Page 521 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 521
Òàíûìàäûüûìûç ãàäûíëàð 521
– Bircә mәnә “müsyö” demәyin! Heç olmasa, bu axşam...
Yenә özünün murdar tәbәssümüylә gülümsünürdü.
Biz divarlarına ağac panellәr vurulmuş, çox da böyük olmayan
otağa girdik. Bir divarı kitab şkafları tuturdu. Kaminin yanında
divan vardı. Çilçıraq da yanırdı, kaminin üstündәki lampa da.
Divanda bir kişi әylәşmişdi. Biz içәri girәndә, qalxdı. Ortaboylu,
yaşı tәxminәn elә müsyö Aspeninki qәdәr, otuz beş yaşı olan
sarışın birisiydi. Əynindә bleyzeri, boğazında qalstuku vardı.
Bilәyindә qızıl zәncirbәnd parıldayırdı. Əlini mәnә uzadıb, özünü
tәqdim etdi:
– Mәnim adım Alendir. Siz isә Frederikin rәfiqәsisiniz, hә?
Nazik, cır-cır sәslә danışırdı. Sifәti dә elә bil әzik, xәstәhal idi
– vaxtından qabaq qocalmış kimi.
– Bu bizim yeni dayәmizdir, – müsyö Aspen dedi.
Kişi o dәqiqә mәnә nifrәt ifadә edәn nәzәrlәrlә baxdı: yәni,
bu nә rәzil mәxluqdur belә... Vә başını tәrpәtdi.
Alçaq masanın üstündә – yarımçıq konyak şüşәsi olan mәcmәyi.
Yanında iki bakal. Vә içindә sönmüş siqar olan külqabı.
– Əylәşin, – deyә müsyö Aspen dillәndi.
Mәn divanın yanındakı dәri kresloya oturdum, çantam da
dizimin üstündәydi.
– Rahat oturun, rahatlanın!
O, çantanı mәndәn aldı vә kreslo ilә divanın arasında yerә
qoydu. O birisi hәlә dә mәni diqqәtlә süzürdü; üzündә tәbәssüm
vardı, amma gülümsәmәyi dә saxta idi, onun soyuq gözlәrinin
bu tәbәssümdә heç bir iştirakı yox idi.
– Bir sözlә, o italyan restoranı bir şey deyildi, – müsyö Aspen
ona dedi.
Kaminin üstündә çәrçivәsi olan bir şәkil asılmışdı, qadın
şәkli. İşıqlı sifәt, parlaq tәbәssüm. Yәqin çox sevdiyi vә onu da
çox sevәn, bәlkә dә yeganә övladı olduğu anasının şәkliydi.
– Bircә mәnә “müsyö” demәyin! Heç olmasa, bu axşam...
Yenә özünün murdar tәbәssümüylә gülümsünürdü.
Biz divarlarına ağac panellәr vurulmuş, çox da böyük olmayan
otağa girdik. Bir divarı kitab şkafları tuturdu. Kaminin yanında
divan vardı. Çilçıraq da yanırdı, kaminin üstündәki lampa da.
Divanda bir kişi әylәşmişdi. Biz içәri girәndә, qalxdı. Ortaboylu,
yaşı tәxminәn elә müsyö Aspeninki qәdәr, otuz beş yaşı olan
sarışın birisiydi. Əynindә bleyzeri, boğazında qalstuku vardı.
Bilәyindә qızıl zәncirbәnd parıldayırdı. Əlini mәnә uzadıb, özünü
tәqdim etdi:
– Mәnim adım Alendir. Siz isә Frederikin rәfiqәsisiniz, hә?
Nazik, cır-cır sәslә danışırdı. Sifәti dә elә bil әzik, xәstәhal idi
– vaxtından qabaq qocalmış kimi.
– Bu bizim yeni dayәmizdir, – müsyö Aspen dedi.
Kişi o dәqiqә mәnә nifrәt ifadә edәn nәzәrlәrlә baxdı: yәni,
bu nә rәzil mәxluqdur belә... Vә başını tәrpәtdi.
Alçaq masanın üstündә – yarımçıq konyak şüşәsi olan mәcmәyi.
Yanında iki bakal. Vә içindә sönmüş siqar olan külqabı.
– Əylәşin, – deyә müsyö Aspen dillәndi.
Mәn divanın yanındakı dәri kresloya oturdum, çantam da
dizimin üstündәydi.
– Rahat oturun, rahatlanın!
O, çantanı mәndәn aldı vә kreslo ilә divanın arasında yerә
qoydu. O birisi hәlә dә mәni diqqәtlә süzürdü; üzündә tәbәssüm
vardı, amma gülümsәmәyi dә saxta idi, onun soyuq gözlәrinin
bu tәbәssümdә heç bir iştirakı yox idi.
– Bir sözlә, o italyan restoranı bir şey deyildi, – müsyö Aspen
ona dedi.
Kaminin üstündә çәrçivәsi olan bir şәkil asılmışdı, qadın
şәkli. İşıqlı sifәt, parlaq tәbәssüm. Yәqin çox sevdiyi vә onu da
çox sevәn, bәlkә dә yeganә övladı olduğu anasının şәkliydi.
