Page 518 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"
P. 518
Ïàòðèê Ìîäèàíî
yeyә zәng çaldı. Onlara Cenevrәdә bir hәftәlik dayә lazım idi –
uşaqlarının mürәbbiyәsi mәzuniyyәtdәn qayıdanadәk. İstәyirdilәr
ki, mәn gedim. Heç bilmirәm, niyә razılaşdım. Yәqin buralardan
birdәfәlik gedәnәdәk bir az pul qazanmaq istәyirdim. Amma ha-
ra gedәcәkdim axı? Heç bilmirdim, amma burdan qaçmaq istә-
yirdim, mümkün qәdәr uzaqlara. Elә portye dә mәnә ora getmәyi
mәslәhәt gördü. O, “müsyö Frederikә” böyük hörmәt bәslәyirdi
– bәlkә italyan taxtının varisinә bәnzәdiyinә görә? Mәnә danışdı
ki, müsyö Frederikin fransız babası hәlә müharibәyәdәk Amerikada,
sonralar sәnayedә tez-tez istifadә olunan xüsusi plastik kütlәnin
kәşfinә görә bir alәm sәrvәt toplamışdı. Tәxminәn on il qabaq
babasının pulları müsyö Frederikә miras qalmışdı. Elә bu pula
görә gah İsveçrәdә, gah Amerikada yaşayırdı vә o qәdәr varlı idi
ki, özünü adi insanların tabe olduğu bütün qanunlardan, bütün
şәrtiliklәrdәn üstün sayırdı. O, tez-tez bir neçә gün Ansidә dincә-
lirdi, çünki uşaqlıqda anası onu bura gәtirirmiş. Onun ümumiyyәtlә,
anasına münasibәti çox riqqәtlәndirici idi – o qәdәr sevirdi ki,
anasını... Portyenin sözlәri mәni şübhәlәndirmәliydi. Talluardakı
villada rastlaşdığım o tip dә anası üçün dәli-divanә idi.
***
Mәn onların evinә şam vaxtına kimi çatmalıydım. Bazar günü
axşamtәrәfi stansiyada Cenevrә avtobusunu gözlәyirdim. Bir
qәdәr aralıda, Vağzal meydanında artıq yola çıxmağa hazır olan
digәr avtobus, mәni bazar günlәri pansiona aparan avtobus
fısıldayırdı.
Qәflәtәn içimdә bәd bir hissiyyat baş qaldırdı. Onu boğmağa
çalışdım. Axı Cenevrәyә getmәyә mәni kimsә mәcbur etmirdi.
Mәn özümü inandırmağa çalışırdım ki, hәftәdә min beş yüz
frank yola tökülmәyib. Nәhayәt, pansiona gedәrkәn daim özümlә
apardığım çantamla bir yerdә avtobusa mindim; içindә pal-paltar
yeyә zәng çaldı. Onlara Cenevrәdә bir hәftәlik dayә lazım idi –
uşaqlarının mürәbbiyәsi mәzuniyyәtdәn qayıdanadәk. İstәyirdilәr
ki, mәn gedim. Heç bilmirәm, niyә razılaşdım. Yәqin buralardan
birdәfәlik gedәnәdәk bir az pul qazanmaq istәyirdim. Amma ha-
ra gedәcәkdim axı? Heç bilmirdim, amma burdan qaçmaq istә-
yirdim, mümkün qәdәr uzaqlara. Elә portye dә mәnә ora getmәyi
mәslәhәt gördü. O, “müsyö Frederikә” böyük hörmәt bәslәyirdi
– bәlkә italyan taxtının varisinә bәnzәdiyinә görә? Mәnә danışdı
ki, müsyö Frederikin fransız babası hәlә müharibәyәdәk Amerikada,
sonralar sәnayedә tez-tez istifadә olunan xüsusi plastik kütlәnin
kәşfinә görә bir alәm sәrvәt toplamışdı. Tәxminәn on il qabaq
babasının pulları müsyö Frederikә miras qalmışdı. Elә bu pula
görә gah İsveçrәdә, gah Amerikada yaşayırdı vә o qәdәr varlı idi
ki, özünü adi insanların tabe olduğu bütün qanunlardan, bütün
şәrtiliklәrdәn üstün sayırdı. O, tez-tez bir neçә gün Ansidә dincә-
lirdi, çünki uşaqlıqda anası onu bura gәtirirmiş. Onun ümumiyyәtlә,
anasına münasibәti çox riqqәtlәndirici idi – o qәdәr sevirdi ki,
anasını... Portyenin sözlәri mәni şübhәlәndirmәliydi. Talluardakı
villada rastlaşdığım o tip dә anası üçün dәli-divanә idi.
***
Mәn onların evinә şam vaxtına kimi çatmalıydım. Bazar günü
axşamtәrәfi stansiyada Cenevrә avtobusunu gözlәyirdim. Bir
qәdәr aralıda, Vağzal meydanında artıq yola çıxmağa hazır olan
digәr avtobus, mәni bazar günlәri pansiona aparan avtobus
fısıldayırdı.
Qәflәtәn içimdә bәd bir hissiyyat baş qaldırdı. Onu boğmağa
çalışdım. Axı Cenevrәyә getmәyә mәni kimsә mәcbur etmirdi.
Mәn özümü inandırmağa çalışırdım ki, hәftәdә min beş yüz
frank yola tökülmәyib. Nәhayәt, pansiona gedәrkәn daim özümlә
apardığım çantamla bir yerdә avtobusa mindim; içindә pal-paltar
