan başqa müştәrilәr dә
gәlirdi. Onlar qonşuluqda işlәyirdilәr. Kafe sahibi bu qrupu
“telefon şirkәti” adlandırırdı. Onlara hәmişә masa çatmırdı,
