Page 534 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 534
Ïàòðèê Ìîäèàíî
onlardan danışırdı, amma mәn daha qulaq asa bilmirdim. İstәyirdim
tәmiz hava udam, Parisi tәrk edib gedәm vә bir dә görәm ki,
mәnә öz studiyasının açarını verәrkәn mәhәllәsi barәdә heç nә
demәyәn hәmin o avstriyalı kimi hardasa mavi dәnizin sahilindәyәm.
Mәn studiyada getdikcә daha çox vaxt keçirirdim – kitab oxuyur,
musiqiyә qulaq asırdım. Vә öz-özümә deyirdim ki, burda, Parisin
darvazası önündә tәk-tәnha qalmağım heç tәsadüfi deyil.
Mәn bir sәrhәdә çatıb onun o biri üzünә addım ataraq yeni
hәyatı tanımaq әrәfәsindә müvәqqәti olaraq ayaq saxlamışdım.
Rәflәrdәki bütün bu kitablar mәni uzaq sәfәrә çağırırdı. Avstriyalı
yәqin, burda özünün iki uçuşu arasındakı zamanı yaşayırdı; bu
mәnzil onun üçün bir keçid mәntәqәsi idi vә onun vaxtı yox idi
ki, mәhәllәlәrindә nә baş verdiyi barәdә düşünsün... Amma elә
mәnim üçün dә bu yerlәr etibarlı sığınacaq olardı – әgәr dan yeri
sökülәndә nalların çaqqıltısını eşitmәsәydim. Hәyәtdә, tәrk edilmiş
kiçik pavilyonda bişmiş gildәn bir qadın büstü düşüb qalmışdı vә
bir dә yonmağa başladıqları iri bir daş. Yәqin, orda bir zamanlar
heykәltәraş yaşayırmış. Hәyәtin ortasında bir ağac vardı. Yazda,
onun meh әsdirәn yarpaqlarını elә çarpayıdan qalxmadan, enli
pәncәrәdәn görmәk olardı. Hәr gün mәn ümidlә nahar vaxtını
gözlәyirdim ki, piyada Allere meydanına yollanım. Əgәr Vojirar
küçәsindәki kinoteatrda keçirdiyim axşamları saymasaq, nahar
saatı günün yeganә vaxtı idi ki, mәn içimdә bir hüzur duyurdum.
Burda, kafedә hәr şey saat mexanizminin işi qәdәr dәqiq tәkrar
olunurdu. Elektrik bilyardının şaqqıltısı, meydandan öz klinikasına
düz saat iki otuzda gedәn ağ xalatlı adam. Giriş qapısının
ağzındakı sәkidә köpәk. Dayanan yük maşını vә piştaxta qarşısında
kafedәn çıxarkәn biri üzümә gülәn iki kişi. Bu o demәk idi ki,
mәn burda, bu kafedә öz yerimi vә saatımı başqa adamlar arasında
möhkәm tutmuşdum. Vә hәr dәfә yük maşınından düşәn kişilәrdәn
biri “Winter Shade of Pale”ni oxudurdu. Adama elә gәlirdi ki, o,
onlardan danışırdı, amma mәn daha qulaq asa bilmirdim. İstәyirdim
tәmiz hava udam, Parisi tәrk edib gedәm vә bir dә görәm ki,
mәnә öz studiyasının açarını verәrkәn mәhәllәsi barәdә heç nә
demәyәn hәmin o avstriyalı kimi hardasa mavi dәnizin sahilindәyәm.
Mәn studiyada getdikcә daha çox vaxt keçirirdim – kitab oxuyur,
musiqiyә qulaq asırdım. Vә öz-özümә deyirdim ki, burda, Parisin
darvazası önündә tәk-tәnha qalmağım heç tәsadüfi deyil.
Mәn bir sәrhәdә çatıb onun o biri üzünә addım ataraq yeni
hәyatı tanımaq әrәfәsindә müvәqqәti olaraq ayaq saxlamışdım.
Rәflәrdәki bütün bu kitablar mәni uzaq sәfәrә çağırırdı. Avstriyalı
yәqin, burda özünün iki uçuşu arasındakı zamanı yaşayırdı; bu
mәnzil onun üçün bir keçid mәntәqәsi idi vә onun vaxtı yox idi
ki, mәhәllәlәrindә nә baş verdiyi barәdә düşünsün... Amma elә
mәnim üçün dә bu yerlәr etibarlı sığınacaq olardı – әgәr dan yeri
sökülәndә nalların çaqqıltısını eşitmәsәydim. Hәyәtdә, tәrk edilmiş
kiçik pavilyonda bişmiş gildәn bir qadın büstü düşüb qalmışdı vә
bir dә yonmağa başladıqları iri bir daş. Yәqin, orda bir zamanlar
heykәltәraş yaşayırmış. Hәyәtin ortasında bir ağac vardı. Yazda,
onun meh әsdirәn yarpaqlarını elә çarpayıdan qalxmadan, enli
pәncәrәdәn görmәk olardı. Hәr gün mәn ümidlә nahar vaxtını
gözlәyirdim ki, piyada Allere meydanına yollanım. Əgәr Vojirar
küçәsindәki kinoteatrda keçirdiyim axşamları saymasaq, nahar
saatı günün yeganә vaxtı idi ki, mәn içimdә bir hüzur duyurdum.
Burda, kafedә hәr şey saat mexanizminin işi qәdәr dәqiq tәkrar
olunurdu. Elektrik bilyardının şaqqıltısı, meydandan öz klinikasına
düz saat iki otuzda gedәn ağ xalatlı adam. Giriş qapısının
ağzındakı sәkidә köpәk. Dayanan yük maşını vә piştaxta qarşısında
kafedәn çıxarkәn biri üzümә gülәn iki kişi. Bu o demәk idi ki,
mәn burda, bu kafedә öz yerimi vә saatımı başqa adamlar arasında
möhkәm tutmuşdum. Vә hәr dәfә yük maşınından düşәn kişilәrdәn
biri “Winter Shade of Pale”ni oxudurdu. Adama elә gәlirdi ki, o,
