Page 533 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 533
Òàíûìàäûüûìûç ãàäûíëàð 533
bilmәk istәyirdim ki, bu barәdә onlar nә düşünür. Çoxmilyonluq
şәhәrdә bizim kimilәr – sallaqxanaya kәsilmәyә aparılan atlardan
xәbәri olanlar az idi.
Bomboş, sәssiz-sәmirsiz Bransyon küçәsinә çatdım. Boş,
sәssiz idi. Bu gec saatda bütün kafelәr bağlanmışdı. Mәnim
yadıma “Terminyus” sahibinin danışdıqlarının tәfәrrüatı düşdü.
“Qatillәr” – onları belә adlandırırdı, – işdәn sonra qәlyanaltı
elәmәk üçün sallaqxanayla üzbәüzdәki kafeyә gedirdilәr – hәmin
o kafeyә ki, mәn orada üzәrinә qan çilәnmiş yonqar görmüşdüm.
Qalın pulqabısı olan kişilәr – at dәllalları, alverçilәr, qәssablar
idi. “Qatilә” bir atı kәsmәk üçün hardasa on dәqiqә vaxt lazım
idi. O birilәr isә heyvanları bazar ertәsi vә cümә axşamları alıb-
satırdılar. Pulunu hәmişә nağd verirdilәr vә bu zaman pulları
yalnız pulqabında saxlamırdılar – bәzilәri onu çәkmә qutusunun
içindә saxlayırdı, bәzәn isә, kafedә oturanda pul dәstәlәrini salfet
kağızına bükürdülәr vә bütün bu adamların üzәrindә qanın turş
qoxusu dolaşırdı – “qatillәrin” çәkmә vә önlüklәrinә bulaşan
qanın. Atları yalnız Neyidәn gәtirmirdilәr, onları uzaqdan yük
maşınlarında vә vaqonlarda gәtirirdilәr vә bizlәr sәhәrin alatoranında
nallarının sәsini eşidirdik: heyvanları öz ölüm saatlarını gözlәdiyi
mәhәllәnin tövlәlәrindәn çıxaranda. Belә tövlәlәr burda kifayәt
qәdәr çox idi. İş sәhәr saat dörddә başlanırdı. Yük maşınları,
vaqonlar, kafe masası arxasında әldәn-әlә keçәn pul dәstәlәri...
Dar, ağ şalvarlı, kәhәr atın yüyәnindәn tutub aparan hәmin o
adam burda ötәn il peyda olmuşdu. Ona zәhmәti müqabilindә bir
az pul verirdilәr. Kimsә bilmirdi ki, o hardan gәlib. Bәlkә Ka-
marqdan idi. Hamı onu “qardian” çağırırdı. “Terminus”un sahibi
bütün bunları özünün ağzından ilıq su kimi axan yazıq, az qala
ağlağan sәsiylә danışırdı. Adama elә gәlirdi ki, mәnim burda
olduğumu unudub vә bunları özü üçün danışır. Hәtta mәn ayağa
qalxıb, qapıya doğru gedәndә dә o, yeni-yeni tәfәrrüatlar xatırlayır,
bilmәk istәyirdim ki, bu barәdә onlar nә düşünür. Çoxmilyonluq
şәhәrdә bizim kimilәr – sallaqxanaya kәsilmәyә aparılan atlardan
xәbәri olanlar az idi.
Bomboş, sәssiz-sәmirsiz Bransyon küçәsinә çatdım. Boş,
sәssiz idi. Bu gec saatda bütün kafelәr bağlanmışdı. Mәnim
yadıma “Terminyus” sahibinin danışdıqlarının tәfәrrüatı düşdü.
“Qatillәr” – onları belә adlandırırdı, – işdәn sonra qәlyanaltı
elәmәk üçün sallaqxanayla üzbәüzdәki kafeyә gedirdilәr – hәmin
o kafeyә ki, mәn orada üzәrinә qan çilәnmiş yonqar görmüşdüm.
Qalın pulqabısı olan kişilәr – at dәllalları, alverçilәr, qәssablar
idi. “Qatilә” bir atı kәsmәk üçün hardasa on dәqiqә vaxt lazım
idi. O birilәr isә heyvanları bazar ertәsi vә cümә axşamları alıb-
satırdılar. Pulunu hәmişә nağd verirdilәr vә bu zaman pulları
yalnız pulqabında saxlamırdılar – bәzilәri onu çәkmә qutusunun
içindә saxlayırdı, bәzәn isә, kafedә oturanda pul dәstәlәrini salfet
kağızına bükürdülәr vә bütün bu adamların üzәrindә qanın turş
qoxusu dolaşırdı – “qatillәrin” çәkmә vә önlüklәrinә bulaşan
qanın. Atları yalnız Neyidәn gәtirmirdilәr, onları uzaqdan yük
maşınlarında vә vaqonlarda gәtirirdilәr vә bizlәr sәhәrin alatoranında
nallarının sәsini eşidirdik: heyvanları öz ölüm saatlarını gözlәdiyi
mәhәllәnin tövlәlәrindәn çıxaranda. Belә tövlәlәr burda kifayәt
qәdәr çox idi. İş sәhәr saat dörddә başlanırdı. Yük maşınları,
vaqonlar, kafe masası arxasında әldәn-әlә keçәn pul dәstәlәri...
Dar, ağ şalvarlı, kәhәr atın yüyәnindәn tutub aparan hәmin o
adam burda ötәn il peyda olmuşdu. Ona zәhmәti müqabilindә bir
az pul verirdilәr. Kimsә bilmirdi ki, o hardan gәlib. Bәlkә Ka-
marqdan idi. Hamı onu “qardian” çağırırdı. “Terminus”un sahibi
bütün bunları özünün ağzından ilıq su kimi axan yazıq, az qala
ağlağan sәsiylә danışırdı. Adama elә gәlirdi ki, mәnim burda
olduğumu unudub vә bunları özü üçün danışır. Hәtta mәn ayağa
qalxıb, qapıya doğru gedәndә dә o, yeni-yeni tәfәrrüatlar xatırlayır,
