Page 539 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 539
Òàíûìàäûüûìûç ãàäûíëàð 539
küçәni tәmizlәsinlәr. Onların sәrt, lakin şәkildәn dә bәlli olduğu
kimi, artıq qocalmış görünәn başçısı dәridәn dizәdәk, qısa Tirol
şalvarı geyirdi –baxmayaraq ki, sallaq qarnı vardı vә artıq xeyli
yaşlı idi. O, yerdә sürünәrәk sәkini yuyan yazıq adamlara baxarkәn
xain bir tәbәssümlә gülümsünürdü. Rene mәnә izah edirdi ki,
hәmin bu kök kişi hәlә qadının nә olduğunu bilmir, bakirәdir. O
lap qocalana kimi yaşayacaq vә gön çәkmәlәrin, soyumuş külün
qoxusu arasında, mәhәbbәtin nә olduğunu bilmәdәn ölәcәk.
Özümә sual etdim ki, bәs bizim fotoşәklimizi vermәyәn hәmin
o qarasaç kişi nә edәcәk. Yәqin, şәkli cırıb tullayacaq. Ya da dalınca
kimsәnin gәlmәdiyini bәhanә edәcәk, yaxud da mәnim başıma gә-
tirdiyi kimi, nömrәnin düz gәlmәmәsini söylәyib heç kәsә vermәdiyi
bir yığın fotoşәklin arasına atacaq. Bәlkә dә onun hәrәkәti heç qә-
zәbindәn deyildi, yorğunluğundan, ya da biganәliyindәn idi. Onun
piştaxta arxasındakı işi yeknәsәqlikdә elә mәnim “Barker”dәki
işimә bәnzәyirdi – bütün günü ayaqda qalmaq. Mәn dә öz bәdbәxt-
liyimdәn gәlib, ora çıxmışdım. Lotereya kimiydi dә, bir başqası da
bu vәziyyәtә düşә bilәrdi, çünki 0032 nәhs nömrәymiş.
Bunu sonrakı günlәr, Portobelloda, fotoqrafın bizim üçümüzü
– Reneni, mәni, bir dә iti çәkdiyi yerlәrdә dolaşarkәn dәrk
elәdim. Onda şәnbә günüydü – әn adi şәnbәlәrdәn biri vә it adәti
üzrә bizim aramızda addımlayırdı. Şәklin sol küncündә yәqin ki,
Renenin bir neçә köhnә kitab aldığı keçmiş mәktәbin giriş
qapısını da seçmәk olardı. Vә bәlkә dә hardasa, bizim arxamızda,
bu küçәnin Çeplou Villasla tinindәn antikvar dükanına aparan
enişdә hәmin o yoldanötәnin silueti dә görünürdü. Qısası, gәlәcәk
üçün bir sәnәd, bir sübut sayıla bilәcәk bir şey idi bu şәkil – onun
sübutu ki, bir dәfә yayda, şәnbә günü, Londonda, günorta biz
Portobello küçәsindәn keçirdik – Rene, it vә mәn.
Ora tәk qayıtdığım elә ilk şәnbә günü küçәdә artıq çox adam
vardı. Amma fotoqraf orda deyildi – nә o gün, nә dә bütün qalan
küçәni tәmizlәsinlәr. Onların sәrt, lakin şәkildәn dә bәlli olduğu
kimi, artıq qocalmış görünәn başçısı dәridәn dizәdәk, qısa Tirol
şalvarı geyirdi –baxmayaraq ki, sallaq qarnı vardı vә artıq xeyli
yaşlı idi. O, yerdә sürünәrәk sәkini yuyan yazıq adamlara baxarkәn
xain bir tәbәssümlә gülümsünürdü. Rene mәnә izah edirdi ki,
hәmin bu kök kişi hәlә qadının nә olduğunu bilmir, bakirәdir. O
lap qocalana kimi yaşayacaq vә gön çәkmәlәrin, soyumuş külün
qoxusu arasında, mәhәbbәtin nә olduğunu bilmәdәn ölәcәk.
Özümә sual etdim ki, bәs bizim fotoşәklimizi vermәyәn hәmin
o qarasaç kişi nә edәcәk. Yәqin, şәkli cırıb tullayacaq. Ya da dalınca
kimsәnin gәlmәdiyini bәhanә edәcәk, yaxud da mәnim başıma gә-
tirdiyi kimi, nömrәnin düz gәlmәmәsini söylәyib heç kәsә vermәdiyi
bir yığın fotoşәklin arasına atacaq. Bәlkә dә onun hәrәkәti heç qә-
zәbindәn deyildi, yorğunluğundan, ya da biganәliyindәn idi. Onun
piştaxta arxasındakı işi yeknәsәqlikdә elә mәnim “Barker”dәki
işimә bәnzәyirdi – bütün günü ayaqda qalmaq. Mәn dә öz bәdbәxt-
liyimdәn gәlib, ora çıxmışdım. Lotereya kimiydi dә, bir başqası da
bu vәziyyәtә düşә bilәrdi, çünki 0032 nәhs nömrәymiş.
Bunu sonrakı günlәr, Portobelloda, fotoqrafın bizim üçümüzü
– Reneni, mәni, bir dә iti çәkdiyi yerlәrdә dolaşarkәn dәrk
elәdim. Onda şәnbә günüydü – әn adi şәnbәlәrdәn biri vә it adәti
üzrә bizim aramızda addımlayırdı. Şәklin sol küncündә yәqin ki,
Renenin bir neçә köhnә kitab aldığı keçmiş mәktәbin giriş
qapısını da seçmәk olardı. Vә bәlkә dә hardasa, bizim arxamızda,
bu küçәnin Çeplou Villasla tinindәn antikvar dükanına aparan
enişdә hәmin o yoldanötәnin silueti dә görünürdü. Qısası, gәlәcәk
üçün bir sәnәd, bir sübut sayıla bilәcәk bir şey idi bu şәkil – onun
sübutu ki, bir dәfә yayda, şәnbә günü, Londonda, günorta biz
Portobello küçәsindәn keçirdik – Rene, it vә mәn.
Ora tәk qayıtdığım elә ilk şәnbә günü küçәdә artıq çox adam
vardı. Amma fotoqraf orda deyildi – nә o gün, nә dә bütün qalan
