Page 531 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 531
Òàíûìàäûüûìûç ãàäûíëàð 531
addımlayır, onun cilovundan çәkirdi. Onlar kafedәn ötüb, Bransyon
küçәsinә buruldular. Daha onları görmәdim, qulaqlarıma yalnız
nallarının çaqqıltısı yetişirdi vә mәn bu sәsin bitәcәyi dәqiqәnin
intizarında yerimdәcә donub qalmışdım.
Kafenin sahibi mәnә piştaxta arxasından göz qoyurdu. Mәnә
dedi ki, bu sәhәr at elә çox deyildi. Bir dә bunu dedi ki, onları
Neyidәn, bulvarlardan keçirәrәk gәtirirlәr. Atları yerişindәn o
dәqiqә tanıyırdı. Mәsәlәn, daha kara gәlmәyәn, artıq lazımsız
olan sirk atlarını. Hәrdәnbir belәlәri dә olurdu. Ya da varlı mә-
hәllәlәrdәn olan atları...
– Siz sakit ola bilәrsiniz... Sallaqxanadan olan bu cәnablar
mәnim kafemә gәlmirlәr. Onlar başqa yerә, küçәnin digәr başındakı
kafeyә gedirlәr.
O qeyri-müәyyәn bir tәrzdә Bransyon küçәsi tәrәfә işarә etdi
– atlar da sırayla ora gedirdi.
Hәmin zamandan etibarәn mәn Bransyon küçәsindәn hәr
vәchlә yan keçirdim. Amma hara gedәydim? Otaq kirayәlәmәk
üçün pulum az idi. Londona da qayıtmaq istәmirdim. Bir dә ki,
harda yaşamağın nә fәrqi var – ya bu mәhәllәdә, ya da başqasında
– bәyәm bununla nәyisә dәyişmәk olar? Mәn onsuz da zülmәtdәn
çıxaraq sırayla gedәn vә döngәdә yoxa çıxan o atları, qara
ayğırın yüyәnindәn çәkәrәk aparan hәmin o ağ şalvarlı “qardian”ı
beynimdәn heç vaxt çıxara bilmәyәcәm. At onunla getmәk
istәmirdi, әgәr imkan versәydilәr, kim bilir, qaçıb hara gedәrdi...
***
Mәn yenә metroya minmәk istәdim. Lakin Monparnasda özümlә
bacarmadım ki, yoluma davam edә bilim. Mәcbur olub Allere
meydanındakı kafeyә piyada qayıtdım. Gәrәk öyrәnәydim ki, bu
yaxınlıqda qarşı tәrәfә keçәn avtobusun dayanacağı varmı. Amma
günlәr keçir, mәnsә bunu heç öyrәnmәyә dә cәhd göstәrmirdim.
addımlayır, onun cilovundan çәkirdi. Onlar kafedәn ötüb, Bransyon
küçәsinә buruldular. Daha onları görmәdim, qulaqlarıma yalnız
nallarının çaqqıltısı yetişirdi vә mәn bu sәsin bitәcәyi dәqiqәnin
intizarında yerimdәcә donub qalmışdım.
Kafenin sahibi mәnә piştaxta arxasından göz qoyurdu. Mәnә
dedi ki, bu sәhәr at elә çox deyildi. Bir dә bunu dedi ki, onları
Neyidәn, bulvarlardan keçirәrәk gәtirirlәr. Atları yerişindәn o
dәqiqә tanıyırdı. Mәsәlәn, daha kara gәlmәyәn, artıq lazımsız
olan sirk atlarını. Hәrdәnbir belәlәri dә olurdu. Ya da varlı mә-
hәllәlәrdәn olan atları...
– Siz sakit ola bilәrsiniz... Sallaqxanadan olan bu cәnablar
mәnim kafemә gәlmirlәr. Onlar başqa yerә, küçәnin digәr başındakı
kafeyә gedirlәr.
O qeyri-müәyyәn bir tәrzdә Bransyon küçәsi tәrәfә işarә etdi
– atlar da sırayla ora gedirdi.
Hәmin zamandan etibarәn mәn Bransyon küçәsindәn hәr
vәchlә yan keçirdim. Amma hara gedәydim? Otaq kirayәlәmәk
üçün pulum az idi. Londona da qayıtmaq istәmirdim. Bir dә ki,
harda yaşamağın nә fәrqi var – ya bu mәhәllәdә, ya da başqasında
– bәyәm bununla nәyisә dәyişmәk olar? Mәn onsuz da zülmәtdәn
çıxaraq sırayla gedәn vә döngәdә yoxa çıxan o atları, qara
ayğırın yüyәnindәn çәkәrәk aparan hәmin o ağ şalvarlı “qardian”ı
beynimdәn heç vaxt çıxara bilmәyәcәm. At onunla getmәk
istәmirdi, әgәr imkan versәydilәr, kim bilir, qaçıb hara gedәrdi...
***
Mәn yenә metroya minmәk istәdim. Lakin Monparnasda özümlә
bacarmadım ki, yoluma davam edә bilim. Mәcbur olub Allere
meydanındakı kafeyә piyada qayıtdım. Gәrәk öyrәnәydim ki, bu
yaxınlıqda qarşı tәrәfә keçәn avtobusun dayanacağı varmı. Amma
günlәr keçir, mәnsә bunu heç öyrәnmәyә dә cәhd göstәrmirdim.
